Quicksilver Messenger Service - Happy Trails (1969)

plaat geld als een klassieker.

Kan niemand eens het debuut van de groep, Quicksilver Messenger Service (1968) toevoegen?

Jij misschien?

Zo is het maar net ! Ik heb er hele volksstammen gek mee gemaakt ..........

Relatief onbekende band maar geweldige muziek. Lekkere rustige sound maar zeer bueno.

Is mij eigenlijk de laatste jaren ontschoten, in de jaren 70 en 80 had ik hier lp's van maar sinds de cd niet meer aan deze groep gedacht, geweldige muziek was en is het.

Zoals gezegd is "Happy Trails" een klassieker, en het is een van de "100 Albums That Changed Music" als we het gelijknamige boek moeten geloven. In datzelfde boek wordt "Happy Trails" helemaal afgekraakt; het waren prima muzikanten, maar zingen en liedjes schrijven konden ze niet, de jams waren te lang, covers zonder bezieling uitgevoerd etc. etc. etc.

Niets van dat alles is waar (OK, geweldige zangers waren ze niet); "Happy Trails" is een geweldige plaat met uitstekend gitaarwerk met als hoogtepunten het western-achtige 'Calvary' en natuurlijk het superlange 'Who Do You Love'.

Liefhebbers van Sixties-muziek mogen deze plaat niet missen.

In de 60s stond QMS in de San Fran muzikanten sien bekend als een "garage band", kortom goedwillende amateurs ...... Ze waren inderdaad behoorlijk wisselvallig maar Happy Trails is echt een mijlpaal in 60s muziek en doet echt geen spat onder voor elders gelauwerde live albums uit dezelfde sien zoals Grateful Dead's Live/Dead en Jefferson Airplane's Bless Its Pointed Little Head. Kwa sentimental faves is Happy Trails zelfs de live plaat uit die periode ........

Helemaal eens met de vergelijkingen met "Live/Dead" en "Bless Its Pointed Little Head".

Het wordt ook snel onderschat hoe moeilijk het is om zo'n jam van 20 minuten of meer op een constant hoog niveau te spelen. Welke band doet/kan dat tegenwoordig nog? Maar ook in die tijd kwam niet iedereen daarmee weg; 'Revolution' van Love bijvoorbeeld is duidelijk veeeel te lang, terwijl The Allman Bros.' 'Mountain Jam' nog langer is en wel boeiend blijft.

quote: "Down_By_Law"

Het wordt ook snel onderschat hoe moeilijk het is om zo'n jam van 20 minuten of meer op een constant hoog niveau te spelen.

Repeteren, repeteren, rep.....
Dat hoor je op de opname, geen foutje en daarom een beetje glad, desnietaltemin een fijne plaat om te mijmeren over die lifeconcerten van toen, met vloeistofdia,s, blote danseressen en een laaghangende, zeer dichte bewolking van hashdampen.
Nu denk ik: wat inventief om een Bo Diddley-riff zo uit te peuren!

Van dat repeteren klopt, maar echte "volmaaktheid" werd bereikt door de beste stukjes van verschillende concerten aan elkaar te plakken. Het was een serie concerten waarvoor de Filmore's East en West(!) werden afgehuurd en familie en vrienden voor enthousiast publiek speelden; dat verklaart de stemmige, intieme sfeer van deze "live"plaat! Niets ten nadele van het virtuoze gitaarwerk natuurlijk...

koptelefoon op,maximum volume,hersenen laten ontploffen...zaaaaaaaaaaaaaaaalig!!!

Prachtig album, een must voor gitaarliefhebbers!
Heerlijke, rauwe blues/rock met puik gitaarwerk.

4* vooralsnog

Vind 'm eerlijk gezegd ietwat tegenvallend (wel goed op zich). Een groot deel van het album klinken als uit de hand gelopen jams i.p.v. als liedjes. Nu is daar niet per se iets mis mee, maar de heren zijn duidelijk niet goed genoeg als muzikanten om een overtuigende jam neer te zetten. Vooral de gitarist is eigenlijk erg beperkt.

We gaan hier de heilige John Cippollina niet kritieseren hè ? Of had je het over Gary Duncan ?

