Steve Roach - The Dream Circle (1994)

Dit is een van de meest gedraaide Roach albums uit mijn collectie en het heeft opvallend genoeg niks, of misschien juist wel, met de muzikale inhoud te maken van dit album. Want feitelijk is er niet veel inhoud. Je hoort geen melodie, ook niet echt duidelijk definieerbare akkoorden en al helemaal geen ritme. Nou ja, dit klanklandschap heeft het ritme van een hele trage ademhaling of van een heel zacht op en neer wiegend schip op een zwoele deining.

Je hoort op- en afzwellende elektronische klanken en nagalmen en iets wat lijkt op het ritselende geluid van hele trage rainsticks vermengd met een zacht getjilp dat op vogels lijkt maar het dus niet is. Soms lijkt het ook of ik een hond heel in de verte hoor. Ik weet, heel erg vaag wat ik hier schrijf maar het geheel heeft zo weinig muzikale 'content' dat het wel zo moet.

Maar waarom draai ik het dan zo veel? Nou, als je het op een bescheiden volumeniveau draait kun je het werkelijk uren op laten staan (speler op repeat) zonder dat het in de weg gaat zitten. Het creëert een soort van audiococon waar je je in bevind, het maskeert geluiden van buitenaf op een heel effectieve wijze en ik merk ook dat bijvoorbeeld mijn lichte tinnitusklachten helemaal naar de achtergrond verdwijnen. En dat is heerlijk als je geconcentreerd moet werken of als je een boek aan het lezen bent.

Heb er ook wel eens mee geëxperimenteerd door het een nachtlang op repeat te laten draaien tijdens mijn slaap, gedurende behoorlijk stressvolle perioden en dat is me ook prima bevallen.

Maar, ik heb er ook wel eens echt naar zitten luisteren over een goede hoofdtelefoon en toen openbaarde het album zich verrassend genoeg ook wel als een hele bijzondere luisterervaring. Het maakte mijn hoofd behoorlijk leeg en raakte in een heel bijzondere, rustige gemoedstoestand.

Bijzonder album !!