Chick Corea / Miroslav Vitous / Roy Haynes - Trio Music, Live in Europe (1986)

Ik kan me voorstellen dat deze plaat je nou direct superwarm maakte voor de jazz Frank. Zeker geen slechte plaat, maar wel wat eentonig. Chick Corea is een prima pianist, niks mis mee maar spat er hier zeker niet uit. De composities komen in deze moderne setting wat oubollig over. En Chick klinkt vaak toch wat glijerig, wat prima in zijn electric band paste maar hier niet.

Op een gegeven moment begint het allemaal een beetje op elkaar te lijken. Heb de andere trio music niet echt beluisterd maar hier springt in ieder geval Miroslav Vitous er ook uit. Hoogtepunt van de plaat is dan ook absoluut Mirovisions. Dat is echt een heel goed nummer en daarop is de band echt lekker aan het spelen, prachtig samenspel tussen Vitous en Haynes.

Geen uitschieter maar ook zeker niet slecht. Leuk om Corea weer eens gehoord te hebben. Hij was de eerste jazz-artiest die ik in het echt zag, samen met papa naar het concertgebouw. Moet een jaar of 10 zijn geweest. Sinds die tijd heb ik me eigenlijk nooit meer in hem verdiept. Alleen zijn electric band eens beluisterd en dat vond ik echt afschuwelijk.

Goede keuze Frank!

Ja, ik denk dat je bedoelt "niet direct superwarm maakte". Maar ik gaf niet op, en bovendien was het handig om wat namen te hebben, zodat ik soortgelijke dingen kon opzoeken. Ik kwam bijvoorbeeld uit op de Pat Metheny Group en daardoor heb ik wel muziek gevonden waar ik enthousiast van werd. Gelukkig heb ik de jazz dus niet afgeschreven. Overigens heb ik ook nog meer dingen van Chick Corea en Return to Forever enzo beluisterd, maar dat is toch niet blijven hangen.

Het is weer even een tijdje geleden sinds ik dit album voor het eerst beluisterde (mijn eerste jazz-album, geleende in de "discotheek", zoals beschreven in het JAvdW-topic). Ik vraag me af of mijn oordeel toen heel anders was dan wat ik er nu over denk. Misschien is mijn herinnering ook wel gekleurd. Volgens mij vond ik het toen "wel goed te beluisteren, maar het zal niet gauw mijn favoriet worden". En het was blijkbaar genoeg om mijn interesse in jazz te behouden. Wat ik in ieder geval zeker weet, is dat ik toen een hekel had aan drumsolo's. En dat is niet veranderd. De track Hittin' It kan me dus gestolen worden. Verder nog steeds wel een prima album, en inderdaad is Mirovisions een hoogtepunt. Ik maak er ook 3,5* van.

Zitten wel wat leuke elementen in.... Ook op deze plaat is vind ik Vitous weer super sterk spelen. Misschien omdat het een live plaat is, brengt hayes wat meer swing. Maar in tegenstelling tot het studio album, is Corea hier de dominante factor. De opbouw en manier van samenspelen lijkt aardig op het stijl van het studio album. Echter oogt dit in de gehele linie gewoon wat zoetsappiger, minder geïnspireerd.

Ze schmieren er lekker op los, op een aangename manier.
Fijn samenspel, wat is Roy Haynes een geweldige rugeraat op deze plaat, hij houdt alles op z'n plaats, Chick wriemelt zijn ding en Miroslav Vitous is gewoon heel erg goed en solide (als altijd).

Chick Corea, niet een speler in wie ik me eerder erg verdiept heb. Op deze trioplaat speelt hij samen met een uitstekende drummer en bassist, over het spel dan ook verder geen klachten. Wel vind ik de gekozen composities niet heel goed uit de verf komen, om een of andere reden blijft het op veel momenten te 'gezellig' of zo waardoor echte beroering aan mijn kant uitblijft en ik mijn aandacht bij de tweede track eigenlijk al kwijt ben.

Foei Frank! Wacht maar tot je Hamid Drake eens live een drumsolo ziet geven

Ik heb het gevoel dat er uit deze live registratie niet uit komt wat er mogelijk is. Vooral tegen het einde, de bas met strijkstok, dat vind ik echt ronduit niks. Anders had ik toch nog 4 sterren kunnen geven, want ondanks dat het misschien niet echt een vernieuwend gebeuren is vind ik de eerste nummers erg goed, heerlijke jazz op hoog niveau. Het zijn nu eenmaal ook muzikanten van wereldniveau.