menu

Mike Oldfield - Earth Moving (1989)

mijn stem
2,71 (65)
65 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Virgin

  1. Holy (4:37)

    met Adrian Belew

  2. Hostage (4:09)

    met Max Bacon

  3. Far Country (4:25)

    met Mark Willliamson en Adrian Belew

  4. Innocent (3:30)

    met Anita Hegerland

  5. Runaway Son (4:05)

    met Chris Thompson

  6. See the Light (3:59)

    met Chris Thompson

  7. Earth Moving (4:03)

    met Nikki "B" Bentley

  8. Blue Night (3:37)

    met Maggie Reilly

  9. Nothing But / Bridge to Paradise (8:40)

    met Carol Kenyon en Max Bacon

totale tijdsduur: 41:05
zoeken in:
3,0
Ik ben altijd al een Oldfieldfan geweest, daarom kan ik dit album ook wel appreciëren. Toch begrijp ik de vaak negatieve kritieken die dit album gekregen heeft. Het blijft wel goed genietbaar, Innocent is een schattig nummertje, maar voor Oldfield toch wel een beetje een dieptepunt en tot dan zijn zwakste album. Misschien moest hij meer liedjes met Anita aan de zang gelaten hebben, want de dame die het titelnummer Earth Moving zingt, verpest voor mij dat anders aardige nummer. Anita zit dichter bij de onvervangbare Maggie Reilly, die andere dame (naam is me onbekend) heeft een andere stjl die me echt niet ligt. Daarom toch maar een 3. Misschien vinden velen dit goed, want ik vind de stemmen hier altijd zo laag liggen, maar ik heb te veel respect voor de man in kwestie om lager te gaan. En een zwakker Oldfieldalbum is nog altijd stukken beter dan wat bepaalde artiesten creëren.

avatar van Saldek
3,5
Zeker niet zijn beste werk. Toch luister ik deze best frequent. Maar da's te danken aan het feit dat de muziek lekker ontspannen doorkabbelt zonder expliciete oplevingen of bombastisch explosieve muziekstukken.
Lekker album. 3,5

avatar van dazzler
2,0
Dit is de zwakste plaat die Mike voor Virgin opnam.
Hij wilde trouwens weg bij Richard Branson,
maar had contractueel nog wat platen te maken.

Beschouw Earth Moving daarom maar als een vluggertje.
Geen enkele instrumental, alleen liedjes.

Meteen komt Mike's achilleshiel bloot te liggen.
Zonder een deftig drummer (zoals Simon Phillips)
bakt hij er ritmisch weinig of niets van.

Bijna elk nummer lijdt aan elektronische drumarmoede.
De singels Innocent en Earth Moving kregen
vast daarom een opgefunkte singel remix.

In Duitsland werd Holy ipv Earth Moving als singel gekozen.
Misschien inderdaad een iets mooier liedje.

Geen potentiële bonustracks hier: alleen maar remixen.

avatar van Helicon
3,0
Persoonlijk één van minste albums van Oldfield. Muzikale niemendalletjes waarvan het door Reilly gezongen Innocent er toch wel boven uitsteekt.

Op eerder jaren 80 albums van Oldfield drumde Phillips mee en die wordt hier toch node gemist!!! (sluit mij volledig aan bij mijn voorganger) Alles wordt afgewerkt met een gezapig drumcomputertje!

avatar van CorvisChristi
2,0
CorvisChristi (crew)
Eén van de zwakste pop-platen van Oldfield. Matige tot nietszeggende vullertjes domineren dit album, waardoor er sprake is van een zéér glad en veilig album waar maar weinig over te melden valt. In ieder geval weinig positiefs, behalve dan dat Maggie Reilly een goede zangeres is en er in ieder geval nog iets van maakt op "Innocent" en "Blue Night".
Muzikaal kabbelt Mike zich op een inspiratieloze manier door de nummers heen, wat zorgt voor een behoorlijk saaie plaat.
Jammer dus voor deze Earth Moving...

avatar van dazzler
2,0
EARTH MOVING 1989

In 1988 hakte Oldfield vermoedelijk de knoop door.
Weg van Richard Branson en het Virgin label dat ooit haar debuut had gevierd
met Tubular Bells (1973). Oldfield vond dat Virgin hem te weinig promootte.

Het prestigeuze multimedia project The Wind Chimes (plaat met bijhorende video art)
was pas in 1987 in plaats van 1986 verschenen (het album heette uiteindelijk Islands).
Op de titeltrack na flopten alle volgende singles. Hoe moest het nu verder?

In 1988 rijpt bij Mike Oldfield het idee om zijn Opus 1 opnieuw op te nemen
met weliswaar subtiele accentverschuivingen. Een nieuwe interpretatie van Tubular Bells.
Maar dat project zou hij nooit op Virgin uitbrengen. Het zou zijn eerste album worden bij Warners.

