Na het optreden van Death To All was dit het eerste Death-album dat ik aanschafte, dus we spreken nu van een... maand geleden dat ik voor het eerst echt kennis maakte met Schuldiner's werk? Symbolic voelde wel meteen bijzonder. Niet 'goed', maar in een klap 'een van de beste metalalbums ooit!'-fantastisch. Een van de vreemdste dingen is ook dat ik het album toen niet herkende als death metal, maar eerder als duistere progressieve thrash metal met wat death-invloeden. En ja, het allervreemdste: dit album doet met zo hard aan Iced Earth's Burnt Offerings denken. Opgenomen in hetzelfde jaar, een zelfde productie (in de Morrissound Studio, maar een van de andere twee broers), een zelfde soort vurige intensiteit in de riffs en dezelfde desolate galm in de gitaar melodieën. Het is niet precies hetzelfde, maar er zitten heel veel momenten dat ik echt denk 'wow, deze riff had daar kunnen staan' of 'die gitaarlijn lijkt op dat' terwijl het nergens daadwerkelijk hetzelfde klinkt.
Goed, het doet er ook niet echt toe, Symbolic is gewoon fantastisch. Perfect zelfs misschien. Ik kan heel lastig ingaan op de details, want tijdens de laatste luistersessie zat ik weer constant 'dit is gaaf', 'dit is vet' en 'wow' te denken. Dat Without Judgement en Crystal Mountain mijn favorieten zijn, is me in ieder geval nog duidelijk, maar het is niet alsof dat de rest ineens zoveel minder zou maken. Maar toch, dat een band als deze er ineens een akoestische gitaarsolo doorheen kan gooien en dat het dan nog steeds werkt, dat is absurd knap. Maar death metal? Dit is genre-overstijgend en zou eigenlijk door iedereen goed gevonden moeten worden.
Tussenstand:
1. Symbolic
2. Human
3. Individual Thought Patterns
4. Spiritual Healing
5. Leprosy
6. Scream Bloody Gore