Natuurlijk anders dan de vorige plaat, maar ik denk dat Einar Selvik ook wel gedacht zou hebben dat wanneer Wardruna een Gap Var Ginnunga II zou maken, dat het al snel saai zou worden. Het is ten slotte ook een drieluik en na het begin kom je natuurlijk aan bij 'het hoogtepunt' of 'de bloei'. Ik ben zelf wel een beetje geneigd het verband te trekken met de vikingtijd en hebben we, na het ontstaan van de werelden de complete levensboom (Yggdrasil) in beeld. Rotlaust Tre Fall laat de plaat stoer en levendig openen. Misschien komt het doordat het bij een strijdscene in Vikings is gebruikt, maar die associatie heb ik er nog steeds wel bij. Komt ook door de agressieve manier van zingen. Van de drie is dit ook degene die het meest aansluit op het dagelijks leven van de vikingen. Niet alleen strijdlustige muziek, maar ook het vee (Fehu), het paard (Ansur) komen aan bod. Evenals de seizoenen (Solringen) en de zon (Sowelu). Aan alles komt een eind (Helvegen). Een mooier lied over je eigen doem kun je je haast niet bedenken. Met deze hoogtijdagen van de vikingen krijg je als luisteraar veel levendigere muziek voorgeschoteld en word je meegenomen in oude, heidense rituelen. Mijn favorieten zijn Solringen, waar ik altijd midzomergevoelens bij krijg (al verraadt de tekst dat het over het begin van het voorjaar gaat) en Helvegen, wat de 'hit' is van het album.
Yggdrasil is dus een levendigere plaat. Er gebeurt meer, maar qua sfeer is er weinig veranderd. Dat laatste bedoel ik zeker niet negatief, want de muziek is erg herkenbaar als zijnde Wardruna. Tegelijkertijd is het alleen maar goed dat de band de stap voortwaarts durft te maken. Stiekem vind ik het wel jammer dat Gaahl wat minder prominent te horen is.
Tussenstand:
1. Yggdrasil
2. Gap Var Ginnunga