In plaats daarvan besluit hij met een quasi akoestisch album uit te pakken.
Back to the roots ... één enkele, instrumentale compositie. Ommadawn revisited.
Maar die plaat had tijd nodig. Ondertussen schudt Mike vlug tien songs uit de mouw
die hij in een recordtempo opneemt met verschillende gastzangers en muzikanten.

Zo lijkt het in ieder geval wel als je Earth Moving beluisterd.
Met stip de zwakste plaat uit zijn periode bij Virgin (1973-1991).
Om de illusie te wekken dat er ook hier een langere compositie op staat
worden twee volledig naast elkaar staande nummers gebundeld tot track 9.

Nothing But / Bridge to Paradise zijn schrijnende muzak, elevatormuziek met kiespijn.
Ook Hostage, Far Country en See the Light laat ik snel aan mij voorbij gaan dit keer.

Wat overblijft zijn vijf nummers waar nog wel wat bij te verzinnen valt.

Holy is een aardige opener, al lijdt de song aan een sluipende kwaal
die het hele album verkankert. Oldfields arrangementen klinken als los zand.
Hoofdschuldige is het ontbreken van een strak ritmisch patroon. Oldfield is geen drummer.
En als hij zelf computerdrums moet programmeren valt hij nogal eens door de mand.

In Duitsland werd Holy als (One Glance Is) Holy op single uitgebracht.
De 12" brengt drie erg potige remixen en een 7" edit van de album versie.
Plots klinkt de song stukken potenter (zie ook de Elements box uit 1993).
Gastgitarist en -zanger op Holy is trouwens Adrian Belew.

Innocent was in Europa de bekendste single.
Gek genoeg bezit ik deze single in twee verschillende versies.
De 3.30 versie is de album versie en de 3.25 is een edit van de 12" remix.
Die remix klinkt opnieuw veel steviger met meer nadruk op bas en drumwerk.

Runaway Son laat ver in de eindmix Roger "Shadow on the Wall" Chapman
nog eens meegrollen. Een song die er mag zijn. Springt er dus iets bovenuit.

Earth Moving zelf was de hitsingle in de UK, al flopte ie uiteindelijk wel.
De titelsong van dit album klinkt als verzopen soul (afbllijven, Mike, niets voor jou).
De disco mix (bij ons als b-kant van Innocent) is een betere hardrock versie.

Op het folky ingekleurde Blue Night is Maggie Reilly nog eens van de partij.
Maar opnieuw mist de song wat ritmische ondersteuning om echt te beklijven.

Als je dit album niet in je collectie hebt, mis je werkelijk niets.
Het is de enige plaat die ik niet zou citeren in een overzicht.
Duidelijk gemaakt om sneller bij Virgin weg te kunnen.
Mike zat met zijn aandacht al lang bij Amarok (1990).

Ozric Spacefolk
Holy met Adrian Belew trekt wel de plaat omhoog...

See the Light met Chris Thompson lust ik ook wel. Maar Chris is ook gewoon te gek!

WPE
Op een paar nummers na is dit album niet echt geweldig te noemen. De gitaar van Mike jengelt af en toe hinderlijk overstemmend door de gezongen nummers heen, tegen het wanhopige af. Dat kan beter en zeker subtieler! Maar goed, het zijn over het algemeen aardige popsongs, dat wel

avatar van Bluebird
3,0
Islands had ik al eerder beoordeeld, dus nu deze aan de beurt. Tja, wat moet je er van zeggen. Muzikaal zit het wel snor en de uitgekozen gastmuzikanten zijn niet de eerste de beste. Adrian Belew van Zappa en King Crimson faam wel als de meest opvallende. Max Bacon kennen we van GTR, Chris Thompson behoeft geen nadere introductie. Oldfields toenmalige liefje Anita Hegerland evenmin. En zowaar de gebrouilleerde Maggie Reilly komt nog even om de hoek kijken met het fraaie Blue Night.

Artistiek natuurlijk niet al te bijzonder deze haastklus om zo snel mogelijk van Branson af te komen. Toch een verzameling aardige nummers die prettig in het gehoor liggen. Hetgeen je van Oldfield op een uitzondering na kunt verwachten gelukkig. Het door Chris vertolkte See The Light vind ik er wel bovenuitsteken. Doet me wat aan Shadow On The Wall en Discovery denken. Het drakerig gezongen afsluitende tweeluik boeit weinig en laat het album uitgaan als een nachtkaars.

avatar van bvds63
2,0
Nou mij spreekt dit niet aan dus, maar: hij hoort in de Oldfield collection, dus erbij.
Ik scoorde hem, zoals zo vaak met allerlei muziek (vinyl/polycarbonaat), in de kringloop. Dus dat is een meevaller.
Ik typeert dit album als behang waar ik mijn andere favo Oldfield albums in the sweetspot of met de koptelefoon op beluister.

Gast
geplaatst: vandaag om 18:07 uur

geplaatst: vandaag om 18:07 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.