Er zijn van die albums die niet vervelen. Die je na een jaartje weer eens opzet en denkt: 'Aargh .. wat lekker'. Waarin je details ontdekt die je eerder waren ontgaan. Nou, dit is dus zo'n album.
Flora heeft een heel eigen geluid: een soort postrock met Canterbury trekjes. Direct opgenomen, gezongen in Italiaans, geregeld een saxofoon erbij. Nu heb ik met dat instrument in de rockmuziek een haat-liefde verhouding. Vaak is het te dominant aanwezig (Kijk mij eens lekker ruig soleren). Zo niet op deze plaat. Het gitaarspel is al even dienstbaar, met jazzy riffs om van te smullen.
De band bestaat al sinds 1998 maar aan de laatste twee albums doet zangeres Claudia Nicastro mee. Is zij het jongere zusje van oprichter Paolo Nicastro? Hoe de band daarvoor klinkt zou ik niet weten, maar Claudia's bozige zang voegt zeker iets toe. 'Non Mi Ricordo!'. Ze lijkt me een katje dat je niet zonder handschoenen moet aanpakken.
Een minder nummer? Is er niet. Ook geen idee trouwens wat het beste nummer is, want Sei klinkt als één geheel. Tel daarbij de originaliteit en het vele luisterplezier dat ik al heb gehad, dan wordt het eens tijd om naar vijf sterren te verhogen.