White Denim - Corsicana Lemonade (2013)

Eerste track op youtube. Album deels opgenomen met/in de studio van de zanger van Wilco.

Pretty Green klinkt voor hun doen aardig gestructureerd (vinden ze zelf ook), deze lui hebben er een aardig handje van om vreemde maatsoorten, tempowisselingen, enz toe te passen, maar misschien legt dit album de brug naar een wat groter publiek. Al hoeft dat van mij niet, de eerste albums blijven echt eeuwig spannend. Toch verdienen deze mannen meer aandacht, live ook een waar feest.

Hun vierde album D hebben was al meer gestructureerd. Van mij hoeft dat ook niet, ik vind Fits nog altijd veruit hun beste. Live is het inderdaad een waar feest. Ik baalde dan ook dat ik ze twee weken terug niet kon zien in Nijmegen.

Gelukkig heb ik nu dit album om naar uit te kijken.

Hier kijk ik erg naar uit. Met 'D' leverde White Denim een puik album af. De eerste snippets van 'Corsicana Lemonada' beloven ook veel.
In tegenstelling tot Matthijs 72, kan ik de eerste albums niet (helemaal) vatten. Misschien ooit later, maar 'D' staat bij mij al tijden op nr. 1 in mijn lijst van beste albums uit 2011.

Cd-speler vandaag op repeat voor dit album. Passend vervolg op D. Weer wat toegankelijker maar het blijft eigenzinnig en verrassend. Het slagwerk, de stemmen, gitaren en baspartijen buitelen minder dan voorheen in vele maatsoorten maar dat maakt de composities niet minder inventief. Ze klinken meer gestroomlijnd en geconcentreerd tijdens die vier dagen bij Jeff Tweedy in de studio. Knap werk door erg goed op elkaar ingespeelde rasmuzikanten. Gewoon kopen. Hebben die jongens ook wat aan....Later meer.

Middernacht. Ik kan er niet van af blijven...wat een brouwsel.

Zo wat komt deze gelijk lekker binnen met At Nights In Dreams, gelijk het beste nummer va het album wat mij betreft. na 3 luisterbeurten. Deze ga ik nog heel veel draaien. Zeker toegankelijker dan de eerste 2 volle albums, redelijk vergelijkbaar met "D". Deze jongens gun ik vooral een beetje airplay, ze zijn te onbekend voor hun klasse (White Denim op Lowlands is 1 van mijn favoriete concerten ooit)

White Denim heb ik gevolgd vanaf hun debuut tot aan dit album inclusief twee overdonderende concerten. Ik vind het een mirakelse band barstensvol speelvreugde en virtuoze muzikaliteit. Improvisaties worden niet geschuwd en hun drive is soms letterlijk onnavolgbaar tot even later alles op zijn plek valt. Echte jazzcats qua mentaliteit maar met een muzikaal spectrum dat veel meer stijlen omvat. In de loop van de afgelopen jaren ben ik om die redenen fan van ze geworden. Dat blijf ik na dit opnieuw overtuigende album. Geef mij maar de berm in plaats van de hoofdweg. Daar kun je nog rustig grasduinen en genieten terwijl de trends en hypes aan je voorbij razen. Daar stuit je op de echte muzikale verrassingen, is althans mijn ervaring.

goed vervolg op "D". Is wel wat toegankelijker inderdaad maar het speelse is nog steeds aanwezig vind het weer een erg goed album.

Wat klinkt de zanger van White Denim in delen van het nummer Cheer Up als Chriss Cornell van Soundgarden

Nogal verwarrend dat White Denim op MuMe met dit album aanvankelijk werd ingedeeld onder het genre 'roots'. Foutje met gevolgen want ik weet dat veel users bij het wóórd roots alleen al afhaken. Dit is ROCK. Hele goeie bovendien... De harde werkers achter de schermen van MuMe hebben inmiddels het foutje hersteld. Waarvoor dank.

Het is inderdaad rock maar wel met heel veel invloeden. Inmiddels ben ik behoorlijk verslaafd aan dit geweldige album. En binnenkort ga ik ze weer live zijn op Crossing Border!

