Animal Collective - Feels (2005)
mijn stem
225 stemmen
0
geplaatst: 28 december 2009, 23:11 uur
Buiten een paar mindere trage nummers is dat een sterke plaat.
Opvallend hoe anders AC hier klinkt tov een Sung Tongs of MPP.
Vooral die rustige nummers had ik niet van hen verwacht. Top!
Opvallend hoe anders AC hier klinkt tov een Sung Tongs of MPP.
Vooral die rustige nummers had ik niet van hen verwacht. Top!
0
elrayo
geplaatst: 6 januari 2010, 16:53 uur
BlueVelvet schreef:
Het laatste nummer is ontzettend mooi, met Sigur Rós achtige geluiden. De rest is ook niet slecht (integendeel), maar wat een goede afsluiter zeg!
Het laatste nummer is ontzettend mooi, met Sigur Rós achtige geluiden. De rest is ook niet slecht (integendeel), maar wat een goede afsluiter zeg!
Bedoel je niet Loch Raven? Mijn favoriet is trouwens Banshee Beat.
So I duck out and go down to find the swimming poooooooooool!
0
geplaatst: 4 oktober 2012, 16:18 uur
Deze plaat kan ik waarderen, wat mooier, meer sigur ros achtig inderdaad, minder experimenteel. In Sung Tongs vliegen ze voor mij toch wel uit de bocht.
0
geplaatst: 27 februari 2013, 13:04 uur
Heerlijke plaat, ik vind overigens Bees ook een super relaxte track !
0
geplaatst: 2 juni 2013, 23:00 uur
De reïntegratie van Ward deel 11:
Dit album was mijn eerste kennismaking met Animal Collective zo’n 7 jaar geleden. Liefde op het eerste gezicht was het echter niet. Feels heeft me altijd gefascineerd, maar een echte connectie voelde ik niet. Vooral van die hysterische zang werd ik toch een beetje kriegelig op den duur. Mijn ratio was geboeid, het hart een stuk minder. Ik volgde van dat moment hun carrière wel, maar toch met lichte scepsis. Alle lof vond ik een beetje overtrokken en in mijn hoofd deed ik die lof zelfs wel af als interessant-doenerij van indiesnobs. Feels vond heb ik altijd wel hun interessantste worp gevonden, met name doordat het wat meer uitgebalanceerd klinkt dan hun daaropvolgende albums.
Door de jaren heen is mijn waardering voor de band toch langzaam gegroeid en vorige zomer is het kwartje definitief gevallen. Ter voorbereiding op Centipede Hz een paar albums herbeluisterd en stuk voor stuk kon ik ze beter waarderen. Met als grootste uitschieter natuurlijk dit album, met een stijging naar de maximale score en een plek in mijn top 10. Toen arcade monkeys me gisteren opzadelde met de taak van het recenseren in het kader van mijn topic, pakte ik dit aan om mezelf heel de dag onder te dompelen in het vreemde wereldje van Animal Collective. Bovendien wordt het ook wel eens tijd dat ik bij mijn top 10-platen wat neerpen. Modest Mouse onlangs al gehad, nu dus tijd voor Feels.
Al ben ik (nog!) niet enorm bekend met het oude werk van de band heb ik altijd het idee dat dit album een schakelpunt vormt tussen hun experimentele, soundscape-gerichte eerste periode en de latere meer liedjesgerichte albums. Het album zelf bestaat ook uit echte liedjes en meer experimentele soundscapes. De eerste helft wordt gevormd door aanstekelijke nummers, volgepropt met melodieën die dagen door het hoofd spoken. Toch klinkt het ook hier nergens als een knieval voor commercie, daar zijn die nummers veel te bizar en nerveus voor. Om over de eigenzinnige muzikale invulling nog maar te zwijgen.
Met Did You See The Words gaat langzaam maar zeker de zon op. De wereld ontwaakt en begint vol goede moed aan de dag. Het begint vrij rustig en wordt steeds wat levendiger. Was je nog niet wakker zorgt het hysterische gekrijs in het refrein van Grass daar wel voor. Dit nummer is typerend voor de poppy kant van Animal Collective: aanstekelijk, naïef, stuwend, maar tegelijk bevreemdend en onvoorspelbaar. De reverb op de zang, de primitieve drums, de dromerige piano en de ondoordringbare gitaardrone op de achtergrond zorgen voor een totaal uniek geluid. Met Flesh Canoe wordt voor het eerst wat tempo teruggenomen. Mooi dromerig nummer en op de momenten dat de instrumentatie wat wegvalt en de zang echt op de voorgrond treedt zelfs verassend lieflijk. De liedjeshelft wordt afgesloten met het eerste hoogtepunt: The Purple Bottle. Stuwend als Arcade Fire, maar dan gebracht met kinderlijke fantasie. Hyperactief, euforisch, onrustig en zo catchy als maar kan. De euforische nervositeit die je voelt als je net verliefd bent wordt perfect omgezet in muziek. De zalige Beach Boys-harmonieën halverwege maken het nummer helemaal af.
