Serena maneesh
Een Transamerikaanse snelweg, een vreemdeling reikt zijn hand naar de mijne, wees niet bang. Ik zal je meevoeren naar die herinnering. Ik zal je door een universum leiden van wilde tienerklanken, van ongepolijste klanken die zich jouw herinneren, die een hoofdstuk van je leven inkleurden.
Serena Maneesh is een tijdmachine voor mensen die nooit wilden dat tijd bestond. Voor mensen die het genot van jong te zijn als een state of mind willen koesteren.
Waar is tijd…wanneer is tijd?
Wanneer je de ogen sluit, bestaat tijd niet meer…
De vroege jaren 90, het vooruitzicht op de adolescentie die zich aanbood als een onbekende reis, ik fotografeerde de omgeving met mijn gekwelde en verliefde blikken. Een puber die een fotoboek maakte over die mooie levensfase, van schoolse perikelen, venijnige kopstoten van een eerste verliefdheid en een realiteit die zich tussen het laveloze weekend en de noeste schoolweek ophield als de schipper van mijn adolescentie. Tijd is relatief, dat besef ik me maar al te goed, tijd is een constructie van ons, mensen, die een houvast zoeken op weg van het verleden naar de toekomst, in dat heden worden de herinneringen geschapen, de eerste kus, de eerste sigaret, de eerste strafstudie, de eerste keer naar 120 Minutes kijken op MTV, de eerste keer My Bloody Valentine, The Jesus and Mary Chain.
Serena Maneesh dus, presenteert zich als een flashback naar die goeie ouwe tijd, in mijn gedachten zwerf ik weer stomdronken over dansvloeren en staar ik weer met een verliefde blik naar het vrouwelijk schoon. Vroeger was toch echt alles beter…
De muziek dan, de muziek van Serena Maneesh, schatplichtig aan de geschiedenis, aan iconen zoals Jesus and Mary Chain, the Stone Roses, aan Chapterhouse, schatplichtig aan mijn jonge herinneringen. Deja Vu? Deja entendu? Ja, maar nooit zo expliciet aanwezig hier als op deze plaat. Fuck off! Subjectiviteit meneer! Nostalgie! Wellicht ja, maar mag dat dan niet?
De Trans-Amerika express raast door, laat het stof opwaaien, laat de gitaren meehuilen en scheuren in het wegdek verschijnen spontaan.
Tijd, verleden en toekomst bestaan slechts als jij dat wil, en zandlopers bestaan slechts voor commerciële doeleinden, maar net als een plaat kan het zand des tijds stormen ontketenen waarin het heerlijk is om verloren te lopen.
Leve die oude tijd! Durf ik dan te roepen en dat gevoelens tijdloos zijn, en dat ik dat geweten zal hebben.
Die snelweg bestaat, je hoeft gewoon je ogen te sluiten en te luisteren.
Vroeger was alles beter, maar dat had ik al gezegd dacht ik.
