Niet het meest indrukwekkende album van Sinatra. Leuk is wel weer de grap die hij zich veroorloofd ten opzichte van Bing Crosby in These Foolish Things.
De wat lage score op MuMe voor dit album is alleszins begrijpelijk, gezien de traagheid van de muziek.
Dit is muziek waar je rustig voor moet gaan zitten, en dan valt op hoe mooi de arrangementen van Alex Stordahl zijn. Ook ik heb trouwens wat tijd nodig gehad om eraan te wennen. Het is muziek uit een geheel andere tijd, lijkt het wel.
Het eigenlijke album werd opgenomen in 1945 en het jaar daarop in de vorm van een setje met 4 78-toeren-platen (!) uitgebracht door Columbia. Aangezien het een commercieel succes was, verscheen het in 1948 als 10-inch lp.
Sinatra had al heel wat hits gescoord toen dit album uitkwam, en je hoort een vocalist van hoog niveau. Mijn enige bezwaar is dat hij er nog niet genoeg in legt, dat zou pas later komen, toen hij wat butsen op zijn ziel had gekregen, waar sommige albums voor Capitol duidelijk de sporen van dragen.
In 2003 is het album mét bonusnummers uitgekomen op cd. Voor die bonusnummers is geput (en nu even uit mijn hoofd) uit opnames van sessies uit 1947. Of die cd nog makkelijk te krijgen is betwijfel ik, maar het is wel een voorbeeldige uitgave.
Een album dat mijn interesse trok door de nummers 'You Go to My Head' en 'These Foolish Things', nummers die ik ken van Bryan Ferry. Dit is het beste reguliere album van Frank Sinatra uit zijn periode bij Columbia.