BrotherJohn
Doe Radiohead, Mogwai, Sigur Rós en The Church in de blender, en het resultaat zou zomaar naar Bauer kunnen smaken. Dat doet wellicht vermoeden dat dit een slap aftreksel is, maar dat is het zeer zeker niet. Qua compositie steken de nummers een beetje conventioneel maar met veel gevoel voor timing en detail in elkaar, het geluid en de productie zijn dik in orde, het eenzame spacy sfeertje heeft wel iets unieks over zich. De stem is minder opdringerig dan die van Thom Yorke en Jónsi maar is enigszins vergelijkbaar. Dit album staat als een huis, ook door de stevige begeleiding die aan Mogwai doet denken. Nooit gedacht dat er in Argentinië ook zulke muziek gemaakt zou worden. Hoe kwam dit nou ook alweer zomaar op mijn 'nog te luisteren' lijst terecht? Volgens mij was het omdat dit hoog staat in de postrock toplijst op RateYourMusic.