Exodus - Fabulous Disaster (1989)

Beste Exodus-plaat uit de jaren '80 en '90, met de klassiekers The Toxic Waltz en het titelnummer. Andere hoogtepunten zijn The Last Act of Defiance en Verbal Razors. Hoewel het ruige nummers en ze echt goed klinken vind ik twee covers (Low Rider en Overdose) wel een beetje veel van het goede.

Erg goede Exodus-schijf! De heren bewijzen dat good old Speed- én Trashmetal perfect samen kunnen gaan met een gezonde dosis humor en zottigheid. Het is toch ongeloofelijk genieten van een nummer zoals "Cajun Hell", alléén die titel al ...

Verdere uitschieters zijn de titeltrack, opener "The last Act of Defiance" e, "Like Father, Like Son" en "The Toxic Waltz".

Deze CD typeer ik als een wisselvallige plaat. Geweldige tracks als Fabulous Disaster, The Toxic Waltz en Like Father, Like Son worden afgewisseld met nummers die ze de naam "AC DC van de thrash" opleverde. Het is dan ook niet toevallig dat Overdose erop staat. De zanger heeft er de stem voor, maar dan stelt een band van het kaliber Exodus zich toch te bescheiden op door met nummers als Low Rider en Cajun Hell op de proppen te komen. De productie is wel erg goed en scherp.

Overdose is dan ook maar een bonustrack, staat niet op de LP.

Gelukkig heb ik 'm op de Speed Kills 4-verzamel-LP staan.

Album nummer drie met een ongewijzigde line-up: Steve "Zetro" Souza (zang), Gary Holt (gitaar), Rick Hunolt (gitaar), Rob McKillop (bass) en Tom Hunting (drums).
De eerste drie nummers The Last Act of Defiance , Fabulous Disaster en The Toxic Waltz zijn lekkersmakende thrashnummers maar een eerste dieptepunt vind ik de War-cover Lowrider: ik ben al geen voorstander van covers op albums, het origineel ken ik niet maar deze song past totaal niet op dit album. Breng het uit als een B-kant van een single of EP, maar zet dit niet op een album. Cajun Hell heeft een bizar intro (kikkers, slidegitaar en mondharmonica) maar verandert dra in een thrasher. De lijn wordt verdergezet met het (iets te) lange Like Father Like Son. Dan bevallen de gebalde volgende drie nummers (die break en solo’s bij Open Season zijn prachtig) mij veel meer. Overdose? Zie mijn commentaar bij Lowrider.
Exodus is een goede groep, de gitaristentandem Holt en Hunolt hebben bij mij dezelfde status als Murray en Smith bij Iron Maiden, ze maken goede nummers en geweldige riffs, ze hebben een gevoel voor humor, maar deze plaat laat een ietwat rare smaak achter door een paar missers. Een album van twee uitersten (goed eigen materiaal en twee overbodige covers).

Low Rider vind ik wel geslaagd, ken geen andere songs van Exodus, maar denk dat deze muziek een beetje te ruig is voor mij.

Helemaal eens met b.v.sir spamalot,de vergeljkingen van inderdaad gitaar-tandem,rick hunolt/gary holt,wat doet denken aan,(adrian smith/dave murray),maar ook,(hank shermann/michael denner),of (jeff watson/brad gillis).

DE getemde beest komt hier op dit album tot agressieve uitspattingen van een werkelijk,schitterende climax van steve'zetro sauza,(werkelijk in'88,waar ik deze live act,bij het headline-dynamo-open-air,mocht aanschouwen),wat een klasse|||

Ondanks een aantal nummers/covers,:als:low rider,en overdose(flauwe parodie op het nummer van acdc),hoor je met wulpse dieren geluiden(kikkers/krekels etc-mooi mond-harmonica/slide-gitaar),op het nummer,cajun hell,voortreffelijk gitaar-werk en waarin flink geparadoxeert/en gehakt wordt alsof ik mijn snoeischaar van mijn groot-moeder,leen.
Het nummer:like father to son,is fabuleus,en beschikt over hakkende en mee-slepende gitaar-solo's,waardoor je vingers onderdoen aan eelt/parrafine van(holt/hunolt),en ook toxic waltz,fabulous disaster,zijn van een enorme dosis kwaliteit,nee,dat slayer( the godfather),van de trash-metal is,buiten':nasty savage,savage grace,omen,is dit het ultieme trash-idioom.

