Ik schrijf het stukje terwijl ik het album op de achtergrond heb staan. ALs ik het album heb opstaan, is dat vaak op een maandagavond. Op een of andere manier heb ik het gevoel dat dit album het minder bekende album van zijn jaren zeventig albums is. Terwijl het een fris, puik album is. Het is frisse bluesrock, waarbij de nadruk meer op de fijne rock dan op de blues ligt. Bovendien, terugkijkend is het misschien een album waarin hij nog eenmaal voor borduurt op de stijl van Blueprint en Tattoo. Het is fris, het is puntig, het is energiek, het is met pret gespeeld. Opvolger Calling Card laat een lichte wijziging in compositiestijl horen.
De nummers: acht eigen nummers, twee covers. Een zeer leuk pakkend en licht vurige openingsnummer Let me in, de zang afgewisseld met de korte gitaarsolo's. In Cross me off you list laat Rory verrassend pakkende gitaarkoorden horen, ondersteund door vlotte drums. In All Around Man kan Rory zijn electrische slidegitaar in bluesstijl goed ten gehore laten brengen. Afsluiter At the Bottom vind ik een prachtig nummer. Warme akkoorden begeleiden de passende goede, soms zacht zingende zang. Bovendien een zeer fijn glijdende gitaarsolo.