Serieus, hier schrik ik aan het eind van dit jaar nog even positief van op. De band uit mijn eigen stad Groningen, die in 2003 al met een onbetwistbaar goede debuutplaat op de proppen kwam, doet het nu nog eens over. Maar dan nog stukken beter!! De Noorse voetballer in dienst van de FC moet haast wel een legende zijn, wil het als band in je opkomen om zijn naam te koppelen aan dit erg, erg mooie album. Laat ik mijn FC eens iets beter volgen, misschien hebben we daadwerkelijk wel een prachtvoetballer in huis.
Om een beeld van de muziek te geven: Audiotransparent
combines indie songs with post rock spheres and plays the result very very slowly, aldus hun eigen site. Dit klopt als een bus, als een bus die niet harder dan 50 mph kan. Maar de traagheid is in geen geval te associëren met verveling. Een arsenaal aan melancholische en muzikale gevoelens worden hier blootgelegd met behulp van een groot gala aan muzikale ingrediënten, van warme orgel- en pianoklanken, tot zinderende gitaar- en strijkersklanken. Maar ook het geluid van een banjo, een glockenspiel of een blaasintrument ontbreekt niet; het klinkt alsof de halve Tonika muziekinstrumentenwinkel geplunderd is om dit album te kunnen maken. Er wordt op allerlei wijzen erg subtiel en wat mij betreft succesvol geëxperimenteerd. Zonder goede songwriting zou het dan natuurlijk nog redelijk waardeloos kunnen zijn, maar ook hier is weinig tot niets op aan te merken.
Ook andere kenmerken die een trage plaat moet hebben om in aanmerking te komen voor een hoge waardering, ontbreken niet: sfeer, afwisseling, akoestiek, kracht, dynamiek, oprechtheid en een goede productie-sound. Af en toe doet het meeslepende, experimentele denken aan
Sigur Ros of
Godspeed You Black Emperor!, en de dromerige doch vastberaden traagheid plus de stem van de zanger aan de band
Laura.
Eindelijk eens een goede reden om trots te zijn op Groningen als mijn muziekstad.