Muziek blijft toch een leuk medium om jezelf en de wereld te leren kennen en te gaan exploreren. Het staat nooit stil, en er is in het verleden ook al zoveel gemaakt, dat je gewoon nieuwe dingen blijft ontdekken. Ik dacht eind 2012 dat ik nu wel een beetje bij was, in mijn naïef-romantische beeld van de dingen, maar dat blijkt dus weer niet zo. Tot mijn heugenis, blijkt wederom.
Ook in 2013 gaat de ontdekkingsreis lustig verder, en ik laat me gewoon meedrijven. Devendra Banhart, een naam die wel een belletje deed rinkelen, maar waar ik om één of andere reden nooit aan toe was gekomen, kwam dit jaar opzetten met een nieuwe plaat, getiteld ‘Mala’ (afgeleid van “mal”, wat slecht betekent, maar ook nog wel, door middel van subtiliteiten, lichtjes afwijkende betekenis). En dat die plaat dan paradoxaal genoeg niet slecht klinkt, is mooi meegenomen.
Banhart heeft een experimenteel hart voor muziek. Hij wil blijkbaar ver van de gebaande wegen blijven, door een mengelmoes van stijlen nonchalant in een blender te gooien, en er op creatieve wijs mee aan de slag te gaan. Leukste voorbeeld hiervan is ‘Your Fine Petting Duck’, dat begint als een dialoog tussen een voormalig koppeltje, dat niet onder stoelen onder banken steekt dat beiden nog steeds naar elkaar hunkeren. Ondanks alle miserie. De vrouwenstem wordt hier op eigenzinnige manier vertolkt door Banhart’s vriendin, de Servische ontwerpster Ana Kras. Zij zingt regelmatig op het randje, maar altijd op een charmante manier, die haar wat extra krediet van de luisteraar (van mij althans) oplevert. Het nummer mondt uit in foute disco, en er wordt plots in het Duits gezongen. Knettergek, dus.
Al zou dat al bij al meevallen, en ‘Your Fine Petting Duck’ is ook met voorsprong de meest excentrieke song op het album. Wat niet wil zeggen dat het voor de rest slappe hap is, en al helemaal niet saai. Bij wijlen tovert Banhart prachtige melodietjes tevoorschijn, en zijn stem dartelt er altijd zo lieflijk omheen. ‘Daniel’ wordt vergeleken met het betere werk van ene Elliott Smith, en dat is niet geheel onterecht. Een goeie tekst ook, en een fan van Suede krijgt altijd een bonuspuntje.
‘Für Hildegard von Bingen’ maakt qua inhoud dan weer een vreemde bocht. Hoewel. Eén van de eerste klassieke componistes die het helemaal maakt in de DJ- en VJ-wereld; ik zie er wel enig verband in. Met ‘Mi Negrita’ en ‘Mala’ staan er ook twee Spaanstalige songs op, en zo zitten we onderhand al aan drie verschillende talen op een plaatje van een goeie 40 minuten. Banhart is een taalfreak, zeg maar.
Maar het meest pakkend vind ik nog – en dat kan vreemd klinken – ‘The Ballad of Keenan Milton’, een instrumentaaltje van een goeie 2 minuten. De spaarzaamheid na het eclectische ‘Your Fine Petting Duck’ treft me opvallend genoeg; het verschil in contrast kan als mogelijke dader aangewezen worden.
Met ‘Won’t You Come Over’ heeft Banhart, als ik de meningen van mensen die er meer van af weten mag geloven, één van zijn meest poppy songs geschreven. Het nummer is aanstekelijk, maar het werkt ook echt. Meezingen behoort tot de mogelijkheden, mee neuriën is alvast onvermijdelijk. De feel good die dit nummer wegdraagt staat haaks tegenover de sombere ondertoon in de tekst. Ik lees er onzekerheid in. Nou ja, in ieder geval is dit niet het enige voorbeeld dat je kan aanhalen op dit album. En ik ben er zeker van dat dit op vorige albums ook het geval was. Maar nu spreek ik reeds als een kenner, en dat ben ik natuurlijk niet.
Devendra Banhart heeft met ‘Mala’ alvast mijn interesse gewekt, en uiteindelijk, na meerdere luisterbeurten, ook dik verdiend. Zijn eerdere werk zou freakier zijn, en daar ben ik ook erg benieuwd naar. Alweer een zieltje gewonnen!
3,5 sterren