Met Broken Promises en het blues-geïnjecteerde Turn around zijn de beste nummers wel genoemd. Voor het overige vind ik dit best een behoorlijke melodieuze hardrock-CD, maar het songmateriaal is me toch net iets te eenvormig. Sommige nummers, zoals Running en Way back home, gaan van start met een heerlijke riff, maar weten de belofte uiteindelijk niet waar te maken. Bitter sweet poison vind ik er als derde nummer iets bovenuit steken. Beginnend met een bass-riff ontwikkelt dit nummer zich tot een midtempo-rocker waar iets meer werk is gemaakt van de compositie.
Vaak worden de vrij simpele refreinen ook iets te lang herhaald, met name in de openingstrack. De zanger van dit gezelschap uit New Jersey zingt me ook iets teveel op dezelfde toonhoogte, wat de eenvormigheid nog eens benadrukt. Jammer, want het gitaarwerk, zowel slag- als solo, is wel dik in orde.
Overigens is dit niet de originele hoes. Ik heb ook bovenstaande versie, maar volgens Discogs was
dit de eerste uitgave. De reissue met bovenstaande hoes - kennelijk ook de Japanse release - volgde een jaar later. Ik vind die nieuwe hoes overigens wel een verbetering.