Wat gebeurt hier? Wat doet dit? Waarom? Wat eigenlijk?
Vragen die opkomen bij dit album. Legitime vragen, dat zeker. Ik ga deze vragen niet zo zeer beantwoorden, toch ga ik wel proberen dit lichtelijk te omschrijven, tot zover dit nog kan.
Sami Sänpäkkilä slaagt er hierin om een plaat te maken die niet zo maar in een genre te pakken is. Mensen zouden ambient kunnen noemen, maar voor hetzelfde geld hoor je anderen zeggen folk. Of misschien zal iemand er wel flarden jazz in horen, of avant-garde. Het is allemaal aanwezig maar allemaal op zo'n manier dat het niet meer binnen de grenzen van die genres past.
Maar gelukkig zijn er grenzen om te doorbreken. Het mag best, op zoek gaan naar nieuwe dingen. Niet dat dit nu helemaal nieuw is wat hij doet, maar het is de manier waarop.
Instrumenten die voorbij komen zijn oa. piano's, orgels, gitaren, muziekdoosjes, saxofoon, vioolen en allerhande andere dingen. Dit alles wordt met de computer bewerkt. Vocalen worden toegevoeg, flarden field recordings duiken op en het geheel, tja, het geheel is iets wat daarna niet makkelijk meer te beschrijven is.
Het geheel past binnen de Finse Psychedelic Folk die op labels als Fonal (Sami's eigen label) en 267 Lattajjaa uitkomt. Maar dat is niet genoeg...er is meer. Het is fris, bij vlagen opgewekt. Het geheel heeft iets kinderlijks over het geluid, en daarmee bedoel ik niet simpel, maar iets opgewekts. Maar op hetzelfde moment bevat het een melancholische ondertoon. Het komt over je heen en het laat je voldaan achter.
Zoals ik ergens in een recensie las: Moeilijke muziek, makkelijk gemaakt.
What I find so irresistible about Es is his ability to make what might at first seem like difficult music (Finnish psychedelia anyone?) sound so effortlessly engaging.
Mijn verwachting na het lezen van de eerste recensie van deze plaat is uitgekomen: de plaat van 2005.