Het recept moge bekend zijn, deze sympathieke Ier levert nooit slecht werk af, echter rond deze periode begint zijn werk hier en daar wat 'gezapig' te worden. Between the Mountain and the Moon klinkt redelijk, bevat ingetogen singer/songwriter songs met (lichte Ierse) folk invloeden. De nummers beginnen in het nieuwe millennium aan spanning te verliezen, en dat was nu net datgene wat mij altijd zo aantrok in de muziek van Barry Moore. De beste man ging zich steeds meer folk elementen verwerken in zijn muziek, de nummers werden steeds introverter. Het plaatje bevat wel degelijk enkele mooie songs; Love Is a Place I Dream Of is van een verstilde schoonheid, hetzelfde geldt voor Here and Now, de overige songs blijven altijd wel aan de goede kant van de streep maar het is wat mij betreft niet genoeg om er een dikke voldoende uit te slepen. Met Innocence zou Bloom zich een beetje revancheren maar met de platen die hierna van hem uitkwamen nam mijn interesse zienderogen af.