Het antwoord op de vraag wie van de twee wie is moet ik je helaas schuldig blijven. Dan moet ik ze beiden eerst een keer op beeldmateriaal zien.

Voor het antwoord moeten we naar hun eerste lp en wel naar het nummer 'Silver and Gold' :
John Cippolina op Gibson SG is daar hoorbaar 'silver' en Gary Duncan op Gibson Les Paul 'gold'.

Cippollina is de man met het waanzinnige vibrato: De Gravenites / Cippollina ...

the acidlp van toen. feestjes. flink blowen in de garage van pa en ma. knalhard uit de wharfedalespeakertjes. jesus en mijn vriendinnetje van toen heette MONA. waar blijft de tijd.

Dat is na 3 jaar waarschijnlijk open deuren intrappen, want je ben er waarschijnlijk al wel achter.
Maar nummer 1 t/6 vormen als het ware 1 lang nummer. In die zin klinkt het dus her en der als een uit de hand gelopen jam omdat ieder nummer als het ware aan elkaar kleeft.
Daarmee sluiten ze, als ik het goed heb, kant A ook mee af.

Vergeleken met de andere geluidsdragers van deze formatie steekt deze plaat er met kop en schouders boven uit
deze 4,5 en de rest 2 tot 3

Klopt, dit klinkt wel erg lekker. Inderdaad jammer dat ze hun potentie nooit echt helemaal hebben waargemaakt. Het debuut is zeker voldoende maar heeft nooit een goed vervolg gekregen. Alleen deze live lp heeft hun enigszins van de vergetelheid weten te onthouden, mede door het onderscheidende gitaargeluid van John cipollina Die had ik wel eens live willen zien eh horen.

Mooi gitaargeluid, maar de jams zijn wel een tikkeltje langdradig. Happy Trails is geen slecht album, maar de muziek is ook niet zo indrukwekkend dat ik naar de hogere scores grijp. Calvary is het beste nummer van deze plaat. Met name door het spannende middenstuk.

Edit: Al moet ik gelijk opmerken dat ik dit album misschien iets te veel beoordeel via een achteruitkijkspiegel. Bij Calvary moet ik namelijk soms een beetje denken aan Motorpsycho. Een band die een kleine 30 jaar jonger is.

Is John Cipollina de gitarist in de linkerspeaker of is dat Gary Duncan? Op de hoes staat Cipollina links boven. Maar dat zegt niks natuurlijk.

Dit album mag dan een behoorlijke reputatie hebben, maar - na het verschillende malen te hebben beluisterd, onder verschillende omstandigheden - een liefhebber zal ik nooit worden. Zelden heb ik zo’ n vervelend album gehoord. Met uitzondering misschien van “Mona” (dat tenminste nog een beetje op een liedje lijkt) en het afsluitende titelnummer, dat best aardig is verafschuw ik al dit muzikale gemasturbeer. Bovendien krijg ik van het gitaargeluid letterlijk -fysiek- pijn in mijn hoofd.

Ik zou Cipollina boven Duncan raten, het verschil hoor je vooral goed op de 1e Quicksikver

Het debuut spreekt me meer aam dan dit album met (te) veel 'psychedelisch gepingel' om het oneerbiedig te zeggen. Een nummer als Calvary kom ik slecht doorheen. Er waren gewoon bands die dat beter konden. De overige songs zijn wel OK, maar ook geen top.
#36 in de 100 Greatest Albums of 1969 en63 in Best Ever Albums 1969.
3*.

Ik doe er een halve punt bij, want dit is helemasl precies waar ik naar op zoek ben, als ik zin heb in psychrock. Daar waar de europeanen soms wat klef waren met hun prog waren de amerikanen wat rauwer met hun psych.

Met een beetje valsspelen kun je dit ook wel spacerock noemen, maar daarvoor hoor ik net even teveel blues en country doorschemeren. Echt amerikaans, maar ook gewoon echt heel erg goed.

Mooie recente ontdekking dat Quicksilver Messenger Service.

Zeker lekker plaatje, ik houd ook enorm van de Amerikaanse psych sound, het debuut is ook erg fijn. Ik heb ze beiden op lp.