menu

Def Leppard - Best Of (2004)

mijn stem
3,69 (18)
18 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Metal
Label: Mercury

  1. Pour Some Sugar on Me (4:53)
  2. Photograph (4:08)
  3. Love Bites (5:47)
  4. Let's Get Rocked (4:56)
  5. Two Steps Behind (4:20)
  6. Animal (4:05)
  7. Heaven Is (3:34)
  8. Rocket (4:07)
  9. When Love & Hate Collide (4:18)
  10. Action (3:42)
  11. Long, Long Way to Go (4:39)
  12. Make Love Like a Man (4:15)
  13. Armageddon It (5:22)
  14. Have You Ever Needed Someone So Bad (5:19)
  15. Rock of Ages (4:08)
  16. Hysteria (5:55)
  17. Bringin' on the Heartbreak (4:34)
  18. Rock Rock (Till You Drop) (3:56)
  19. Waterloo Sunset (3:46)
  20. Promises (4:00)
  21. Slang (2:38)
  22. Foolin' (4:35)
  23. Now (3:59)
  24. Rock Brigade (3:09)
  25. Women (5:43)
  26. Let It Go (4:44)
  27. Too Late for Love (4:27)
  28. High 'N' Dry (Saturday Night) (3:27)
  29. Work It Out (4:45)
  30. Billy's Got a Gun (5:00)
  31. Another Hit and Run (5:00)
  32. Stand Up (Kick Love Into Motion) (4:30)
  33. Wasted (3:48)
  34. Die Hard the Hunter (6:17)
totale tijdsduur: 2:31:46
zoeken in:
DutchViking
Vrij complete verzamelaar van Def Leppard, die in de vorm van de cover Waterloo Sunset (als ik me niet vergis van The Kinks) één nieuw nummer bevat. Op dit album is de songkeuze niet echt verrassend. Tot en met Slang uit '96 is ieder album - zelfs het debuut - goed vertegenwoordigd. De twee mindere platen Euphoria en X komen er bekaaid vanaf en dat komt de kwaliteit van deze verzamelaar ten goede. Als die-hard fan zijnde had ik alle songs - buiten Waterloo Sunset - al in mijn bezit (vaak meerdere malen en in diverse uitvoeringen), maar toch ben ik blij met deze Best Of. Ik heb 'm trouwens ook op DVD.

DutchViking
Volgend jaar brengt Def Leppard een album dat volledig uit covers zal bestaan. Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat Waterloo Sunset daar ook op zal staan (samen met Stay With Me van The Faces en No Matter What de enige song op dit album die de band al eerder heeft gecovered). Alle titels van het coveralbum even op een rijtje:

"10538 Overture" (ELO)
"20th Century Boy" (T. REX)
"Don't Believe a Word" (THIN LIZZY)
"Drive in Saturday" (DAVID BOWIE)
"Hanging on the Telephone" (BLONDIE)
"Hellraiser" (SWEET)
"He's Gonna Step on You Again" (JOHN KONGOS)
"No Matter What" (BADFINGER)
"Little Bit of Love" (FREE)
"Rock On" (DAVID ESSEX)
"Stay With Me" (THE FACES)
"Street Life" (ROXY MUSIC)
"The Golden Age of Rock & Roll" (MOTT THE HOOPLE)
"Waterloo Sunset" (THE KINKS)
"American Girl" (TOM PETTY & THE HEARTBREAKERS)
"Heartbeat" (JOBRIATH)
"How Does It Feel" (SLADE)
"Kick Out the Jams" (MC5)
"Roxanne" (THE POLICE)
"Dear Friends" (QUEEN)
"When I'm Dead and Gone" (MCGUINNESS FLINT)
"Winter Song" (LINDISFARNE)

avatar van frankvankesteren
4,0
Het blijft altijd moeilijk om een 'best of' te reviewen, omdat ik het als taak aangeboden kreeg in het ga-dat-album-eens-reviewen-topic ga ik het bij deze toch maar eens proberen...

Mijn redenen waarom ik dit album een 4 geef:

Ten eerste wil ik duidelijk maken dat voor mij een best of compilatie niet meer dan een 4,5 kan krijgen. Dit heeft helemaal niks te maken met een bepaalde regel die ik mezelf opleg, maar dat heft gewoon te maken met het feit dat het nooit een echt album kan vormen omdat ze in bepaalde verschillende periodes van tijd zijn gemaakt, met allemaal verschillende bedoelingen.. een mogelijk vage uitleg, maar ik denk dat iedereen toch wel begrijpt wat ik bedoel.

Vervolgens het album zelf: als er nou één artiest is waarvan ik erg graag naar een liveoptreden zou willen dan is het Def Leppard wel zal ik van tevoren zeggen... gewoon weer even die stoere eighties-rock die geen zorgen meebrengt, geproduceerd door een stel net te hitserige mannetjes die graag de liefde bedrijven met de mooiste, schoonste, blonde charmante vrouw die maar even vooraan in het publiek staan, maar die vooral gesteld zijn op één ding: vrijheid.

Dit is iets wat me bij Def Leppard altijd wel aanstaat, het vrije gevoel wat je er bij hebt.. het is erg zorgeloos, het kost amper moeite en het is puur genieten...
Dit mag misschien gek klinken uit de mond van een Pink Floyd-fan, maar ik hou op mijn tijd gewoon van muziek die even niks te weeg brengt maar waar ik gewoon op mijn manier van mag genieten zonder dat het moet..

