Een wat vreemde plaat uit 1982. Toendertijd gekocht mij het kleine platenzaakje in de provinciestad. Ik weet nog wel dat het alternatieve muziekblad 'Vinyl' er een redelijk positieve recensie over had geschreven. Men vond het een ontspannen plaat.
WOO zijn de broers Mark en Clive Ives en op deze plaat staat het resultaat van 3 jaar thuisarbeid. Ze gebruiken zowel akoestische instrumenten als elektronica en ze nemen je mee in hun eigen wereld. De broers zijn wars van trends , maar gaan totaal hun eigen weg. En dat levert soms spannende muziek op, soms dromerig. In latere recensies wordt de muziek van Durutti Column genoemd als referentie, maar dan in plaats van het gebruik van een elektrische gitaar een ukelele. Soms herken ik er ook wel wat van David Sylvain in. Het is minimaal, soms wat neo klassiek, wave, maar ook new age, ambient, van alle markten thuis, maar toch wel een geheel. In 'Vinyl' vond men het een ideale zomerplaat, geen feestelijke, maar meer een lome. Het zit er allemaal in. Uitgegeven in de Sunshine Series, die muziek, literatuur en kunst wilden koppelen. Ik weet niet wat er nog meer is uitgegeven op dat label.
Ik dacht dat dit de enige plaat was die de broers ooit hadden uitgegeven, maar 9 jaar later volgt er nog één en daarna nog meer. Ben eigenlijk wel benieuwd hoe dat klinkt.
Toch een wat vergeten pareltje uit die toch wel interessante jaren 80. Ik zag wel dat de plaat later nog een keer is uitgegeven, maar ik ben wat blij met mijn 1982-exemplaar. Er zit ook nog een zwart-wit postertje van de hoes bij, jammer genoeg wel met koffievlek
Dan de titel, misschien wijst die wel op het duiden van de plaat. Welke muziekrichting je ook denkt dat deze muziek is, je hebt het mis.