Wat ik op het internet las over dit album.
Alle, op een na, 19 tracks werden opgenomen in december 1964, als The Paul Butterfield Blues Band voor hun geplande eerste LP. De opnames werden echter apart gezet en een aantal werden gebruikt op het officiële debuutalbum,
The Paul Butterfield Blues Band, dat een paar maanden later werd uitgebracht. Op dit album spelen zowel
Michael Bloomfield als
Elvin Bishop al mee en deze sessies kunnen tot de vroegste blues-rock opnames worden gerekend, die ooit zijn vastgelegd.
De meeste tracks werden nooit officieel geregistreerd door de eerste line-up, hoewel vijf nummers op het eerste album en op het various artist album What's Shakin kwamen.
Mijn luisterervaring
Gisteren lag bij Plato "The Original Lost Elektra Sessions" van The Paul Butterfield Blues Band in de bak. Er zijn twee uitgaven; een uit 1995 en een uit 2013 (opnieuw geremastered). De laatste heb ik meegenomen, omdat het geluid nog iets opener klonk en wat meer laag hoorbaar was.
Zij zijn de grondleggers van de bluesrock in de VS.
The Allman Brothers werden door hen geïnspireerd.
Robben Ford werd door deze band tot de blues bekeerd. Niet de minste is Bob Dylan die Mike Bloomfield als gitarist wilde hebben voor zijn
Highway 61 Revisited.
Dit album was eigenlijk bedoeld als hun debuutalbum. Maar werd toch geschrapt. Deze opnames uit 1964 werden 30 jaar later (1994) herontdekt. Het klinkt onweerstaanbaar Brits. Kenners horen direct dat ook Cuby hen waardeerde. Het "Rock Me Baby" op hun
Afscheids album uit 1974 is schatplichtig aan de PBBB. De zang van Harry Muskee heeft precies dezelfde intonatie. Het gitaarwerk is hemelsbreed verschillend. Mike Bloomfield en Eelco Gelling zijn totaal andere persoonlijkheden en muzikanten.
Neem nou Mellow Down Easy; waar lijkt dat op? Dat doet je toch best wel denken aan John Mayall’s Room To Move. Je hoort de basisriff van John's 5 jaar latere opname op
Turning Point
Er is een epeetje, waarop John Mayall met Paul Butterfield speelt.
John Mayall's Bluesbreakers with Paul Butterfield. Verbaast me niks; beiden kunnen uitstekend mondharmonica spelen.
Nut Popper #1 is een fijne instrumental. Goed gitaarwerk.
Mijn gitaar staat in de huiskamer. Distortion channel en de nagalmveer aan. Prachtig, gooi alle effectboxen maar weg.
Muzikanten:
Paul Butterfield: Mondharmonica, Zang
Jerome Arnold: Bas
Elvin Bishop: Gitaar
Michael Bloomfield: Gitaar, Orgel (Hammond), Piano
Sam Lay: Drums
Mark Naftalin: Orgel
Mijn stem is 4.5. Ik hou bluesrock. Er wordt goed gespeeld en er staan sterke uitvoeringen van klassiekers op.