Crimson Glory - Strange and Beautiful (1991)

Strange and not bad at all.

Echt zo'n uitverkoopbakkenplaat. Maar nummer 6 en 11 zijn goed te doen!

zo slecht is deze plaat ook weer niet. Vind de eerste twee welliswaar stukken beter maar deze mag er best zijn. Jammer dat Midnight zo gek als een deur is tegenwoordig.

Nee, het is zeker geen slechte cd, maar er zijn ook niet veel mensen die het kopen. Wat mij wel een beetje tegenstaat, is de stem van de zanger.

Andere zanger en anders... Wat is er trouwens met Midnight gebeurd?

Is een tijd geleden dronken achter 't stuur weggehaald, en gearresteerd.

Hij moet het maar weten: drank en rijden gaat niet samen. Wel een prima zanger geweest, trouwens. Deze derde van Crimson Glory kan echt niet tippen aan de vorige twee albums.

http://www.youtube.com/watch?v=_7zx-XeKvmw

Dus die "zo gek als een deur" was een grapje? Enig nieuws betreffende zijn solo-albums: goed te doen of de moeite niet waard?

Correctie: niet wakker genoeg geweest: op dit album is het nog altijd Midnight die zingt, me so sorry!

Alleen op Astronomica doet Midnight de vocalen niet meer.

Toch een vrij goed album. Aparte produktie, lijkt alsof ie in een fabriekshal is opgenomen maar dat maakt het ook juist speciaal.
Song for Angels is een van de mooiste Crimson songs ooit! Toch jammer dat de waardering niet zo hoog is.

Toch een 5 sterren voor dit album.

Dit is verschrikkelijk slecht in vergelijking met de 1ste twee albums.

Er staan maar drie goede nummers op

Dance on Fire
Far Away
Love and Dreams

Naar deze plaat valt nauwelijks te luisteren. De lat lag wel erg hoog na de eerste twee albums, maar dit komt niet eens in de buurt ervan. Heel sporadisch klinkt er iets door van de oude Crimson Glory, maar het meerendeel is doordrenkt allerlei invloeden die helemaal niet passen bij de band. Een mislukte CD voor mij.

na het succes van de eerste twee platen moest de doorbraak komen met deze strange & beautiful. Getekend door een groot label lag de wereld voor hen open.

Helaas is de trendbreuk naar een andere sound lang niet bij iedereen goed gevallen waardoor deze cd al gauw in de uitverkoopbakken terecht kwam.

terecht? niet echt. Hoewel ook ik redelijk teleurgesteld was destijds, is deze plaat zeer zeker de moeite waard. Niet alleen maar vanwege de unieke stem van wijlen Midnight maar ook door de songstructuren en sound.

btw, na nog eens beluisterd te hebben verhoog ik naar 4*

In feite een goed album op zichzelf. Wie op een logisch vervolg van de twee eerste zat te wachten kon bijna niet anders dan teleurgesteld zijn. Maar zichzelf gaan kopiëren was ook geen goed idee geweest. Op Transcendence zijn hier en daar al wat veel herhalingen van ritmepatronen te horen.

De muziek op dit album doet mij een beetje denken aan het volstrekt onbekende Katmandu met hun album eveneens uit '91. Op blues georiënteerde heavy rock met hier en daar gospel en funk invloeden.

Als je zo naar Strange and Beautiful kan luisteren valt er heel wat te genieten. Aanstekelijke nummers met vaak gedreven gitaarrifs, maar ook mooie ballades zoals Love and Dreams en Song for Angels. En dit alles verpakt in een knappe hoes ook nog.

Opvolger van twee door mij bejubelde albums maar deze kan weinig eer vinden in mijn ogen en oren. Inderdaad, ik ben één van de teleurgestelden, zoals Kronos in voorgaand bericht aangeeft, niet omdat dit een slecht album is maar het is een enorme stijlbreuk, van jaren tachtig metal naar simpel aandoende rock. Ik kan er in principe wel tegen maar niet onder de naam Crimson Glory. Misschien ligt daarin mijn probleem met dit album en ik mis die tweede gitarist, Ben Jackson. Ik mis ook de spanning, daarvoor hoeft het niet loeihard en razendsnel te zijn, ik ontdek weinig moois en spannends in de liedjes, het is zo mainstream, zo... onavontuurlijk.

