Dwight Yoakam - Buenas Noches from a Lonely Room (1988)

Van Dwight Yoakam wist ik tot voor kort helemaal niets. Hooguit kende ik zijn naam uit internationale countymedia of kwam zijn naam als luistertip voorbij op internet als ik fragmenten of nummers van countryartiesten (bijvoorbeeld Dolly Parton of Waylon Jennings) beluisterde. Toen ik deze Buenas Noches from a Lonely Room voor een zeer vriendelijke prijs zag liggen bij de lokale platenboer, heb ik 'm daarom maar op de gok aangeschaft.

Hoewel ik best begrijp dat hier een markt voor is (en niet alleen in Amerika), ging ik nog net niet van mijn stokje na het beluisteren van dit album. De erg gelikte sound is nog niet eens zo erg, maar qua songmateriaal is het gewoon niet sterk. Soms lijkt het bijna alsof flauwe Duitse schlagers van een Amerikaanse tekst en countrymelodie zijn voorzien.

De melodieën blijven niet hangen en over vrijwel het hele album hangt een zweem van vrijblijvendheid. Bovendien is het album veel te clean ingespeeld, nergens wordt het erg spannend. Veel songs missen pit en tempo en overal bekruipt mij het gevoel dat ik dit al eens eerder heb gehoord. Zo is One More Name doodsaai en in I Hear You Knockin' wordt een verwoede poging gedaan in de voetsporen te treden van Jerry Lee Lewis, zo lijkt het. Het nummer ontbeert echter alles om uit te groeien tot hoogtepunt. Als het dan al wat sneller gaat, zoals in Streets of Bakerfield, is de song zelf te weinig memorabel om mij te boeien.

Waarom dan nog een 2* als beoordeling? Als Dwight, die de zangkwaliteiten zeker heeft, wat originele dingen gaat doen, blijkt er best wel wat mogelijk. In Home of the Blues wordt het tempo opgeschroefd en het nummer is daardoor nog enigszins het aanhoren waard en de accordeon in het titelnummer Buenas Nochas from a Lonely Loom is zeer welkom en maakt dat het nog net niet saai wordt. Floyd County kan er ook nog wel mee door en het duet met een mij onbekende zangeres in Send Me the Pillow is niet slecht, maar dan houdt het echt op qua "hoogtepunten".

Ik hou best van een goede pot country, maar dit ga ik niet meer voor mijn plezier luisteren. Het is me een raadsel waarom Yoakam in bepaalde delen van Amerika een grote bekendheid en populariteit geniet. Ik vind er weinig aan en verkoop het album het liefst vandaag nog, tegen elk aannemelijk bod.

Muziekblad OOR besteedde eind jaren 80 een artikel over een soort van New Wave in de Country Rock. Na zeg maar de punk, ska, reggae, new wave en meer van die muziek die je bepaald niet met Amerikanen van het platteland associeert, vond men het in de States wel weer eens tijd worden voor een opleving van de country rock. Wat mij betreft helemaal niks mis mee. Als klein jongetje al stevig beinvloed door de country was het ook voor mij al een poosje geleden dat ik country had gehoord. 2 namen werden met name genoemd in het artikel. De ene was Steve Earle en de ander Dwight Yoakam. Ik hoorde bij de VPRO vrij kort daarna het nummer Copperhead Road van Steve Earle. Dat was exact het nummer dat ik wilde horen, Country stevig beinvloed door diverse andere invloeden. Ik kocht de gelijknamige CD en was een parel rijker en tot de dag van vandaag behoort Steve Earle tot mijn favorieten. Weer iets later, ik meen bij Gonzo Radio van Jan Donkers (maar ik kan het mis hebben) hoorde ik Streets of Bakersfield van Dwight Yoakam. Klonk ook niet slecht, maar was niet direct verkocht en heb het album ook niet direct aangeschaft.

Nu 24 jaar later toch maar eens zijn bekendste Buenos Noches From a Lonely Room besproken. Het begin is prima met I got you en One more name lijkt hij met een beetje inlevingsvermogen wel wat op Townes van Zandt. Redelijk sterke songs. De nummers 3 en 4 zijn werklijk niet om aan te horen. Dan komt het verdienstelijke titelnummer, maar I heard you knockin is weer redelijk triest. I sang dixie is misschien wel het beste nummer van de plaat. Eindelijk eens de echte diepgang en een lekkere steel gitaar. Het duet met Buck Owens Streets of Bakersfield is zoals gezegd verdienstelijk evenals Floyd County dat ietwat bluegrass is. Send me the pillow, alleen de titel al doet het ergste vermoeden, maar dat valt best mee. Gewoon een geslaagde cover. Hold on to god is dan weer een aardig afsluiter.

Aan het eind moet ik concluderen dat het niet overhoudt. Was het geheel wat minder overgeproduceerd dan was het zeker genietbaarder geweest, bovendien komen songs als I sang dixie veel te weinig voor, gewoon te weinig diepgang. Vooral live kan die Yoakam er best wel wat van, maar dit soort platen is 1 keer leuk, maar dan moet je ook ophouden. Ik heb het idee dat Yoakam veel meer kan, maar tot op de dag van vandaag doet hij telkens hetzelfde kunstje.

Degelijke plaat van Dwight yoakam,niet veel meer maar ook niet minder.Het song materiaal had wel wat spannender gemogen maar toch is dit aangenaam country luistervoer.