Alison Moyet - The Minutes (2013)

Alison Moyet zal voor mij altijd verbonden blijven met de 80s via Yazoo en haar eerste albums als solo-artiest. Heb vele uren luisterplezier van gehad van die warme stem, mooie teksten, vol emotie en toch af en toe dansbaar. Heb lang niet meer geluisterd naar haar albums maar toen ik hoorde dat dit album er aan kwam toch maar even het oude werk teruggeluisterd. De singles/teasers When I Was Your Girl en Changeling deden vermoeden dat er een interessant album aan zat te komen. Dat is het ook geworden, veel meer elektronisch en meer dansbaar. Ik zou zeggen dat nummers als Right As Rain zelfs een knipoog zijn naar Yazoo. Wat ik minder vind zijn de iets wat abrupte eindes die sommige nummers hebben. Na drie keer luisteren krijgt het dan ook meteen 4 sterren, later misschien nog iets meer.

Alison Moyet met een nieuw album, toch altijd even luisteren, want ze beschikt over een donkere, diepe warme stem, waar ze veel mee kan. Ze wordt ook al weer een jaartje ouder dus zal er toch wat sleet op komen te zitten. Haar grootste hit It's that old devil called love staat raar genoeg nergens op een regulier album van haar. Ook direct het nummer waar ik haar van ken, met de grote dekens als jurken en haar stevige verschijning. Moyet is er met de jaren mooier op geworden. Dit album is wat dubbel in het luisteren, sommige nummers zijn wat het ene oor in opzet, maar bij een All Signs of Life is daar geen sprake van, gelukkig staan die er voldoende op, waardoor het de aandacht weet vast te houden, zware beats, electronica en dan haar volle stem. Ik mag er graag naar luisteren, maar een dweper als This House heb ik -nog niet- ontdekt.

Wat een ongelooflijke stomme voorkant heeft dit album zeg!

Sinds Yazoo in Nederland bijna vergeten, maar in haar thuisland behoort ze tot de grootste, en dat is terecht. Haar prachtige warme stem is een prachtige tegenhanger voor synthesizers, zo blijkt ook op dit album weer.

Het wat donkere, naar triphop neigende "Horizon Flame" laat meteen zien wat ze in haar mars heeft, behoorlijk dansbaar, maar vooral een "autoplaat", heerlijk achter het stuur. "Changeling" is minder sferisch en vlakker geproduceerd, spreekt mij dan ook wat minder aan. "When i was your girl" duikt de emotie weer in met sterke tempowisselingen, tearjerker eerste klas met een bijna episch refrein gemaakt om de knop ver naar rechts te draaien. "Apple Kisses" heeft dan weer die mooie triphop laagjes waar Alison haar stem moeiteloos doorheen beweegt. "Right as Rain" is dan weer erg old-skool elektronisch en klinkt weer wat vlak, jammer. Remind Yourself begint bijna vertellend, en ze mag hier alles weer in leggen. Daarna volgt "Love reign supreme", niet onaardig, maar ik hoor constant het geluid van een of ander oud Nintendo (Mario!) spelletje tussendoor, dat leidt nogal af. A Place to stay is dan weer heel episch emotioneel. Zo gaat het nog even door, wat dansbare elektronica afgewisseld met sferische synthmuziek, dat laatste past haar het best, de poppy dansnummers klinken toch wat achterhaald.

Al met al een goed album, Alison is terug, met een prima album dat meer goede dan matige nummers kent