Cocteau Twins - BBC Sessions (1999)

Wellicht essentieel voor de Cocteau Twins-liefhebber.

Heb ik eigenlijk nog te weinig geluisterd, maar deze plaat vol met de legendarische BBC sessies bij John Peel zal voldoen voor de fans van deze band.
Zowat alles was in deze vorm (live) nooit eerder uitgegeven, en er staan twee songs op die zelfs nooit eerder zijn verschenen, de cover Strange Fruit en een eigen instrumentaaltje genaamd My Hue And Cry.

Wel ontbreken jammer genoeg een aantal van de allermooiste Cocteau Twins-songs, zoals Aikea-Guinea, Lazy Calm, Pandora en Pink Orange Red.
Gelukkig wél met Serpentskirt en Half-Gifts.

Voor wie de Cocteau Twins nu nog live wil aanhoren.

Hele mooie double digipack uitvoering met alle John Peel Sessions voor de BBC. Verplichte kost voor een CT fan.

ja, de verpakking is beter dan de cd , dit vind ik niet goed

De verpakking is inderdaad fraai uitgevoerd. De muziek is wat wisselend. De Garlands-songs worden hier veel beter uitgevoerd, dan ze in hun liveshows lieten horen. Compliment aan de BBC-technici. Enkele songs belanden later op de reissue van Garlands. Het middenstuk (periode 1983-1985) is nogal wisselvallig van kwaliteit met een vreemde donkere Billy Holiday-cover Strange Fruit. Het slot, waar ik dan weer het minste van verwacht had, met songs van hun laatste album (en één track van Heaven or Las Vegas) is bij vlagen subliem. Vooral Seekers Who are Lovers is weergaloos en in deze uitvoering mijn favoriete CT-track. Het origineel wordt hier gewoonweg weggeblazen.

Eigenlijk is dit gewoon een tijdsdocument en voor de prijs (2e hands 9 euro in de UK) hoef je 'em niet te laten liggen.

Ik ervaar de intensiteit van dit album echt als overrompelend; ok het zakt op een paar punten een beetje in, maar wees zo fair te bedenken dat we het hier hebben om live-registraties in de studio: geen overdubs, geen multiple takes, geen editing,misschien hier en daar wat wegpoetsen (cosmetisch, meer niet).

Musette & Drums brengt in de twee registraties verschilende sferen met zich mee; en idd de songs van het latere werk tonen in deze kale uitvoering een onvermoede kracht, en zijn met name tekenend voor de ontwikkeling van de stem van Liz. Het gitaarwek was en bleef puik (bijna beschikbaar per strekkende meter), het opvallende verschil: in het latere werk verschuift begeleiding iets meer 'naar achteren'. Eigenlijk zou er een wave-muziekprijs moeten bestaan voor omvang, diepgang en kwaliteit van een oeuvre, dan zou die met lof mogen worden uitgekeerd aan The Cocteau Twins. Voor het geval het nog niet duidelijk was: warm aanbevolen (play loud).

Ik sluit me hier volledig bij aan en nog steeds maakt Robin Guthrie zeer interessante muziek. Van Liz Fraser horen we helaas weinig meer. Haar solo album zou drie jaar geleden al verschijnen, maar ze schijnt nogal bang te zijn het uit te brengen

Nu ik al het studiowerk van deze legendes ken, leek me de tijd wel rijp me aan deze live uitvoeringen te wagen. Na de tweede cd te hebben gedraaid kan ik wel stellen dat er hier bij tijd en wijlen een intensiteit bereikt wordt, waar echt maar heel erg weinig bands aan kunnen tippen. Mijn liefde voor het sublieme gitaarwerk van de heer Guthrie en de glorieuze stemacrobatiek van mevrouw Fraser is na al die jaren nog steeds niet bekoelt. Ik krijg simpelweg een gevoel van verliefdheid iedere keer als ik hun goddelijke klanken tot mij mag nemen. Mocht er een hemel bestaan, dan draaien ze daar ongetwijfeld de godganse dag Cocteau Twins.

Vandaag weer eens gedraaid en dit gemerkt dat sommige sommige songs - zoals Seekers - heel diep gaan. Dit is eigenlijk een mooie samenvatting van een van (zo niet ) de beste wave-band(s). Dit raakt me; verhoogd naar 4,5.

Weinig stemmen voor dit prachtige live werk. Gisteren nog eens geluisterd en inderdaad een mooie samenvatting van zeker een van de beste wave-bands ooit. Dit is het enige live materiaal dat officieel van de Cocteau Twins is uitgebracht (helaas).