Vaak heb ik dit album al zien liggen op platenbeurzen en/of in de winkel met tweedehands vinylplaten maar ik liet het altijd liggen, want ik kende de naam wel (denk ik toch) maar niet de muziek. NWoBHM is dit niet, eerder onschuldige hardere Rock. In Oostende zeggen wij “geen al te vetten” tegen dergelijke albums, ik houd vooral niet van de matige zang. Het aardigste is nog Maxine dat nog op single / EP / wat dat ook verscheen, High Stool bezorgt me oprispingen en Sunday Drivers lijkt me het feestnummer. In Runaway meen ik toch duidelijke AC/DC invloeden te horen. Daarna hielden ze even op en in 1985 verscheen hun tweede, die komt nog aan de beurt maar of dat met volle goesting zal zijn. Wordt vervolgd.