menu

Death Letters - Common Prayers (2013)

mijn stem
2,59 (16)
16 stemmen

Nederland
Rock
Label: [PIAS]

  1. Common Prayers (1:57)
  2. We Chant Arhythmically (3:19)
  3. Nomadic Childhood (2:19)
  4. Presbyterian Hospital (3:33)
  5. I Am the Coma (5:54)
  6. That Shady Look from the Party Crowd (1:20)
  7. Omniscient, So You Are (3:19)
  8. Time or the Satellites (4:53)
  9. The Daughter of a Diplomat (4:15)
  10. In Lieu of Flowers (8:02)
  11. Common Prayers Epilogue (3:17)
totale tijdsduur: 42:08
zoeken in:
avatar van Ducoz
1,0
Het is jammer om te zien dat de Death Letters steeds verder van hun roots verwijderd raken.
Waar de eerste plaat nog best aaridg en relevant was, deden ze met de tweede al minder en gingen ze mee in de Emopop/punk trent.. anno 2013 is die storm weer enigzinds gaan liggen, maar komen de Death Letters met hun minst geinspireerde plaat tot zo ver, jammer. Eendagsvlieg dus.

avatar van oceanvolta
4,0
Tsja, zijn je roots waar je naar luistert of wat je maakt als je 14 bent? Toen waren het gewoon jonge pikkies die net een bandje waren begonnen. Het is logisch als je zo jong begint dat op latere leeftijd je smaak breder wordt. Persoonlijk vind ik het een behoorlijke verbetering. En emopop/punk vind ik ook niet echt een juiste omschrijving van wat ze nu maken. Je hoort duidelijk post-rock, hardcore en indie invloeden. Op dit album staan iets meer rustige momenten dan op Post-Historic. De rustige momenten zijn wel mooier dan op de voorganger. Eerder vond ik de hardere nummers beter.

avatar van Ducoz
1,0
Met emopop/punk doelde ik dan ook meer op het vorige album, misschien dat ik 'm nog eens zal proberen... hij staat nu toch op de lusiterpaal

avatar van Don Cappuccino
2,0
Ik zag net inderdaad dat hij op de Luisterpaal staat. Ik ben benieuwd door dat zeer lage gemiddelde, Post-Historic was een hele onsamenhangende plaat.

avatar van Don Cappuccino
2,0
En dat onsamenhangende gevoel blijft ook op Common Prayers. Dit album maakt nergens in zijn speelduur indruk bij mij en het gaat het ene oor in en het andere oor weer uit. De rustige momenten vind ik door de zang aan de zeikerige kant. De hardere nummers zijn het beste, dat gaat een beetje richting de latere ...And You Will Know Us By The Trail Of Dead. Ik ga hem nog een keer beluisteren maar een voldoende zit er op dit moment niet in.

avatar van oceanvolta
4,0
In den beginne was Death Letters (toen nog met The ervoor) een bluesrock bandje dat vooral opviel door de jonge leeftijd van het duo. Zanger en gitarist Duende Ariza Lora en drummer Victor Brandt waren respectievelijk 16 en 15 jaar toen ze elkaar leerden kennen in een muziekschool in Dordrecht. Een jaar later brachten ze in eigen beheer hun eerste EP uit en weer twee jaar later was het tijd voor een heus album dat uitstekend werd ontvangen. Het debuut, dat simpelweg The Death Letters heet, bevat vuige rock met blues invloeden.

Leuk, onze eigen Nederlandse The Black Keys dachten veel mensen. Helaas voor hen was er op de opvolger Post-Historic geen blues meer te bekennen. Het roer werd volledig omgegooid en in plaats van blues-rock kregen we post-rock, indie-rock, hardcore en zelfs math-metal voorgeschoteld. Post-Historic werd ook in het buitenland goed ontvangen en er volgden optredens in onder andere Noorwegen, Finland, Duitsland, Tsjechië en de Verenigde Staten.

Sinds een week is het derde studio album, Common Prayers, uit. Common Prayers is een concept-album over een diepgaande discussie tussen Orlene Adams Hill en Duende, aldus de zanger zelf. Dit idee ontstond nadat Duende in een tweedehands winkeltje een gebedsboekje zag liggen. Op de zijkant stond Common Prayer en Orlene Adams Hill geschreven. In het boekje zat een krantenknipsel dat het overlijdensbericht van Hill bleek te zijn. Achterin het boekje zaten losse papiertjes met door haar gemaakte aantekeningen. Duende raakte in de ban van het boekje en de vorige eigenaresse.

Muzikaal ligt Common Prayers in het verlengde van zijn voorganger. Rustige stukken worden afgewisseld met sfeervolle passages al ligt de nadruk op de rustige stukken. In de rustige stukken is vooral vooruitgang geboekt zoals in de opener Common Prayers te horen is. We Chant Arhythmically is een stevig rocknummer met een ongebruikelijke riff. Dit is tevens de eerste single van het album. Dat het nog harder kan horen we op Nomadic Childhood waar ze verschrikkelijk tekeer gaan, in positieve zin. Na deze mokerslag keert de rust terug in Presbyterian Hospital en I Am The Coma. Twee ijzersterke nummers met mooi gitaarspel en dito zang.

De tweede helft van Common Prayers vind ik wat spannender dan de eerste helft. De nummers zijn gevarieerder en de wisselwerking tussen hard en zacht vindt meer binnen de nummers zelf plaats dan een rustig nummer na een hard nummer. Hoogtepunt, en voorbeeld hiervan, is het meer dan acht minuten durende In Lieu Of Flowers.

Death Letters wisselt met het grootste gemak bruut geweld af met bezwerende melodieën (soms binnen één nummer) die soms aan Death Cab For Cutie doen denken. Luister maar eens naar Time Or The Satellites. Makkelijk in het gehoor liggende nummers zul je echter niet meer aantreffen. Death Letters kiest niet voor de gemakkelijke weg. Waarschijnlijk schudt Duende nummers als Your Heart Upside Down (van voorganger Post-Historic) zo uit zijn mouw maar in plaats daarvan kiest hij voor meer diepgang. Een meesterwerk heeft dat (nog) niet opgeleverd. Daar zijn sommige nummers niet memorabel genoeg voor. Dit lijkt echter slechts een kwestie van tijd.

ZUBB

avatar van oceanvolta
4,0
Gaaf dat ze in het voorprogramma van And So I Watch You From Afar staan voor de Duitse shows!

Common Prayers wordt overal zeer goed ontvangen, ook in het buitenland. Alleen hier om mume wordt Death Letters niet gewaardeerd. Vreemd en jammer, want het is echt een goed bandje. Live komen ze helemaal tot hun recht.

avatar van Don Cappuccino
2,0
Het heeft heel veel potentie en op sommige nummers is dat wel te horen. Maar Common Prayers gaat enorm van de hak op de tak en daardoor blijft er echt niks hangen. Bij een lange compositie als In The Lieu Of Flowers houdt de band compleet mijn aandacht niet vast en de rustige nummers vind ik aan de zeikerige kant. Daarom een beoordeling van 2 sterren.

avatar van andnino
3,0
Ik waardeer het experiment en de combinatie van genres heel erg, maar kan al met al toch niet echt fijn van begin tot eind naar deze plaat luisteren. Wat te veel van-de-hak-op-de-tak, te grote contrasten tussen de betere en de mindere stukken. Daarom als eindscore "slechts" een 3*. Geen correcte weerspiegeling van het kunnen en de vindingrijkheid van dit duo, maar wel van de kwaliteit van het eindproduct, wat mij betreft.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:18 uur

geplaatst: vandaag om 11:18 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.