Maxxess - Authenticity (2005)

Hoezen waar een muziek instrument opstaan stralen voor wat mij betreft iets direct uit. Niets wordt verbloemd waardoor het lijkt of de maker je gelijk te kennen geeft waar het op staat. Ja, en zo begint dit derde album van Maxxess ook. Het stof wat zich jaren in de conussen van de boxen hebben gezeten raakt gelijk los. Heerlijke instrumentale rock met vermengt met electronica schalt weldra door de kamer.

Elements begint even met een lichte twijfel maar zodra daar de elektricsch gitaar er is voel ik weldra een heerlijk drive of ik haast de eerder genoemde luidsprekers wordt ingezogen. Wat kan die Max Schiefele, de grootte man achter Maxxess, goed overweg met dit instrument. Dit vermengt met prettige electronica maakt je hoofd vrij van alle zorgen die er in zitten. Het rockt erg lekker en het ritme is erg lekker. Een goede biinnenkomer dus. Crypto begint met fraai getokkel uit de gitaar en langzaam vloeit daar een wall of sound uit, waarna er even rust is. Een dergelijk iets wordt gedurende track herhaalt waardoor ik althans op een prettiige wijze bij de les wordt gehouden. En dat valt ineens de perfecte productie op die voor het hele album geld. Het lijkt wel of de muzikant bij je thuis staat.

Authenticity begint een klein beetje experimenteel, maar al snel heb ik het gevoel dat er naar een verhaal wordt tegewerkt. Het is of een gordijn stukje bij beetje wordt opengetrokken waardoor de geheimen zichtbaar worden. Daarnaast wordt goed duidelijk dat Max Schiefele, de man achter Maxxess, erg goed met de gitaar overweg kan. Direct en erg meeslepend. Muziek die je eigenlijk live moet horen over een een goede P.A.. Met spannende geluiden begint Red Earth al snel is een mooie uitgebalanceerde lijn te horen die een voorbode is van een prettige drive. Voor mijn gevoel vlieg ik op eigen kracht over de aarde heen. Even wat experimentele klanken waarna het aan alle kanten de rock klanken de kamer binnen rollen. Dit is pure passie waarbij ik los kwam van mezelf.

Met niet direct te plaatsen klanken beging Spyrit, maar weldra volgt een aangenaam verhaal. Langzaam maar zeker wordt ik een mooi en tikje duister verhaal ingetrokken. Gaande weg wordt de compositie steeds een stukje opener tot rock-achtig waarbij goed opvalt dat Max Schiefele wel erg goed overweg kan met een gitaar. De neiging bestaat dan ook om het volume helemaal open te draaien. Een tikje dromerig is het begin van De-layed, maar al snel is daar de prettig gespeelde gitaar te horen op een ritme die wel lijkt of het iets verbergen wil. Daarnaast zit er weinig groei in deze track, wel ontstaat hierdoor bij het idee of ik me op een verlaten industrie-terrien ben.

En veel te snel is daar de laatste track dan. In het begin heb ik dan ook het gevoel of ik in een bioscoop zit waar de titelrol van de net vertooonde film in beeld komt. Het geeft daarme wat weemoedigs aan de track Trance-Lation. Dit is echter van beperkte duur, want naar verloop van tijd begint het heerlijk te rocken. Hier en daar even wat rust, maar echt een track om even alle zorgen te vergeten. En oh, wat is die gitaar toch goed gespeeld.

Als de cd dan stop kan ik niets anders concludren dat ik naar een goed geproduceerde cd heb zitten luisteren met passie volle instrumentale rock muziek, met nog een verassing op het eind. Opnieuw is goed album van Maxxess voorbij.