Theo Ploeg omschreef dit album in zijn recensie als "één van de beste Nederlandse danceplaten ooit", maar dat hoor ik er eerlijk gezegd niet aan af. Het klinkt zeker goed hoor, op momenten zelfs geweldig (#9, #11 en vooral #5, wát een knaller is dat), maar echt tijdloos vind ik het allemaal niet. De derde generatie van de Detroit-sound, na de pioniers mid jaren '80 en de followers hier in Nederland tot mid jaren '90, je hoort die invloeden duidelijk terug op dit album. Maar het klinkt een beetje alsof Aardvarck de volgende stap wil zetten, en niet helemaal weet op welke manier. Wat resulteert in een best goede plaat, maar bij lange na geen voltreffer. 3,0*