Exodus heeft altijd een branie achtige attitude gehad die perfect terugkomt in hun muziek. En op dit derde album verstevigt de band haar positie op haar eigen manier. De wervelende opener Last Act Of Defiance zet wat dat betreft de toon. Het ligt wel ernstig in het verlengde in het geweldige Pleasures Of The Flesh, maar dat deert niet. Het allesverwoestende titelnummer of het gemene Verbal Razors definiëren prima wat thrash betekende zo eind jaren 80. Enig minpunt vind ik de covers die in de reguliere tracklist zijn opgenomen. Wanneer een artiest dat doet ervaar ik dat altijd als een ernstige vorm van armoede of writer's block. En hoe kom je op het idee Low Rider te gaan opnemen? Dat ontstijgt wat mij betreft wat lol tijdens het jammen niet. Overdose is een wat serieuzere poging en ik moet zeggen dat deze opzwepende variant best aardig is, maar dan alleen voor een b-kant ofzo. Zoals gezegd, het overige materiaal biedt ruim voldoende compensatie om voor Fabulous Disaster toch tot een hoge score te komen.

Prima plaat van Exodus,niets mis mee.Net als zijn voorganger opent de plaat met een gesproken intro en wat daarop volgt is voor mij zo'n beetje het beste lied van de plaat. De cover Lowrider is niet echt een hoogvlieger maar storend is het ook niet. Cajun hell is toch een favoriet van mij en het lange like father,like son & het titel nummer ook. De rest van de plaat niet. 4,0 sterren.

Niet alle nummers zijn even sterk, of omgekeerd zijn een aantal nummers uitzonderlijk sterk: Like Father, Like Son, het titelnummer, Toxic Waltz etc. Hakkend strak optimistisch ritmisch tempo zo lekker uitgevoerd door het altijd gave knetterende drumwerk van Tom Hunting, de gitaren daar strak overheen, maar vooral mee Thrashen en opgesierd door VERSLAVENDE melodieën...doe daar Zetro's overtuigende zang en act bij- je ziet hem bijna rondrennen- en het Exodus feest van toen is lekker compleet met zijn gemoedelijk aandoende ritmische Thrash die onderhuids juist heel boosaardig was/is in deze periode. Dát maakt misschien Exodus wel extra bijzonder naast alle andere kwaliteiten...als een sluipmoordenaar. Exodus hoeft het niet altijd van de enorme snelheden te hebben; Exodus is op ZIJN manier link...bloedlink! Dat bleek al op de 2 voorgaande albums voorafgaand destijds aan deze. Bijv. ook op Bonded met Baloff is dreiging troef! En dus ook op dit Fabulous word je bij een aantal nummers in één keer vies gegrepen en gigantisch ontvoerd. Oorzaak: klasse muzikanten, klasse nummers! Jammer dat anno 2010 die kwaliteiten van Exodus ietwat in de verdrukking misschien komen door het ongelooflijke geschreeuw van de huidige Exodus-zanger Rob Dukes; het kan afleiden bedoel ik. Op deze plaat uit 1989 nog wat relaxter waar te nemen alle kwaliteiten. Grappig dat ze op deze lp saampjes TV kijken...de plaat hiervoor zaten ze nog met de schedels aan de bar. Voor Fabulous 4 sterren voor de betere/ijzersterke nummers op deze plaat die nogmaals boordevol waanzinnige rif'fs en ideeën zitten zoooooooooooooooooo lekker uitgevoerd!

Prima Exodus-LP, covers zijn inderdaad wat minder maar het mag de pret niet drukken. Voor de rest is het heerlijk rammen geblazen op deze plaat. favorieten zijn Toxic Waltz, Cajun Hell, Corruption en het titelnummer.

Inderdaad prima plaat, fabulous disaster, the toxic waltz en cajun hell zijn toppertjes. Zelfs de cover overdose vind ik gaaf, en dan vooral de zang van Souza. (over low rider heb ik het maar niet, daar is al genoeg over gezegd)

Heerlijke plaat van Exodus toen ze nog goed waren. De plaat begint heerlijk furieus met The Last Act of Defiance, Fabulous Disaster en The Toxic Waltz. Low Rider is dan even een dip in de plaat, maar dat herstellen ze daarna goed. Lekkere plaat!

beste schijf van Exodus

Het album begint met drie sterke nummers, maar daarna wordt dat niveau nergens meer gehaald. De combinatie van twee covers, waarvan Low Rider ook nog eens allesbehalve bij de rest van de muziek past, een te lang nummer (Like Father, Like Son), de stem van Souza en een krachteloos geluid maken de rest van Fabulous Disaster voor mij weinig inspirerend luistermateriaal.

Ik hoop dat je Bonded By Blood dan nog niet kent.

Het op één na favoriete album van Exodus. Bonded By Blood blijft de favoriet.

Zo een meezingplaat

Het debuut is bij mij flink gegroeid, maar dit is minstens net zo goed of misschien zelfs een tikje beter. Catchy, afwisselend, beukend, dit schijfje heeft het allemaal. Ook 'Low Rider' is een te gekke cover. Of 'Overdose' nu als bonustrack meedoet of niet, dat kom ik niet helemaal uit - ik kan 'm me niet van vroeger herinneren...