EARTH MOVING 1989
In 1988 hakte Oldfield vermoedelijk de knoop door.
Weg van Richard Branson en het Virgin label dat ooit haar debuut had gevierd
met Tubular Bells (1973). Oldfield vond dat Virgin hem te weinig promootte.
Het prestigeuze multimedia project The Wind Chimes (plaat met bijhorende video art)
was pas in 1987 in plaats van 1986 verschenen (het album heette uiteindelijk Islands).
Op de titeltrack na flopten alle volgende singles. Hoe moest het nu verder?
In 1988 rijpt bij Mike Oldfield het idee om zijn Opus 1 opnieuw op te nemen
met weliswaar subtiele accentverschuivingen. Een nieuwe interpretatie van Tubular Bells.
Maar dat project zou hij nooit op Virgin uitbrengen. Het zou zijn eerste album worden bij Warners.
In plaats daarvan besluit hij met een quasi akoestisch album uit te pakken.
Back to the roots ... één enkele, instrumentale compositie. Ommadawn revisited.
Maar die plaat had tijd nodig. Ondertussen schudt Mike vlug tien songs uit de mouw
die hij in een recordtempo opneemt met verschillende gastzangers en muzikanten.
Zo lijkt het in ieder geval wel als je Earth Moving beluisterd.
Met stip de zwakste plaat uit zijn periode bij Virgin (1973-1991).
Om de illusie te wekken dat er ook hier een langere compositie op staat
worden twee volledig naast elkaar staande nummers gebundeld tot track 9.
Nothing But / Bridge to Paradise zijn schrijnende muzak, elevatormuziek met kiespijn.
Ook Hostage, Far Country en See the Light laat ik snel aan mij voorbij gaan dit keer.
Wat overblijft zijn vijf nummers waar nog wel wat bij te verzinnen valt.
Holy is een aardige opener, al lijdt de song aan een sluipende kwaal
die het hele album verkankert. Oldfields arrangementen klinken als los zand.
Hoofdschuldige is het ontbreken van een strak ritmisch patroon. Oldfield is geen drummer.
En als hij zelf computerdrums moet programmeren valt hij nogal eens door de mand.
In Duitsland werd Holy als (One Glance Is) Holy op single uitgebracht.
De 12" brengt drie erg potige remixen en een 7" edit van de album versie.
Plots klinkt de song stukken potenter (zie ook de Elements box uit 1993).
Gastgitarist en -zanger op Holy is trouwens Adrian Belew.
Innocent was in Europa de bekendste single.
Gek genoeg bezit ik deze single in twee verschillende versies.
De 3.30 versie is de album versie en de 3.25 is een edit van de 12" remix.
Die remix klinkt opnieuw veel steviger met meer nadruk op bas en drumwerk.
Runaway Son laat ver in de eindmix Roger "Shadow on the Wall" Chapman
nog eens meegrollen. Een song die er mag zijn. Springt er dus iets bovenuit.
Earth Moving zelf was de hitsingle in de UK, al flopte ie uiteindelijk wel.
De titelsong van dit album klinkt als verzopen soul (afbllijven, Mike, niets voor jou).
De disco mix (bij ons als b-kant van Innocent) is een betere hardrock versie.
Op het folky ingekleurde Blue Night is Maggie Reilly nog eens van de partij.
Maar opnieuw mist de song wat ritmische ondersteuning om echt te beklijven.
Als je dit album niet in je collectie hebt, mis je werkelijk niets.
Het is de enige plaat die ik niet zou citeren in een overzicht.
Duidelijk gemaakt om sneller bij Virgin weg te kunnen.
Mike zat met zijn aandacht al lang bij Amarok (1990).