Niet zo geslaagde verzamelaar, ook wel weer leuk om voor bodemprijs iets matigs te horen. Het is hier echt het koren van het kaf scheiden.
anderson's '98 remake van Owner of a Lonely Heart voegt wat beats aan het nummer toe, dat hier finaal van de scherpe randjes ontdaan is. Strikt voor de liefhebbers.
Wakeman's Ice valt te verdragen, ga nu echter niet snel even Time Machine aanschaffen.
Howe's red and White is een remake van het ABWH nummer Birthright. En ai, als hij dit gaat zingen ipv. Jon Anderson dan klinkt dat voor geen meter. op Homebrew trekt hij zijn bek dus weer open.
Esquire met zone of O gaat om een band van de ex-vrouw van Squire. Chris is hoogstens bij de productie betrokken. Dit is echt een "waste of my time".
Earthworks & Bill Bruford brengt met Up North een leuk stukje jazz. Wel lekker relaxed.
Wakeman komt met elevator-music aanzetten op The Pyramids of Egypt. Als ik op deze site de recenties van The 7 Wonders of the World raadpleeg blijkt het ook om een minder nummer te gaan.
Steve Howe met Roundabout van het prachtige album Not Necessarily Acoustic is gewoon misplaatst hier. Dat is de toegift, alsof hij niets anders te bieden heeft.
Sync or Swim van Wakeman & Wakeman valt me niet tegen. Naast zijn 3 meest bekende albums ken ik overigens niet veel van Rick.
Beste nummer van disc 1 is toch wel Wakeman's Arthur van Live at Hammersmith. Eindelijk een gegronde reden om deze schijf op te zetten. In combi met die paar andere leuke nummers een bijna voldoende voor disc 1.
Close to the Edge van Keys 2 is natuurlijk volstrekt overbodig, en wat een lap tijd neemt dat toch in beslag.
Een leuke track van Wakeman with Wakeman opent de tweede disc. No Expanse Spared rockt wel lekker weg.
voor Jon Anderson zijn album The More You Know was ik al gewaarschuwd op deze site. Kan het nu met mijn eigen oren horen: het nummer Say is niet echt mooi. probeer nog wat leuks te ontdekken, maar om dit puur om de zang uit te zitten is al haast een zware bevalling.
Walk Don't Run is een uitstekende, volgens mijn moeder, Adventures of Shadows cover door Steve Howe. Een cover artiest is hij eigenlijk niet, maar dit is wel het leukste van zijn album Quantum Guitar. Met zoonlief Dylan op drums.
De lange track van Esquire die we daarna krijgen is me gewoon de moeite niet waard.
Anderson's 10 Million biedt bar weinig luisterplezier, geen vermelding waar dit vanaf komt.
Met de keuze van Howe's Excerpts From Tales From Topographic Oceans kan ik eens zijn; hij neemt hier de zangpartijen van Anderson op gepaste wijze over: nauwelijks meer stemvolume dan bij het koor van Yes.
The More You Know is de gruwelijke tieltrack van een album van Anderson dat je al snel even voor minder geld ziet liggen; beter gezegd als je de internet advertenties naleest.
Rick Wakeman werpt wederom hoge ogen met een uitstekende live-uitvoering van Journey. Ook weer van dat Hammersmith album.
Afsluiter America van Yes is in deze Keys-uitvoering ook weer overbodig. De meeste fans zullen het wel hebben. Geef dan die oude versie cadeau. Niet iedereen heeft Yesterdays of de remaster + bonustracks van Fragile.
Het totale aanbod is me wat te karig voor een echte voldoende. Voor weinig geld nog wel de moeite waard.