Het is 1998. Grunge is piepdood, Seattle is er een stuk stiller op geworden en Mudhoney is helemaal vergeten. Toch zijn deze anciens een van de weinige overlevers van de grunge-scene, maar ze moeten zichzelf wel heruitvinden om terug 'in the picture' te komen. Mark Arm en co. trekken dus de studio in met een deftig budget en een degelijke producer. Resultaat: Tomorrow Hit Today...
Op Tomorrow Hit Today leunt Mudhoney's geluid wat meer naar Classic Rock. De meeste nummers zijn een stuk trager en Bluesier dan voorheen. Op een paar nummer (waaronder Try to Be Kind) hoor je nog het verleden van punk en garage rock, maar de rest klinkt helemaal anders dan wat we van Mudhoney gewoon zijn.
Voor veel Mudhoney-fans is dit het zogenaamde 'sell-out' album (ondanks het feit dat commercieel succes er niet kwam, omdat het grote publiek simpelweg niets meer gaf om grunge). Voor mij is dit gewoon Mudhoney op het toppunt van hun kunnen. De instrumentatie en structuur van de nummers zijn top en Mark Arm zingt erg soulvol en klinkt geweldig.
Mudhoney die bluesrock maakt? Ik had werkelijk nooit verwacht dat het zo geweldig kon klinken. Maar van al hun platen, leg ik Tomorrow Hit Today nog steeds het vaakst op...
Aan het lage aantal stemmen te zien, wordt dit album ( helaas onterecht) over het hoofd gezien.
Eén van de betere albums uit 1998!
*4