Credits voor de dames van Sleater-Kinney, want dankzij hun geweldige laatste plaat ben ik weer frontaal in de gruizige rockmuziek van weleer gedoken. K-Records, Up Records, Kill Rocks Stars, maar vooral Matador waren voor mij dé labels destijds. Met als toppunt
The dirt of luck van Helium, één van mijn favoriete albums allertijden. Ik heb Helium's laatste plaat lange tijd lopen zoeken en het na verloop van tijd maar opgegeven, maarja... toen had je nog geen webshops.
Mijn oordeel: een sterke plaat, het vertrouwde Helium-geluid met Mary's vlakke stem, die zeker het gevoel van '96-'97 weer oproept... maar geen
Dirt of luck. Daarvoor is het wat te gepolijst en doet Mary wat te zweverig - dat laatste is trouwens ook de reden dat Helium is opgehouden, denk ik. Maar minder dan 4* kan ik deze plaat toch zeker niet geven, en nu ik 'm eenmaal heb zal hij (zeker in mijn gitaarrock-revival) nog wel heel wat vaker gedraaid worden.