Kijk, en dat doet mij dan weer heel erg uitkijken naar dit album! Katmandu vind ik te gek namelijk dus dan deze ook maar eens opsnorren. Laatst hoorde ik op de radio een nummer waarbij ik gelijk de stem van Midnight herkende. En verrek, het bleek een nummer van dit album te zijn. Kon me nog herinneren dat het album destijds behoorlijk met de grond gelijk gemaakt werd in de pers, dus veel goede hoop had ik niet. Maar na de vergelijking van Kronos met Katmandu ben ik toch weer wat hoopvoller

Zeker eens beluisteren dan.

Destijds was dit gewoon een veel te grote koerswijziging terwijl alle fans op Transcendence II zaten te hopen. Maar nu kan het makkelijk los van die context beluisterd worden en dan blijkt dit toch wel een zeer aardig plaatje dat helaas, nog steeds niet op waarde geschat wordt.

Eén keer beluisterd. Valt me nog niet mee eerlijk gezegd. Er zitten inderdaad wel vergelijkingen met Katmandu in alleen pakte dat album me vrijwel vanaf het begin. Ik krijg de indruk dat dat bij deze van Crimson Glory wat langer gaat duren. Het is allemaal wat teveel midtempo voor mijn gevoel. Hadden er 1 of 2 uptempo nummers tussen gestaan dan was het al aantrekkelijker geweest. Maar ik ga 'm zeker vaker luisteren.

Ik kan me herinneren dat ik op Headbangers Ball eens Lonely zag. Leuk, die maskertjes enzo maar uiteindelijk was dat gewoon een gestroomlijnde hardrocktrack dat goed paste binnen alle melodieuze, zeg maar 'hair', kaders die destijds (begin jaren 90) qua populariteit zo'n beetje op het hoogtepunt bevonden.

Strange And Beautiful ik kocht daags erna in de platenwinkel ik omdat er Crimson Glory op stond. Er lagen toen geen andere items uit de Crimson Glory-catalogus in de rekken. De bluesy hardrock die het bevatte, had ik niet helemaal verwacht, maar een echte schok was het nu ook weer niet. Nou ja, bij de saxofoonsolo in In The Mood moest ik wel even slikken. Typisch zo'n track die ik pas later echt ben gaan waarderen. Het nummer heeft een vreemde, spannende opbouw.

Eigenlijk was ik meer verrast toen ik niet veel later geconfronteerd werd met nummers als het bloedsnelle Red Shark of Mayday. Wel heb ik Strange And Beatiful lang links laten liggen toen ik de twee voorgaande platen hoorde. Nooit weggedaan. Daar intrigeerde de plaat me toch teveel voor.

Wat opvalt is dat je gewoonlijk van die doorleefde stemmen bij dit soot muziek hoort. De mystieke, hoge zang van Midnight past zich niet aan en dat is nu precies datgene wat ervoor zorgt dat Strange And Beautiful een eigenzinnig trekje geeft.

Het album lijkt verder in niets op de illustere voorgangers. Alleen Starchamber heeft wel wat van die progressieve trekjes aan boord die vluchtig herinneren aan het gemaskerde verleden. Sexy deiners als Make You Love Me en het de rituele openingsdans dat het titelnummer is, maken hier de dienst uit. Oh ja, en de tearjerkers Song For Angels en Deep Inside Your Heart zijn onvermijdelijk maar daarom niet minder mooi.

Crimson Glory was heus wel creatief maar het heeft er de schijn van dat er gemikt werd op een mainstream publiek. Dan ga je eraan bij het conservatief ingestelde metalvolk. Ofschoon er op Transcendence door middel van Lonely, Burning Bridges of Painted Skies al wel gehint werd naar een gematigdere koers. Ondanks dat denk ik dat er best een kwalitatief sterk product ligt. Een product van zijn tijd dat wel. Maar wel één met een eigenzinnige sfeer.

