Edwynn schreef:
Streets heeft zeer fraaie en emotionele momenten inderdaad maar ze zijn alleen niet autobiografisch. Paul O' Neill schreef ooit een script voor een musical en daarop zijn de teksten gebaseerd. Het is wel bizar hoe het leven van Oliva parallellen vertoont met die van DT Jesus.
Denk alleen dat Jon geen dealer was. Ik heb niet altijd goed grip op het verhaal en het verleden van Jon, behalve zijn struggles met verslaving.
Maar D.T. was eerst dealer en een bum, daarna een rockster en dan komt Sammy die Tex neersteekt, en dan gaat het weer downhill, en raak ik het verhaal wat kwijt.
Veel verslaving en zelfmedelijden. Maar ja, die zaken gaan nu éénmaal altijd samen.
Biografisch voor mijn leven wil ik deze plaat niet direct noemen, maar struggles met verslaving(en), (over)leven op straat, hangen met de verkeerde crowd, geweld, etc. maakt wel dat deze plaat toen mijn 'hiphop'-plaat was. Maar dan wel meer de jaren 1994-2001.
Ik ben ook (licht) gelovig dus dat sluit ook wel aan. Ik snap dat zelfmedelijden wel en de roep om hulp en de eenzaamheid (Tonight He Grins Again, Can You Here Me Now). Drugs en drank zijn shit, mensen.
Dat Criss Oliva twee jaar overlijdt maakt dat sommige songs, waarin Oliva's karakter (D.T.) het verlies van zijn vriend Tex bezingt en bedroeft, wel erg dichtbij komen. Dat maakt deze plaat met terugwerkende kracht een beetje griezelig.