Bill Wyman's Rhythm Kings - Anyway the Wind Blows (1999)

Moet dat niet zijn : Bill Wyman & The Rhythm Kings ?

Nee volgens mij heten ze officieel zoals hier vermeld staat

Ik vermoed dat alles afhangt van welke versie van het album je hebt. Op degene die hier afgebeeld is staat dus "Bill Wyman & The Rhythm Kings" maar er bestaat ook een versie die toegekend wordt aan "Bill Wyman's Rhythm Kings". Volgens Discogs is de Amerikaanse editie toegekend aan "Bill Wyman & The Rhythm Kings". De Duitse edities zijn toegekend aan "Bill Wyman's Rhythm Kings". Beide versies hebben ook een andere hoesfoto.

Dat klopt, wat hierboven staat. Ik heb maar één album van deze groep en vroeg me al af waarom ik die niet kon vinden. Ik heb dus deze versie, en ik vind eigenlijk dat we die als de originele, eerst uitgebrachte versie moeten beschouwen, gezien Bill's Engelse nationaliteit. Toegegeven, er doen ook Amerikanen op mee, maar met incidentele bijdragen van generatiegenoten als Eric Clapton, Mick Taylor, Gary Brooker, Peter Frampton, Paul Carrack en Andy Fairweather-Low (allemaal op één, steeds ander nummer van dit album) vind ik het toch meer een Britse aangelegenheid.

Mijn Europese/UK-versie heeft trouwens 'maar' veertien tracks en de Amerikaanse pendant zestien. Zo te zien zijn daar twee bonustracks (Sugar babe en Gonna find me a new love) aan toegevoegd, wat mij eens te meer de indruk geeft dat de Europese versie de originele is.

Eerlijk gezegd vind ik veertien nummers al ruim voldoende. Het is het soort veteranenmuziek waarvan er dertien in een dozijn gaan. Het klinkt best lekker, zeker met dat orgeltje van Georgie Fame en de piano van Nicky Hopkins heeft het een nostalgisch jaren-zestig karakter, en dat was waarschijjnlijk ook de bedoeling. Zeker niet slecht, maar ook nergens echt heel goed. Het geheel maakt vooral een beetje een uitgebluste indruk. Schommelstoelmuziek.