Katatonia - Dance of December Souls (1993)

Een fantastisch album met veel emotie erin verwerkt. Geweldige teksten en schitterende gitaarpartijen die mij persoonlijk raken. Wellicht niet voor iedereen weggelegd, maar wel aanbevolen om te gaan luisteren. 5 sterren.

Meesterwerkje van Katatonia. Goed uitgesponnen songs vol spanning en mooi gitaarwerk. Bij mijn exemplaar zit ook hun eerste ep'tje uit 1992, als extraatje.

Waren er maar meer bands die dit soort doom/death speelde. Zo hoort 't namelijk. (Doom, emotioneel, snap je? ) de grunts zijn ook echt emotioneel en soms lijkt 't wel als Lord seth (de grunter) huilt of dood gaat.

MAAR! ik vindt 't vreselijk jammer dat er maar 5 songs zijn, de intro Seven dreaming souls klinkt wel aardig en ik heb niks tegen intro's. Elohim Meth en Dancing december daarentegen mochten wel 'n nummer zijn, of in ieder geval het begin van een nummer.

Ook klinkt 't einde van Velvet Thorns (Of Drynhwyl) een beetje saai en snel er in geprusts, hetzelfde gelt voor Tomb of Insomnia.

3,5 sterren.

nou, nou, van je enthousiasme is weinig meer over, van een 5 naar een 2.....

Toch maar een 4,5 gegeven. Het einde van Velvelt thorns (Of drynwhyl) is toch niet zo erg. Tomb of Insomnia kon beter, maar is niet slecht.

Aangeraard album voor alle emotionele metal fans!

Ik ken eigenlijk geen band die zo klinkt als Katatonia op dit album. De treurige doom akkoorden zijn besprenkeld met een black metalsausje. Nou is dat niet zo uniek. Maar het geluid en de beleving op deze schijf zijn dat zeker wel. De teksten zijn af en toe wel wat infantiel (Without God) maar dat mag de pret allemaal niet drukken. Over het algemeen is het tempo dus traag. Er zijn wat semiakoestische intermezzo's die buitengewoon effectief zijn. Op gepaste momenten treedt er een versnelling op die het kippenvel alleen maar verder doen verrijzen.

De wanhopige kreten van de zanger (Het boekje geeft aan dat Renkse dat gewoon doet, maar iets zegt mij dat het Blackheim is die hier schreeuwt) gaan door merg en been en zijn zonder meer meeslepend te noemen.

Katatonia evenaarde dit kunststukje niet meer en besloot het hierna over een andere boeg te gooien maar ik heb nimmer een band gehoord die deze draad op de juiste manier voortzette.

Sinds ik een paar jaar geleden Opeth ontdekt had, werd ik nieuwsgierig naar Katatonia.
De zweden maken naar mijn mening nu eenmaal de beste
metal met de nodige diepgang en sfeer.
Deze plaat is erg rauwe doom-metal maar met zoveel sfeer en karakter
dat het wel raar moet gaan wil deze plaat je helemaal niets doen.
De grunts zijn niet de meest strakke, maar met zoveel passie gezongen dat je het Renske graag vergeeft.
Wel is soms te horen dat hij zijn stem forceert, en na deze plaat heeft Michael Akerfeldt de grunts voor zijn rekening genomen .

Ja, grunts van Renkse staat op de inlay te lezen. Ik heb echter heel sterk het vermoeden dat het Blackheim is die de vocalen verzorgt. Luister maar eens naar zijn screams bij Diabolical Masquerade of Bewitched. Opvallend veel gelijkenissen. Wie heeft meer duidelijkheid daarover?

Of ik word oud of ik heb er nooit echt goed naar geluisterd, aangezien een poosje thuis zit trek ik geregeld wat cd's uit de kast de ik al een beste pos niet meer gedraaid heb. Deze valt me wat dat betreft zwaar tegen, er zit gen spanning in, alle nummer kruipen gezapig voort. Vergeleken met het latere werk is het allemaal een heel stuk minder.

Geen spanning misschien. Wel emotie. Sloten vol tranen biggelen langs de wangen als je je door dit Katatonia laat grijpen. Jammer dat die tijden voorgoed voorbij zijn.

jammer? Ik hoor Katatonia liever zoals ze tegenwoordig klinken.

Ik word er ook niet zo door gegrepen. Ik ben het met Eddie eens dat alle nummers maar wat voortkruipen. Redelijk plaatje, maar zeker geen hoogvlieger.

Hoewel ik het "nieuwe" Katatonia ook erg kan waarderen, heeft deze band het niveau van deze schijf m.i. nooit meer weten te halen. Dromigere doom met een fijne vleug blackmetal in een prettig laag tempo met af en toe een kleine versnelling of een fijn akoustisch intermezzo. In 1993 erg welkom tussen alle "evil" en "pure" maniakken die destijds de metalscene overspoelden.

Hoogtepunt het bijna 14 minuten durende Velvet Thorns (of Drynwhyl), waarin de band echt alle registers opentrekt en je met de tranen in de ogen achterlaat in een pikzwarte roes van emoties.

Het is even wennen om Katatonia zo te horen. Met grunts en het spelen van zware doom metal in de trant van Paradise Lost's Gothic. Echter het is een uitstekend album met prima vocalen en heerlijke duistere muziek partijen. Het album zit eigenlijk vol melodie die vooral op een mooie sombere manier gebruikt worden. Mooi is ook om te horen dat de band het tempo af en toe best omhoog durft te gooien, zoals bijvoorbeeld te horen is in het prachtige nummer Velvet Thorns (of Drynwhyl).
Kortom een prachtig eigenzinnig album van deze Zweden.

Mijn 'instapalbum' van Katatonia was Night Is The New Day en vanaf dat album ben ik de band blijven volgen. Nu ben ik me langzamerhand ook in het vroege werk aan het verdiepen.

De doom/death die Katatonia hier laat horen klinkt erg rudimentair, maar is in al z'n eenvoud wel doeltreffend en overtuigend. Toch merk ik dat, naarmate het album vordert, ik me af en toe begin te storen aan de repeterende drumpatronen en de soms wat geforceerde overgangen. Ondanks de kanttekeningen toch een prima debuut. Ik ben benieuwd wat volgt..