Met Bees betreden we de meer experimentele, tragere kant van het album. Een mijmerende zanglijn over een warm tapijt van dromerige autoharpklanken en hemelse achtergrondzang. Alsof, nu de initiële nervositeit van verliefdheid is weggevallen, we ontspannen kunnen zweven op die roze wolk van verliefdheid. Was Bees al bezwerend, gaat dit zeker op voor Banshee Beat. Akkoorden worden aangehouden als drones en ook de zang gaat in eerste instantie gewoon mee in die hypnotiserende repetitiviteit. Als de zang na enkele minuten dan de hoogte inschiet voel je gewoon de ontlading. Deze stijl van dromerige soundscapes en ongrijpbare zang wordt ook aangehouden in Daffy Duck. Toch krijgt het hier door donkere onderliggende drone en de atonale gitaartonen iets dreigends. Het heeft net als heel het album iets sprookjesachtigs, maar hier zijn we wel bij de donkere sprookjes van Grimm aanbeland. Het beklemmendste moment van het album. Het lieflijke Loch Raven voelt dan ook als een warm bad na de voorgaande duisternis. Wakker worden na een nare droom. Die warme synthgolven in combinatie met die onverstaanbare zanglijnen die om elkaar heen dansen creëert echt iets volslagen unieks. Dat zou voor mij echt uren mogen aanhouden, wat mij betreft het absolute hoogtepunt. We sluiten af zoals het album begonnen is met een prettig gestoord stuwend popliedje. De cirkel is weer rond.
Met Feels leveren Animal Collective een volslagen uniek album af. De inventiviteit druipt van alles af: de composities, de harmonieën, de instrumentatie en de structuur van het album als geheel. Ze slagen op dit album er op briljante wijze in om het experimenteerdrang en hun liefde voor hypnotische soundscapes te combineren met hun vermogen tot het schrijven van aanstekelijke popliedjes. Voslagen unieke combinatie van freakfolk, pop, indierock, psychedelica, elektronica en Beach Boys-harmonieën, dat ook nog eens wordt gebracht met het jeugdig enthousiasme en de fantasie van hyperactieve 8-jarigen op hallucinogenen. Ongeëvenaard. 5*
Dit album was mijn eerste kennismaking met Animal Collective zo’n 7 jaar geleden. Liefde op het eerste gezicht was het echter niet. Feels heeft me altijd gefascineerd, maar een echte connectie voelde ik niet. Vooral van die hysterische zang werd ik toch een beetje kriegelig op den duur. Mijn ratio was geboeid, het hart een stuk minder. Ik volgde van dat moment hun carrière wel, maar toch met lichte scepsis. Alle lof vond ik een beetje overtrokken en in mijn hoofd deed ik die lof zelfs wel af als interessant-doenerij van indiesnobs. Feels vond heb ik altijd wel hun interessantste worp gevonden, met name doordat het wat meer uitgebalanceerd klinkt dan hun daaropvolgende albums.
Door de jaren heen is mijn waardering voor de band toch langzaam gegroeid en vorige zomer is het kwartje definitief gevallen. Ter voorbereiding op Centipede Hz een paar albums herbeluisterd en stuk voor stuk kon ik ze beter waarderen. Met als grootste uitschieter natuurlijk dit album, met een stijging naar de maximale score en een plek in mijn top 10. Toen arcade monkeys me gisteren opzadelde met de taak van het recenseren in het kader van mijn topic, pakte ik dit aan om mezelf heel de dag onder te dompelen in het vreemde wereldje van Animal Collective. Bovendien wordt het ook wel eens tijd dat ik bij mijn top 10-platen wat neerpen. Modest Mouse onlangs al gehad, nu dus tijd voor Feels.
Al ben ik (nog!) niet enorm bekend met het oude werk van de band heb ik altijd het idee dat dit album een schakelpunt vormt tussen hun experimentele, soundscape-gerichte eerste periode en de latere meer liedjesgerichte albums. Het album zelf bestaat ook uit echte liedjes en meer experimentele soundscapes. De eerste helft wordt gevormd door aanstekelijke nummers, volgepropt met melodieën die dagen door het hoofd spoken. Toch klinkt het ook hier nergens als een knieval voor commercie, daar zijn die nummers veel te bizar en nerveus voor. Om over de eigenzinnige muzikale invulling nog maar te zwijgen.
