Ik heb je recensie met plezier gelezen, Frank. Ik moest wel even lachen toen je het had over hitserige mannetjes, maar je hebt misschien wel gelijk
Qua songteksten in die richting valt met name de op deze compilatie zeer sterk vertegenwoordigde plaat Adrenalize op, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd met de muzikale kwaliteiten van de bandleden.
Het grote verschil met bands als Mötley Crüe, Guns n Roses en de oude Bon Jovi (die toen nog wel acceptabele muziek maakte) was voornamelijk dat Def Leppard wars was van het glam-image en liever niets van doen had met spandex/leren broeken. Dat waardeer ik wel, want waar muziek bij veel van die bands pas op de tweede (of derde) plaats stond, was dat bij Leppard eigenlijk nooit zo het geval. De band heeft zelfs op mogen treden op het Freddie Mercury-herdenkingsconcert, een eer die voor slechts weinige andere artiesten was weggelegd.
Ik zou zelf ook nooit de maximale score van 5* aan een verzamelaar uitdelen, ook al gaat de band me aan het hart, zoals bij Def Leppard zeker het geval is. Voor mij komen ook uitsluitend studio-albums (en een enkel live-album) in aamerking voor die score.
Wat ik jammer vind, is dat Def Leppard in Nederland (en België) nooit een poot aan de grond heeft gekregen. Het succesvolle album Hysteria werd min of meer genegeerd door het grote publiek, terwijl een plaat als Appetite for Destruction (uit hetzelfde jaar, nota bene van een band die nogal door Leppard beïnvloed was) van Guns n’ Roses hier met open armen werd ontvangen. De laatste jaren is het al helemaal stil rondom de band, die in andere delen van de wereld nog altijd stadions schijnbaar moeiteloos uitverkoopt.
Deze compilatie zal hier daarom ook nooit grote verkoopcijfers halen, terwijl de band in de VS en Canada miljoenen platen verkocht en ook in het Verre Oosten, Zuid-Amerika en de rest van Europa nog immer populair is. Waarom de band hier dan zo onbekend is gebleven, weet ik niet, want de mix van jaren ’70-rock (The Sweet, Thin Lizzy), NWOBHM (de Britse heavy metal-stroming van begin jaren ’80, waar Def Leppard ook deel van uitmaakte) en glam rock uit de jaren ’70 is toch wel vrij uniek te noemen. Ik heb in ieder geval nog nooit een band uit de jaren ‘80/’90 gehoord die me aan Def Leppard deed denken.
Als er dan toch één band is die ik zou kunnen noemen, dan is dat Harem Scarem, die met het album
Mood Swings haar bewondering voor Def Leppard niet onder stoelen of banken stak, maar ondanks dat toch een geweldige en op bepaalde fronten ook vernieuwende plaat afleverde die 14 jaar na dato nog staat als het spreekwoordelijke huis. Toch bevat het geluidv van Harem Scarem beduidend meer AOR dan dat van Def Leppard, maar verder zijn er nogal wat overeenkomsten.
Steeds weer valt me – ook op deze compilatie – het veelzijdige gitaargeluid op, wat ik als sterkste troef van de band zou willen bestempelen. Het geluid van Leppard wordt voor een groot deel bepaald door de zang van Joe Elliott, maar de gitaartandem Phil Collen/Steve Clark vormde in de hoogtijdagen (1983-1993) min of meer de as van de band. Phil Collen was de belangrijkste songwriter en Steve Clark gaf de bandsound met zijn eigentijdse riffs een flinke injectie.
Al met al een prima verzamelaar, maar dan prefereer ik toch de compilatie ‘Vault’ uit 1995, omdat daar het materiaal van minder sterke albums als Euphoria en X (naar mijn mening met afstand de twee minste platen uit het oeuvre van de band) niet op te vinden is. Als totaalbeoordeling geef ik dan ook een 4,5*