Ik vind het niet zo'n vervolg op D, omdat die zich niet zo eenvoudig liet herleiden tot een enkel genre. Op hun eerdere albums zat de drummer ook nog in de rol van producer/mixer, en die albums hadden een bijzonder sprankelend geluid (luister bv. eens naar 'At The Farm' van D, je kunt de gitaren en drums bijna proeven!). Op deze Corsicana Lemonade met 'professionals' als Jeff Tweedy is dat toch wel een stukje anders: de gitaren geven hier een constante fuzz, en van dynamiek is alleen te spreken als de gitaar om de zoveel tijd even stil is, zoals meesterlijk gebeurt op Cheer Up / Blues Ending. Maar die is dus als enige nog wél geproduceerd door de drummer.

En, opvallend, luister eens naar het verschil in drums tussen oude albums en deze. In de oudere albums was elke maat wel weer anders ingevuld, en vaak goed gevuld ook. Hier wordt het veel meer naar een begeleidende rol geduwd. Dit geldt voor alle instrumenten eigenlijk. Naar begeleiding van meer liedje-liedjes, structuur.

Niet dat het album slecht is hoor, helemaal niet [top zang, de bas in Pretty Green, de solo in Corscina Lemonade, de Beck-Midnite-Vultures-funk-rock van Come Back, de Wilco-outro van A Place To Start, en Cheer Up / Blues Ending van begin tot eind, en het zijn allen virtuozen op hun instrument], en het is fijn voor de band en hun label als ze ook een groter publiek kunnen bereiken zodat ze door kunnen gaan met hun spel(plezier). Maar ik mis het sprankelende avontuur van de eerdere albums ook wel.

Heldere uitleg van een verschuiving in hun aanpak en sound. Zulke commentaren wil ik wel meer lezen. Leerzaam.

Hoe kom je aan deze info? Volgens het boekje dat bij de cd wordt geleverd zijn alle nummers door Jim Vollentine en White Denim geproduceerd op nummers 6 en 10 na.

Klinkt op het eerste gehoor wat meer mainstream dan zijn voorgangers, maar ook dit keer valt er weer van alles te ontdekken. Lekkere plaat met een dubbele bodem.

Lees mijn volledige recensie op:
De krenten uit de pop: White Denim - Corsicana Lemonade - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Erwin

Wat een heerlijk album is dit! Wil je gewoon goede originele rock-songs horen, dan kan dat. Wil je tempowisselingen horen met oorspronkelijke overgangen met bijzondere intro's en outtro's, dan hoor je dat ook in hetzelfde liedje. Gedurfd, anders, maar altijd binnen de context van een liedje.

16 mei 2014 in de Melkweg, gaat dat zien

Der laatste zin van je recensie kan ik niet helemaal rijmen met je rating.

Moest nog wat groeien

Blijft een eigenzinnig bandje met een heel originele, lekkere sound. Maar het begint ook wel een beetje een herhalingsoefening te worden. Niet meer verrassend, wel lekker.

At Night in Dreams en Corsicana Lemonade zijn erg goed, de rest van het album is leuk, maar komt me wat gerecycleerd over. Iets minder vuil, maar iets geraffineerder dan Black Keys? Rijp voor de doorbraak naar mainstream airplay.

Gerecycleerd. Wat betekent dat nu weer? Mainstream airplay? Ga eens naar een concert van die gasten, dan beleef je wel wat anders dan wat je probeert te verwoorden.

Was niet noodzakelijk negatief bedoeld, dus misschien heb je me verkeerd begrepen, of ik me niet goed uitgedrukt. De eerste twee nummers zijn mee van het beste van wat ik de laatste maanden gehoord heb, de rest is goed, maar - vind ik - minder origineel. Het volgende album zou wel eens de radiohit kunnen bevatten die de doorbraak naar het grote publiek forceert. White Denim op de radio? Leuk! Toch?

Edit: ik heb ze inderdaad nog niet live gezien, en dat scheelt sowieso in hoe iets beoordeelt. Ze staan in elk geval hoog op de lijst. Een mirakelse band barstensvol speelvreugde en virtuoze muzikaliteit, dat wil ik zien!

Ik zeg: 16 mei Melkweg Amsterdam

Dan moet je inderdaad naar de Melkweg gaan op 16 mei. Ik ben er in ieder geval weer bij!

Goddomme wat een lekkere plaat.
*4,0.