Met Did You See The Words gaat langzaam maar zeker de zon op. De wereld ontwaakt en begint vol goede moed aan de dag. Het begint vrij rustig en wordt steeds wat levendiger. Was je nog niet wakker zorgt het hysterische gekrijs in het refrein van Grass daar wel voor. Dit nummer is typerend voor de poppy kant van Animal Collective: aanstekelijk, naïef, stuwend, maar tegelijk bevreemdend en onvoorspelbaar. De reverb op de zang, de primitieve drums, de dromerige piano en de ondoordringbare gitaardrone op de achtergrond zorgen voor een totaal uniek geluid. Met Flesh Canoe wordt voor het eerst wat tempo teruggenomen. Mooi dromerig nummer en op de momenten dat de instrumentatie wat wegvalt en de zang echt op de voorgrond treedt zelfs verassend lieflijk. De liedjeshelft wordt afgesloten met het eerste hoogtepunt: The Purple Bottle. Stuwend als Arcade Fire, maar dan gebracht met kinderlijke fantasie. Hyperactief, euforisch, onrustig en zo catchy als maar kan. De euforische nervositeit die je voelt als je net verliefd bent wordt perfect omgezet in muziek. De zalige Beach Boys-harmonieën halverwege maken het nummer helemaal af.
Met Bees betreden we de meer experimentele, tragere kant van het album. Een mijmerende zanglijn over een warm tapijt van dromerige autoharpklanken en hemelse achtergrondzang. Alsof, nu de initiële nervositeit van verliefdheid is weggevallen, we ontspannen kunnen zweven op die roze wolk van verliefdheid. Was Bees al bezwerend, gaat dit zeker op voor Banshee Beat. Akkoorden worden aangehouden als drones en ook de zang gaat in eerste instantie gewoon mee in die hypnotiserende repetitiviteit. Als de zang na enkele minuten dan de hoogte inschiet voel je gewoon de ontlading. Deze stijl van dromerige soundscapes en ongrijpbare zang wordt ook aangehouden in Daffy Duck. Toch krijgt het hier door donkere onderliggende drone en de atonale gitaartonen iets dreigends. Het heeft net als heel het album iets sprookjesachtigs, maar hier zijn we wel bij de donkere sprookjes van Grimm aanbeland. Het beklemmendste moment van het album. Het lieflijke Loch Raven voelt dan ook als een warm bad na de voorgaande duisternis. Wakker worden na een nare droom. Die warme synthgolven in combinatie met die onverstaanbare zanglijnen die om elkaar heen dansen creëert echt iets volslagen unieks. Dat zou voor mij echt uren mogen aanhouden, wat mij betreft het absolute hoogtepunt. We sluiten af zoals het album begonnen is met een prettig gestoord stuwend popliedje. De cirkel is weer rond.
Met Feels leveren Animal Collective een volslagen uniek album af. De inventiviteit druipt van alles af: de composities, de harmonieën, de instrumentatie en de structuur van het album als geheel. Ze slagen op dit album er op briljante wijze in om het experimenteerdrang en hun liefde voor hypnotische soundscapes te combineren met hun vermogen tot het schrijven van aanstekelijke popliedjes. Voslagen unieke combinatie van freakfolk, pop, indierock, psychedelica, elektronica en Beach Boys-harmonieën, dat ook nog eens wordt gebracht met het jeugdig enthousiasme en de fantasie van hyperactieve 8-jarigen op hallucinogenen. Ongeëvenaard. 5*
0
geplaatst: 22 augustus 2013, 15:48 uur
Ward schreef:
Al ben ik (nog!) niet enorm bekend met het oude werk van de band heb ik altijd het idee dat dit album een schakelpunt vormt tussen hun experimentele, soundscape-gerichte eerste periode en de latere meer liedjesgerichte albums.
Al ben ik (nog!) niet enorm bekend met het oude werk van de band heb ik altijd het idee dat dit album een schakelpunt vormt tussen hun experimentele, soundscape-gerichte eerste periode en de latere meer liedjesgerichte albums.
Je moet zeker ook eens dit album beluisteren, ben er vrij zeker van dat je ook die fantastisch gaat vinden.
Grappig, maar dit is het laatste album van Animal Collective dat ik onder de loep neem. (al ben ik nog verre van uitgeluisterd op de rest van hun repertoire). Klinkt op het eerste gehoor weer straf. Iets minder gekte en iets meer rust misschien dan ik gewend ben van de band.
0
geplaatst: 8 maart 2014, 15:37 uur
't is lente! ik ben vrolijk en dit geniaal album (man, wat klink dit heerlijk ongeforceerd, organisch!) is de ideale soundtrack
0
geplaatst: 20 augustus 2014, 19:00 uur
Kende alleen maar Merriweather Post Pavillion en Centipede HZ van hen en moet zeggen dat ook deze alweer een verademing is om te beluisteren. Moeilijk om te zeggen wat het hem doet; is het de heerlijke gekte die in hun muziek zit of gewoon het feit dat ze iets maken wat met niks te vergelijken valt? Als de rest van hun albums ook in deze lijn liggen zit ik gebeiteld wat betreft nog veel moois te ontdekken…
* denotes required fields.
* denotes required fields.