De gebroeders John en Dino Elefante produceren en schrijven voor derden én zichzelf. Bij de start van zijn solocarrière genoot John bekendheid als ex-zanger van Kansas, maar omdat de groep in zijn periode progrock verruilde voor adult oriented rock / hardrock, werd hem dat door sommige fans aangerekend.
In '89 en '90 verschenen twee aor-albums onder de vlag van Mastedon, waarop de nodige gastmuzikanten en -zangers waren te horen. In de periode '95 - '99 maakten John en zijn gitaarspelende broer drie popalbums onder Johns naam. Eigenlijk in dezelfde stijl, waarbij de scheurende gitaren achterwege bleven.
Na (negen)tien stille jaren keerde de olifant onverwacht terug van de savanne. Dit met een album dat het beste van de vijf voorgangers verenigt, vandaar wellicht dat de hoes van
3 eveneens
"with John Elefante" vermeldt.
De eerste drie nummers bevatten ijzersterke melodieën in aor-kledij, waarbij gitarist Dave Amato net als op de Mastedonplaten vingervlug soleert. Meteen valt op dat de productie nog rijker is dan toen. Waar ik helemaal vrolijk van werd, al drong het niet direct tot met door: op de eerste drie nummers klinken schitterende warme gitaren en koortjes, herinnerend aan de energieke kant van Boston.
Wat wél meteen opviel is dat op track 4, het een dikke 10 minuten durende
One Day Down by the Lake (See You Real Soon), Mastedon klinkt als Kansas in de jaren '70. Kerry Livgren was de derde gitarist op dit album; schreef hij mee aan dit nummer? De hoes vermeldt echter dat het John was die alle muziek schreef. Het nummer gaat wervelend van het ene naar het andere deel, stevig, melodieus en vooral meeslepend.
Meer verbazing bij
Water Into Wine (Fassa Rokka), waar een AC/DC-achtige riff wordt gekoppeld aan een "engelenkoor". Werk dat? Jazeker! Sterker nog: een verslavende oorwurm die optimaal profiteert van deze vreemde combinatie en bovendien ijzersterke melodielijnen bevat.
Hierna wordt teruggekeerd naar de aor van Mastedon, zij het niet altijd op het extreem hoge niveau van de eerste vijf nummers.
Questions is een prima semi-ballade, waarin de associatie met Boston terugkeert, bij de jaren '80-toetsengeluiden in het intro van
You Can't Take Anything zou je ook aan het Europe van midden jaren '80 kunnen denken: het wordt spoedig lekkere pophardrock en met koortje en brug is Boston er weer.
Die laatste associatie was er bij eerste beluistering van
3 meteen bij
Lying, dat zowel hard als melodieus klinkt; na twee aardige nummers een terugkeer naar het hoogste niveau. Prachtige gitaarlijnen en die ronde gitaarmuur daaronder: zwáár genieten.
Het swingende
Western World heeft een jaren '70-gevoel met z'n riff en orgeltje. Het lied groeit bij vaker afspelen. Het intro van
That's What You Do bevat dan weer lichte proginvloeden in jaren '80-stijl en is met zijn tegendraadse riff tegelijkertijd stevig.
In zijn teksten bekijkt Elefante de wereld en zichzelf. In de teksten klinkt (zelf)kritiek (
Lying), maar ook hoop; hij is immers een gelovig mens.
Een jaar later in de Verenigde Staten uitgebracht, de artiestennamen verwisseld tot John Elefante with Mastedon met de titel
Revolution of Mind, biedt Mastedons
3 echter bovendien nog track 11. Hierop covert hij
Dust in the Wind, dat hij sinds 1982 vele malen zal hebben gezongen. Nu echter geen gitaaroefening maar een piano-rockballade; dan veel liever het origineel...
Dit najaar niet verkrijgbaar op mijn streaming platform en afgezien van een enkel nummer ook niet op JijBuis. Liefhebbers van melodieuze hardrock zullen echter bij aanschaf bepaald géén miskoop doen: mijn vijf sterren drukken een 9,5 als schoolcijfer uit.