Tweede album van deze Britse postrockband en ik moet zeggen, de muziek bevalt me wederom erg goed. Zoals ik al zei bij het eerste moly-album, klinkt de muziek als een mix van de wat ruigere Mogwai- en Explosions in the Sky-nummers. Waar Mogwai (zeker op de nieuwere platen) de nummers wat aan de korte kant houdt en waar Explosions in the Sky op het laatste album wat rustiger is gaan spelen, trappen deze jongens vrijwel het gehele album het gaspedaal behoorlijk in en zijn de nummers bovendien lekker lang (ruim 67 minuten in totaal).
Het hoogtepunt van het album ligt wat mij betreft bij de nummers Winning Through Intimidation en This Is Day One (beide nummers gaan iets over de helft naar een geweldige climax), maar ook over de rest van de nummers valt weinig te klagen. Enige minpuntje is dat het heel af en toe wat rommelig klinkt, alsof de verschillende instrumenten hier en daar net niet helemaal aansluiten op elkaar, maar storend wordt dat gelukkig nooit.
4* met kans op meer, wat zeg ik, ik geef meteen 4,5*