Alle beloften van de vorige platen komen hier bijeen en worden op dit 7e reguliere album waar gemaakt. Het geluid dat alleen werd gesuggereerd op eerdere opnames wordt hier volledig gerealiseerd: luister naar het samenspel van fluit en trompet op het met jazz verbogen instrumentale "Giftbearer", het hypnotiserende "I'm Gonna Fly Someday" met fluit, hoorn en stem , en flügelhorn op "Silver Wheels." Verder zijn de liedjes zonder twijfel zijn meest consistente; "Lord of the Starfields" en het suggestieve titelnummer zijn prachtige voorbeelden van zijn christelijke mystiek, terwijl het eerder genoemde "Silver Wheels" een van zijn scherpste sociale observaties tot nu toe is. Van "Lord of the Starfields" moet Bruce gezegd hebben dat hij een moderne psalm wilde maken. Dit lied werd ook heel vaak bij zijn live optredens gezongen. Ik heb waarschijnlijk een Duitse uitgave op vinyl , op de binnenhoes staan de teksten in het Engels (Vagabonde in het Frans) en er staan ook Duitse vertalingen bij. 'In the falling dark' is de eerste Amerikaanse release sinds 1972, en zo waar heeft het de hitlijsten daar bereikt wel op een zeer bescheiden plek. Het heeft Bruce Cockburn misschien niet tot een begrip gemaakt, maar het markeerde wel zijn opkomst als een belangrijke artiest.
Een prachtig album in het toch al mooie oeuvre van deze artiest. Hoewel de folk nog wel aanwezig is, zoekt Bruce duidelijk de grenzen daarvan op en zijn er allerlei invloeden aanwezig.
Maar 6 stemmen en nog geen enkele bericht, dat kan toch niet.