Mijn (internationale ) versie van deze CD staat op naam van Espen Lind, maar de Noorse zanger bracht zijn eerste twee solo-albums uit onder de artiestennaam Sway. Dit is dus de eerste (Noorse) versie, die op twee nummers verschilt van de internationale uitgave.
Ik pakte het CD'tje voor een euro uit de kringloop mee met de gedachte dat er misschien een aardig singer-songwritersplaatje achter schuil ging. De meesten van ons (ik incluis) kennen Lind immers alleen van de ene grote internationale hit, al wist ik ook dat-ie had meegeschreven aan de megahit Hey Soul Sister van Train en verscheidene hits van Beyonce.
Ik had beter moeten weten: When Susannah cries neigt immers al vervaarlijk naar sentimentaliteit en 'over-singing'. En dit album staat helaas vol met het soort kleffe elektronische beats waar zoveel boybands zich aan het eind van het vorige millennium eveneens van bedienden. De meeste nummers komen voorbij in een traag midtempo ritme, wat de afwisseling er ook al niet groter op maakt. En als Lind eens een keer in de versnelling schiet, levert het een ronduit saaie popsong op als All I want is an angel (die gek genoeg weer niet op de originele Sway-CD staat).
Alles bij elkaar een stomvervelend album, dat niet gered kan worden door die ene hit en dat andere, uitsluitend op de piano gespeelde lichtpuntje: Niki's Theme. Gaat meteen op het stapeltje dat weer terug kan naar de kringloop.