Dream Theater - Live at Budokan (2004)

Een stevige set, daar in Budokan, met vooral materiaal uit de dan recent verschenen "Train Of Thought" en "Six Degrees Of Inner Turbulence", aangevuld met grootse songs uit "Falling To The Infinity", "Images & Words" en 'Beyond this Life' uit "Scenes..".

Een erg goed live-album, en het is vreemd dat hier nog geen reacties bij stonden, maar goed iemand moet en mag de eerste zijn nietwaar? Ik bij dan wel de spits af ;-D

Alhoewel ik niet zo'n fan ben van "Train of thought" reken ik de live-versies ervan nu net wel tot mijn favorieten!!... dit album is eigenlijk voor een stuk een best of "TOT" en "Six Degrees of Inner Turbulence" maar dan subliem live gebracht...

Dit album kan je eigenlijk onder de noemer "alle 18 goed plaatsen", prima setlist en ook prima prestaties.... De zang van LaBrie is niet feilloos, maar bijna...

Favorieten?
Wel... dan toch zeker en vast in de eerste plaats "Beyond This Life": SUBLIEM !!! Maar.. ook... "Hollow Years" - vergeleken met de mager vesie op "Once In a Livetime", waar het dan nog één van de schaarse lichtpuntjes was: adembenemend mooi... Kippenvel!!!!! Andere favorieten: "Endless Sacrifice" , "Trial of Tears", het van het DT debuut afkomstige "Only A Matter of Time" (!), "Dissapear" en het eeuwig prachtige "Pull Me Under"

ik zal deze binnenkort ook maar aanschaffen, ben dol op DT live albums

Waanzinnig goed livealbum. De Beyond This Life-versie is fantastisch. Dat hele instrumentale tussenstuk is briljant en hoe ze dan weer terugvallen in het nummer... Kippenvel.

Heerlijk om veel nummers van Train of Thought meteen live te horen.

De dvd is ook erg goed

Dit moet het beste live album van DT zijn.

Na een feilloze start met het begin van TOT volgen twee nummers die op deze plaat beter zijn dan het origineel. Beyond This Life met een extra instrumentaal stuk van ongeveer 8 minuten in het midden. En wat voor één! Petrucci bijt de spits af met een solo'tje en daarna doet Rudess zijn magie met een heerlijk effectenspel. Om daarna uiteraard terug perfect in het nummer te vallen. Beste live nummer van DT voor mij vanaf nu.
In Hollow Years speelt Petrucci een ongelofelijk mooie nieuwe solo, die voor mij echt ontbreekt op de albumversie. Opnieuw uitgeven met die solo aub!

De instrumedley gaat terug tot de Ytse Jam, met stukken uit Metropolis, Dance of Eternity en A Change of Seasons, maar ook delen uit Liquid Tension ontbreken niet. Prachtig!

Dan een perfecte uitvoering van Trial of Tears, toch één van mijn favoriete nummers ooit, gevolgd door yes, New Millenium, een heerlijk live nummer.

Goodnight Kiss met die prachtige solo op het eind, gevolgd door zijn kompaan Solitary Shell is natuurlijk ook een dikke live hit.

LaBrie stoorde mij een klein beetje in In The Name of God, maar die supersnelle solo maakt het allemaal weer goed.

Een briljante set van 3 uur, goed voor mijn favoriete live album te worden.

Net als Live Scenes From New York is dit essentieel live materiaal van Dream Theater. Hier en daar wordt er flink geimproviseerd ten opzichte van de studio versies en dat levert spectaculaire momenten op. Neem Beyond This Life, geweldig! Instrumedley is een leuk gevonden samenraapsel. De setlist biedt verder weinig echte verrassingen, maar die zijn ook niet nodig om dit tot een zeer overtuigende live-release te maken.

Ik heb een haat liefde verhouding met Dream Theater als het op live aankomt. Muzikaal niks op aan te merken maar die zang...die gaat me echt na een half uur vervelen.

Zeer degelijk album, maar hier en daar schort er toch wat aan de zang. Toch nog een hoge score omwille van de live-uitvoering van de nummers van Falling Into Infinity. De solo in Hollow Years bezorgt me elke keer opnieuw kippenvel. Magistraal, subliem en talloze andere positieve adjectieven kunnen op deze prestatie geplakt worden!

Vaak in mijn handen gehad, weer teruggelegd en nu toch maar eens aangeschaft en lekker voor gaan zitten. Prima live album van DT met een prachtuitvoering van Hollow Years. Alleen daarvoor al moeite waard. Labrie blijft Labrie. Ik heb zijn stem wel leren waarderen. Voor de rest druipt de klasse ervan af. Topband met topmuzikanten. Op naar het nieuwe DT album.

Top LIVE album. Alles klopt

Top prestatie en dan stel ik me nog behoudend op en de zang vind ik ook prima

Zoals ergens anders aangekondigd ben ik begonnen mijn persoonlijke livecompilatie van DT bij elkaar te zoeken. Deze versie van Pull me Under is de derde versie die ik achter elkaar beluister en het is niet de beste (maar ook niet de slechtste) naar mijn onbescheiden mening. Op YouTube is er één uit 1993, genaamd Live in Tokyo. Die is evenmin perfect (ik geef ook hier de voorkeur aan Rudess boven Moore), maar wel duidelijk beter. In deze Budokan versie uit 2004 tonen Petrucci en LaBrie minder inzet en vooral in het geval van LaBrie wreekt zich dat; ik kan Vielip best begrijpen. Maar ook Petrucci (en in mindere mate ook Myung en Portnoy) drijft mij teveel op routine. Zal best dat ze aan het eind van een zware avond moe waren, reden te meer om deze versie af te keuren. Sinds Made in Japan kan superieure techniek naar mijn oordeel nooit suboptimale inzet compenseren.
De genadeklap komt echter helemaal aan het eind. LaBrie zingt zijn laatste noten gewoon vals en dat deed hij in 1993 niet.

Dream Theater - Pull Me Under (Live in Tokyo) - YouTube