Tuxedomoon - Holy Wars (1985)
mijn stem
51 stemmen
Verenigde Staten
Avant-Garde / Rock
Label: CramBoy
-
The Waltz (5:11)
-
St. John (4:33)
-
Bonjour Tristesse (5:28)
-
Hugging the Earth (4:02)
-
In a Manner of Speaking (3:30)
-
Some Guys (4:58)
-
Holy Wars (6:44)
-
Watching the Blood Flow (5:11)
-
Egypt (4:57)
-
Soma (5:42)
0
geplaatst: 30 juni 2006, 15:08 uur
Nummers 5 en 10 zijn alvast twee meesterwerkjes. De rest van de cd moet ik nog beoordelen.
0
geplaatst: 17 mei 2009, 14:51 uur
Opvallende songs, mede doordat ze zijn doorspekt met een Hammilleske sound...die stem en voordracht - je zou zweren dat het Peter Hammill zelf is!
Zojuist van het net geplukt na een tip - wist niet dat dit bestond!
Ik begin maar eens met 3,5 *.
Zojuist van het net geplukt na een tip - wist niet dat dit bestond!
Ik begin maar eens met 3,5 *.
0
geplaatst: 17 mei 2009, 16:03 uur
Peter Hammill inderdaad...
Van diens stem kan ik ook maar niet houden...
De vocalen vind ik dan ook het grootste bezwaar bij deze plaat.
Het instrumentale The Waltz is het mooiste nummer van de plaat, op de voet gevolgd door In A Manner Of Speaking, waar de zang me gelukkig niet zo stoort.
Van diens stem kan ik ook maar niet houden...
De vocalen vind ik dan ook het grootste bezwaar bij deze plaat.
Het instrumentale The Waltz is het mooiste nummer van de plaat, op de voet gevolgd door In A Manner Of Speaking, waar de zang me gelukkig niet zo stoort.
0
geplaatst: 17 mei 2010, 14:30 uur
Experimentele variant op de New Wave.
Gebruik van blaasinstrumenten en afwijkende elektronica.
Duidelijk een band die zich onderscheid met een eigen geluid.
Redelijke commerciële instap om je verder in Avant-Garde te verdiepen.
The Waltz is het instrumentale geslaagde voorproefje.
Jazz met een herhalende riff er doorheen.
Goed geschoolde muzikanten.
Hun veelzijdigheid doet ze in dezelfde hoek als Wire plaatsen.
De zang op St-John doet me denken aan Gavin Friday en Peter Murphy.
Indirect aan David Bowie.
St-John opent toegankelijk, maar ontaard al snel in plak en knutsel werk.
Voorloper van de breaks.
Op Bonjour Tristesse is de zang zwaarder.
Zuid Amerikaanse geluiden met een Toots Thielemans achtig mondharmonica.
Toepasselijk, als je weet dat Brussel hier hun thuishaven was.
De gekte blijft echter aanwezig.
Lagere school muziekles.
Wie begon er niet op blokfluit.
Zo opent Hugging the Earth.
Kakofonie van instrumenten volgt.
Fragmentarisch geheel.
In A Matter Of Speaking was het onverwachte succes.
Voor mij ook het hoogtepunt.
De stijl van muziek maken heeft veel weg van onze eigen Nits.
Roept prettige vergelijkingen op met Nescio.
De tweede stem die er in een ander tempo inkomt.
Gedurfd, maar doeltreffend.
De bas is de basis van Some Guys.
Raakvlakken met Depeche Mode in de keyboard partijen.
Toegankelijk en sfeervol.
Onderbroken door een vluchtige Wals.
Holy Wars.
Weer herinneringen aan Depeche Mode.
Blasphemous Rumours.
Maar dan in bredere subtiele zin.
Het geloof in het algemeen.
Mick Jones ten tijden van Big Audio Dynamite in het stemgeluid.
Groots openen in Watching The Blood Flow.
Blazers die de kwaliteit van de bandleden weer geven.
Nogmaals, hier zijn personen met opleiding aan het werk.
Egypt heeft een mysterieuze opbouw.
Gestoorde filmmuziek.
Alsof ze een samenwerking met Ryuichi Sakamoto aan gaan.
De alternatieve soundtrack voor Merry Christmas, Mr. Lawrence.
Alleen David Sylvian ontbreekt.
Soma.
Het lichaam.
De kern van het geheel.
Zintuigen die geprikkeld worden.
Bewustwordingsproces.
Soma als een mantra er doorheen gevlochten.
Gebruik van blaasinstrumenten en afwijkende elektronica.
Duidelijk een band die zich onderscheid met een eigen geluid.
Redelijke commerciële instap om je verder in Avant-Garde te verdiepen.
The Waltz is het instrumentale geslaagde voorproefje.
Jazz met een herhalende riff er doorheen.
Goed geschoolde muzikanten.
Hun veelzijdigheid doet ze in dezelfde hoek als Wire plaatsen.
De zang op St-John doet me denken aan Gavin Friday en Peter Murphy.
Indirect aan David Bowie.
St-John opent toegankelijk, maar ontaard al snel in plak en knutsel werk.
Voorloper van de breaks.
Op Bonjour Tristesse is de zang zwaarder.
Zuid Amerikaanse geluiden met een Toots Thielemans achtig mondharmonica.
Toepasselijk, als je weet dat Brussel hier hun thuishaven was.
De gekte blijft echter aanwezig.
Lagere school muziekles.
Wie begon er niet op blokfluit.
Zo opent Hugging the Earth.
Kakofonie van instrumenten volgt.
Fragmentarisch geheel.
In A Matter Of Speaking was het onverwachte succes.
Voor mij ook het hoogtepunt.
De stijl van muziek maken heeft veel weg van onze eigen Nits.
Roept prettige vergelijkingen op met Nescio.
De tweede stem die er in een ander tempo inkomt.
Gedurfd, maar doeltreffend.
De bas is de basis van Some Guys.
Raakvlakken met Depeche Mode in de keyboard partijen.
Toegankelijk en sfeervol.
Onderbroken door een vluchtige Wals.
Holy Wars.
Weer herinneringen aan Depeche Mode.
Blasphemous Rumours.
Maar dan in bredere subtiele zin.
Het geloof in het algemeen.
Mick Jones ten tijden van Big Audio Dynamite in het stemgeluid.
Groots openen in Watching The Blood Flow.
Blazers die de kwaliteit van de bandleden weer geven.
Nogmaals, hier zijn personen met opleiding aan het werk.
Egypt heeft een mysterieuze opbouw.
Gestoorde filmmuziek.
Alsof ze een samenwerking met Ryuichi Sakamoto aan gaan.
De alternatieve soundtrack voor Merry Christmas, Mr. Lawrence.
Alleen David Sylvian ontbreekt.
Soma.
Het lichaam.
De kern van het geheel.
Zintuigen die geprikkeld worden.
Bewustwordingsproces.
Soma als een mantra er doorheen gevlochten.
0
geplaatst: 13 maart 2012, 19:06 uur
Heb het singletje van Soma hier liggen. Verder ken ik het album niet. Die single vind ik alvast geen ruk aan, maar mogelijk niet op het juiste moment geluisterd. 
(hoewel ik me dat afvraag...)
(hoewel ik me dat afvraag...)
0
geplaatst: 13 maart 2012, 19:21 uur
In a Manner of Speaking moet je ook wel kennen.
Vrij bekend nummer.
Vrij bekend nummer.
* denotes required fields.
* denotes required fields.