Het album heeft een wat oosterse sfeer en nieuwe drummer Ravi Jakhotia vervult daarin zijn rol prima. Op dit moment draai ik het album nog eens en ik kan niet anders dan bij mijn eerdere oordeel blijven. Zeker geen hoogvlieger maar een meer dan aardig album.

Het album laat meer een op blues georiënteerde heavy rock met hier en daar gospel en funk invloeden horen. Zo is er in "Promised Land" bijvoorbeeld een koortje te horen. De band gaat dan wel niet op dezelfde voet door als waar ze zijn gestopt met Transcendence, maar het laat horen dat de band meer in zijn mars heeft dan prog metal in de lijn van Queensrÿche. Ook Midnight laat horen veelzijdiger te zijn. Zo zingt hij prima op de ballad "Song for Angels". Er zitten echter zeker wel stevige metal passages te vinden, maar er is ook veel ruimte voor melodie en funky gitaarpassages. 

Strange and Beautiful is geen album dat de volle speeltijd doordendert. In tegendeel het album gaat vooral in midtempo gestaag vooruit. Dit geeft echter wel ruimte voor mooie solo's en afwisselende nummers. Over het geheel gezien is het album dus een stijlbreuk met de voorgaande albums. De band brengt het echter op een uitstekende manier. Ik snap echter wel dat fans van het eerste uur hier misschien wat moeite mee hebben. 

Ik heb dit album vandaag weer eens een kans gegeven omdat ik veel CG heb geluisterd deze week. Maar ik haak hier echt af, ik hoor zelfs wat Motley Crüe erin door, dat is op zich niet erg maar wel bij CG. Bleh....

De mystiek was weg, wat wel bleef was kwaliteitsmuziek. Maar in een andere stijl, ik kon en kan het wel waarderen als een band eens andere paden betreedt. Ik waardeer deze plaat dan ook zeker, de oude stijl komt nog terug in nummers als de opener "Strange And Beautiful" (mindere mate) en "Starchamber".
Wat het grootste euvel was denk ik, behalve de complete verandering in stijl, was dat de nieuwe stijl niet de productie kreeg die bij dergelijke nummers hoort. Er zit best veel Soul in, een minder koude en klinische sound maar meer warmte had veel beter gepast bij deze collectie nummers. Gewoon wat minder een Metal sound eigenlijk was beter geweest.
Er staan ook echt parels op, de ballads (eigenlijk allemaal) zijn van een ware schoonheid en de twee eerder gememoreerde nummers, maar ook "Promised Land" en zeker ook "In The Mood". Ik hou wel van het gebruik van achtergrondzangeressen in Hard Rock en Metal. Het was een niet geheel geslaagd experiment de stijlbreuk, met name omdat het niet compleet was, maar toch houd ik van deze plaat omdat ik zoveel potentie hoor in de muziek en nummers. Ik kan dan ook niet anders dan de plaat een hoge waardering geven.

De eerste twee nummers zijn erg veelbelovend, lekker gitaarwerk, slepend, prima productie. Daarna wordt het snel minder. Ballades die zowel te pretentieus als naïef klinken, een vreemde commerciële eend (The Chant) en vooral een hoop slappe teksten, waardoor sommige stukken klinken als tweederangs gospelrock. Midnight schiet te kort als zanger voor dit soort materiaal, de melodieën zijn net als de teksten voorspelbaar en saai. Nee, de saxofoon die op den duur opduikt heb ik geen probleem mee. Een handvol stukken zijn echt sterk en veelbelovend, maar das niet genoeg. De vorige twee albums ken ik trouwens niet.

Deze band komt dichtbij de sound van Queensryche. Alleen al daarom is het de moeite waard hun muziek te checken. Dit album is geen klassieker maar op momenten genietbaar, zoals bij de titeltrack en het markante Song for angels.