Def Leppard is dan ook nog een van de bands die dat live mogelijk nog beter naar voren kunnen brengen dan in de studio.. Als ik ooit naar een concert graag had gewild was het wel naar een concert in de periode na Adrenalize, de tijd waarin de beste muziek van Leppard a.k.a Leopard in mijn ogen ten vore werd gebracht. Wie niet weet waar ik het over heb: Dit is misschien wel een van de mooiste concerten die ik heb gezien, bekijk vooral al de 7 delen. Schitterend hoe ze even Whole Lotta Love door Rocket heen gooien bijvoorbeeld oh wat had ik daar willen staan zeg

Om even terug te komen op deze verzamelaar en op mijn beoordeling. In mijn ogen staan hier de mooiste nummers op, met toch wel de nadruk op de periode 1983-1992, de imo moooiste periode van hen, en volgens vele anderen ook...

Ik moet zeggen dat ik nog niet geheel bekend ben met de periode maar wat ik ken dat haalt helaas néééét niet bij de beginperiode, dat is dan ook meteen de enige reden waarom ik er een 4 van maak ipv een 4,5... omdat het gewoon net niet perfect is zoals het aan het begin was...

En jullie kunnen zoveel kritiek leveren op mijn commentaar, en jullie kunnen nog zoveel commentaar hebben op de muziek van Def Leppard, maar het maakt uiteindelijk toch niks uit..want ik beleef Def Leppard toch gewoon op mijn manier, en ik weet zeker dat het de juiste is: gewoon lekker vrij en onbezorgD, heeeeeerlijk

DutchViking
Ik heb je recensie met plezier gelezen, Frank. Ik moest wel even lachen toen je het had over hitserige mannetjes, maar je hebt misschien wel gelijk Qua songteksten in die richting valt met name de op deze compilatie zeer sterk vertegenwoordigde plaat Adrenalize op, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd met de muzikale kwaliteiten van de bandleden.

Het grote verschil met bands als Mötley Crüe, Guns n Roses en de oude Bon Jovi (die toen nog wel acceptabele muziek maakte) was voornamelijk dat Def Leppard wars was van het glam-image en liever niets van doen had met spandex/leren broeken. Dat waardeer ik wel, want waar muziek bij veel van die bands pas op de tweede (of derde) plaats stond, was dat bij Leppard eigenlijk nooit zo het geval. De band heeft zelfs op mogen treden op het Freddie Mercury-herdenkingsconcert, een eer die voor slechts weinige andere artiesten was weggelegd.

Ik zou zelf ook nooit de maximale score van 5* aan een verzamelaar uitdelen, ook al gaat de band me aan het hart, zoals bij Def Leppard zeker het geval is. Voor mij komen ook uitsluitend studio-albums (en een enkel live-album) in aamerking voor die score.

Wat ik jammer vind, is dat Def Leppard in Nederland (en België) nooit een poot aan de grond heeft gekregen. Het succesvolle album Hysteria werd min of meer genegeerd door het grote publiek, terwijl een plaat als Appetite for Destruction (uit hetzelfde jaar, nota bene van een band die nogal door Leppard beïnvloed was) van Guns n’ Roses hier met open armen werd ontvangen. De laatste jaren is het al helemaal stil rondom de band, die in andere delen van de wereld nog altijd stadions schijnbaar moeiteloos uitverkoopt.

Deze compilatie zal hier daarom ook nooit grote verkoopcijfers halen, terwijl de band in de VS en Canada miljoenen platen verkocht en ook in het Verre Oosten, Zuid-Amerika en de rest van Europa nog immer populair is. Waarom de band hier dan zo onbekend is gebleven, weet ik niet, want de mix van jaren ’70-rock (The Sweet, Thin Lizzy), NWOBHM (de Britse heavy metal-stroming van begin jaren ’80, waar Def Leppard ook deel van uitmaakte) en glam rock uit de jaren ’70 is toch wel vrij uniek te noemen. Ik heb in ieder geval nog nooit een band uit de jaren ‘80/’90 gehoord die me aan Def Leppard deed denken.

Als er dan toch één band is die ik zou kunnen noemen, dan is dat Harem Scarem, die met het album Mood Swings haar bewondering voor Def Leppard niet onder stoelen of banken stak, maar ondanks dat toch een geweldige en op bepaalde fronten ook vernieuwende plaat afleverde die 14 jaar na dato nog staat als het spreekwoordelijke huis. Toch bevat het geluidv van Harem Scarem beduidend meer AOR dan dat van Def Leppard, maar verder zijn er nogal wat overeenkomsten.

Steeds weer valt me – ook op deze compilatie – het veelzijdige gitaargeluid op, wat ik als sterkste troef van de band zou willen bestempelen. Het geluid van Leppard wordt voor een groot deel bepaald door de zang van Joe Elliott, maar de gitaartandem Phil Collen/Steve Clark vormde in de hoogtijdagen (1983-1993) min of meer de as van de band. Phil Collen was de belangrijkste songwriter en Steve Clark gaf de bandsound met zijn eigentijdse riffs een flinke injectie.

Al met al een prima verzamelaar, maar dan prefereer ik toch de compilatie ‘Vault’ uit 1995, omdat daar het materiaal van minder sterke albums als Euphoria en X (naar mijn mening met afstand de twee minste platen uit het oeuvre van de band) niet op te vinden is. Als totaalbeoordeling geef ik dan ook een 4,5*

haveman
Dit heb ik ooit een maand goed gevonden(toen ik twaalf was), maar als ik het nu luister...bah!

Dit is toch wel een heel sterke verzamelaar nummers als Pour Some Sugar On Me, Love Bites, Two Steps Behind, Animal en dan vooral het prachtige Long Long Way To Go klinken steeds maar beter. Goeie verzamelaar van een geweldige band.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:08 uur

geplaatst: vandaag om 13:08 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.