Dokken - Tooth and Nail (1984)

Een mijlpaal in de heavy metal-historie...

Grapje natuurlijk, Dokken is zo'n 12-in-een-dozijn-band (die in de jaren '80 vooral in eigen land populair was), hoewel gitarist George Lynch zeer bekwaam is en alle ruimte krijgt om zijn instrument regelmatig te laten 'loeien'. Tooth & Nail bevat overigens een gastbijdrage van Eddie Van Halen.

Al deed de complete van Halen line up mee, dan zou ik het waarschijlijknog waardeloos vinden.

Het is inderdaad geen hoogstaande plaat, hoewel de song Tooth & Nail (met Eddie (what's in a name ) Van Halen toch wel een hoogtepuntje is.

Bij Dokken heb ik vaak het gevoel dat het te geforceerd klinkt. Erg bombastisch bovendien, daar ben ik zelf doorgaans geen liefhebber van.

Tweede album van de Amerikaanse groep Dokken met volgende bezetting: Don Dokken (zang), George Lynch (gitaar), Mick Brown (drums) en nieuweling Jeff Pilson (bass). Groot verschil met het tamme debuutalbum is dat er hier meer ballen op staan, wellicht kreeg George Lynch meer ruimte van zanger Don Dokken, de spanningen tussen die twee zijn legendarisch. Het is een verbetering maar ik blijf me storen aan de zeer beperkte zanger Don Dokken, hier staat wel een geweldig nummer op , namelijk het titelnummer: de solo’s zijn om duimen en vingers af te likken. Eenzaam hoogtepunt op een verder middelmatig album.

Allereerst twee top-gitaristen-twee verschillen:

Eddie van halen is meer een soort stunt-gitarist die het ook moet hebben van,kamikaze-snelheid,
George lynch moet het hebben van-de tremelo-arm,brullend,snijdend,mes-scherp-,

Uitstekende nummers waar ik mijn middel-vinger niet voor opsteek,puike songs,toepasselijke teksten ook binnen de gemoederen van de band tussen,don en lynch,maar het evenwicht op dit album is dan ook bewaard gebleven,ondanks alle wanhoop,en frustraties.
Heerlijke wanhoop die boeit in het snaren-spel-van lynch in,just got lucky,when heaven comes down,don't close your eyes.

Waardige afsluiters,alone again(prachtige ontroering van Don),turn on the action(klein outro'tje van de snaren-beul),niks blijft ongemerkt alles blijft na jaren van vertwijfeling nog steeds als een rots in de branding staan...

Dit tweede album definieerde Dokkens geluid gelijk. Degelijke melodieuze hardrock, met het soms geweldige gitaarwerk van Lynch. Mag het nog steeds graag draaien. De eerste vijf albums zijn in een speciale box heruitgebracht op CD.

Met die Dokken platen heb ik het idee dat ze steeds zachter worden, hoe meer je naar het einde van de plaat komt. (qua vollume).

Deze plaat is eigenlijk een stuk beter dan het debuut, sound word wat meer eigen.
Ik vind de band hier echter klinken als een mengelmoesje van White Lion en Poison.

3*

Uitstekende tweede cd van Dokken en wat mij betreft meteen hun beste. Zanger Don Dokkken en snarenplukker George Lynch vormen de spil van deze band.
Het album opend sterk met Without Warning, een opbouwende intro. Vervolgens blaast
Tooth and Nail uit de speakers. Een geweldig nummer met in de hoofdrol heer Lynch die een fenomenale solo weggeeft. Ik vind het een zeer ondergewaardeerde gitarist en heb hem helaas maar éénmaal live aan het werk gezien. Dat was toen hij met Lynch Mob in het voorprogramma van Queensryche speelde in de Jaap Edenhal in Amsterdam (ergens in 1991 of 1992).
Na de twee iets meer ingetogen nummers Just got Lucky en Heartless Heart gaat het gaspedaal weer een stukje dieper met Don't Close Your Eyes.
Ook de rest van het album is meer dan uitstekend. Uitsmijter Turn on the Action is van hetzelfde kaliber als Tooth and Nail. Ik geef dit album 4 sterren.

Ik was nooit zo'n fan van Dokken. Dat kwam voornamelijk doordat zanger Don me zelden kon bekoren. Toch ben ik het door de jaren heen meer en meer gaan waarderen. Je leert meerdere stijlen zangers kennen en waarderen en dus kan het zomaar gebeuren dat ik Don Dokken dus prima kan verdragen. Dit album is aardig en laat een gretige band horen. Je hoort de potentie die op latere albums (Vooral Back for the attack) tot uiting komen. Het titelnummer is een hoogtepunt. Net als Just got lucky, When heaven comes down, Into the fire en Alone again. Prima catchy refreinen en flitsend gitaarwerk. De rest is redelijk maar niet noemenswaardig.

