Saldek schreef:
Ach, even een ouwe Earringfan die hier (als enige (voorlopig)) even iets over kwijt wil.........
Dit - is - echt - stok - en - stok - oude - Earringsound. Nadat Rinus (toen 15 jr) en George (toen 13) in 1961 de Earring oprichtten (onder een andere naam, maar vraag me niet welke) begonnen ze als een gitaarcombo, iets als 'The Shadows' toendertijd. Het liep allemaal leuk tot ze een zanger erbij namen (Frans Krassenburg) en Rinus van gitaar overstapte naar de Bas, om het repertoire wat uit te kunnen breiden. Dit leidde tot een platencontract bij Polydor welk volgde met al snel een debuut, 'Just Earrings'
in, ik geloof, 1965. Jonge broekies dat het nog waren, gecombineerd met uiteraard muziekinvloeden die nog in de kinderschoenen stond, zetten dan ook een werk neer, beetje klinkend als de Beatles maar dan veel speelser en naief. Ik weet niet hoe dit album toen ontvangen werd, wel weet ik dat hun eerste single 'Please go' gelijk al warm onthaald werd door het grote publiek.
Veelal werd ik altijd wel wat milder jegens minder goede muziek van m'n fave muzikanten, en kon ik het soms zelfs opbrengen om het op den duur toch leuk te gaan vinden. Maar deze........nee, ik heb het geprobeerd, maar dit vind ik echt niets. Naast de leeftijd van deze muziek is het nog een beetje kinderlijk ook, en dat maakt dat ik deze nimmer heb uit kunnen luisteren. 'Please Go' overigens is wel aardig dat zij die in jaren tachtig en negentig nog wel eens als een beetje chill-out ballad wisten te brengen, dat vond ik dan wel aardig. En wat ook wel leuk is als je deze naast een album als 'Eight Miles High' of 'Moontan' plaatst om je even te verbazen over de enorme ontwikkeling die ze toendertijd hebben ondergaan.
Album 1*, Please Go 3* = gem......2
En magazijnmedewerker Fred Haayen die ineens promotie maakte als producer, echt een mazzelaar. De Earrings wilden eerst dat 'Please go' niet uitgebracht werd, omdat ze het te vals gezongen vonden.