Vooral muzikaal gezien een verbetering ten opzichte van het aardige debuut.
Ik vind Dokken zijn stem nog steeds niet echt geweldig, maar de composities zijn erop vooruit gegaan. Het gitaarwerk komt heel wat beter naar voren dan op het debuut en dat is in de kwaliteit terug te horen.
Een degelijk rock album.

Zwaar bekritseerd 'hier' door kneuzen die denken dat Edward van Halen een gast bijdrage had geleverd bij Dokken. Van Halen was klaar met hun 1984 toernee (dankzij Diamond Dave) toen Tooth and Nail nog in de maak was. Eddie was nergens te vinden rond die periode.
Dat terzijde:
Tooth and Nail was alsnog een klapper in '84'. Zelfs nadat andere 'grote' acts (Van Halen, Dio, Iron Maiden,etc,etc) in '84' monsterplaten hadden uitgebracht, had Tooth and Nail goed verkocht. Geeft wel aan dat er enige kwaliteit in zit.
Ik geef Tooth and Nail 4****

Verkopen zeggen natuurlijk geen drol over kwaliteit. Tooth n Nail is gewoon een tof album met enkele sterke en wat mindere tracKs. Bunkerhard wapen in de strijd is het vlammende leadspel van George Lynch. Zo nu en dan doet hij denken aan Van Halen wellicht dat daar de gedachte vorm heeft gekregen dat die man ook echt meedeed. Hetgeen onzin is natuurlijk. Lynch heeft hem ook niet nodig.

Verder vind ik niet dat het album zwaar bekritiseerd wordt. Al helemaal niet voor een album im een stijl die door sommige lieden graag neergesabeld wordt wegens het flamboyante karakter.

Redelijk album van dokken. Opvolger 'under lock and key' vind ik persoonlijk beter. Alone again en into the fire vind ik de sterkste nummers van dit album. dhr. lynch steelt wederom de show. Luister alleen al maar is naar de solo's in into the fire en tooth and nail, en je weet wat ik bedoel

De zang is apart opgenomen van de rest en later ingemixt. En die zang komt daardoor erg op de voorgrond ten kostte van de gitaarriffs. Nou ja, dat is natuurlijk ook erg Amerikaans om te doen. Wel stoer maar niet te hard. Gelukkig worden de solo uitspattingen van Lynch ook weer naar voren gemixt zodat op sommige tracks Dokken nog wat tegengas krijgt.
Het album opent met een fantastisch instrumentaaltje en het snelle Tooth and Nail. Daarna is het wat sabbelen met het doorsnee glam metal van de band. Gelukkig wordt de draad weer opgepakt op voormalig kant B van het album. Into the Fire is een uitstekende rocker en Alone again hoort voor mij bij de beste power metal ballads in dit genre. Het aanstekelijk riffje in Turn on the Action maakt het plaatje compleet.

iedere keer dat ik Dokken luister ben ik onder de indruk van het geluid. Lekker vol vet gitaar geluid in een compact nummer, prima (!) solo uitspattingen van G Lynch. Toch na een nummer of 4 slaat de verveling toe en het gevoel dat er veel meer in had gezeten als de nummers niet zo volgens een formule waren gecomponeerd. Veel te amerikaans voor deze europese oren. Het beste staat aan het begin en aan het eind, het tussenstuk is inwisselbaar.

Gamma, als je een fan bent van George Lynch ( ben ik ook), moet je eens albums beluisteren van o.m. Lynch Mob en andere soloalbums van deze maestro op gitaar. Dokken en Lynch waren 2 kapiteins op éen schip en dat werkt nu eenmaal niet ( bij Roxy Music waren dat Bryan Ferry en Brian Eno)

The End Machine - The End Machine (2019) -
Dokken line up zonder Don, is het laatste wapenfeit van George en consorten

En dan die videoclipjes. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat Limahl hier de gitarist is. Dokken komt hier nog een beetje rommelig en onstuimig voor de dag. En dat maakt Tooth And Nail wel zo verdomde charmant. Van het flitsende titelnummer tot aan het fraaie Alone Again. En alles wat er tussenin zit. Als je haar maar goed zit!

Goede plaat bullets to spare en turn on the action draai ik nog regelmatig.

Op de valreep toch een halfje erbij, want het titelnummer is wel aardig en Just Got Lucky is lekker makkelijk.
Tel daar 2 prima nummers op het einde bij op en je hebt een degelijk, soms zelfs erg radiovriendelijk plaatje.
Maar of de mannen in mijn geval ooit boven de 3 sterren gaan scoren betwijfel ik.

1. Tooth and Nail
2. Breaking the Chains