Rose Tattoo - Assault & Battery (1981)

Tweede sneoeiharde cd. van dit Australisch gezelschap, maar met een tekstueel zeer intersssant nummer over een beladen onderwerp: incest. En niet alleen de tekst is goed ook de muziek. Luister en huiver: Chinese Dunkirk

Iets minder als het debuut maar nog altijd erg lekker! Vooral kant A is genieten geblazen!!

De opener klinkt nog altijd als vanouds. Maar helaas is deze toch een stukje minder dan het debuut. De stijl is natuurlijk precies hetzelvde. Een echte kraker staat er helaas niet meer op. Chinese dunkirk komt daar in de buurt bij. Maar haalt het net niet gewoon aardig plaatje Look at me ssister 2.5 pingel

“Produced by Vanda & Young for Albert Productions." Afgelopen zaterdag werd deze op vinyl de mijne voor och arme 6 euro. Ik ben heel te spreken over hun debuut uit 1978, deze opvolger uit 1981 is daarmee vergeleken weinig verrassend maar opnieuw oerdegelijk en betrouwbaar. Ik houd van dit album en krijg er een goed gevoel bij.

Dezelfde sappige Rock ‘n’ Roll lijn wordt verder gezet met de charismatische zang van karakterkop Angry Anderson omgeven door muzikanten die harde muziek spelen zonder nonsens: what you see is what you get. Opnieuw veel raakvlakken met AC/DC maar met een groot verschil, de slide gitaar van wijlen Peter Wells. Het titelnummer is zo’n heerlijk zaligmakende stamper dat uitnodigt om de volume de hoogte in te jagen. Chinese Dunkirk heeft een trager tempo maar geladen teksten over incest.

Een charismatische frontman is zijn gewicht in goud waard, AC/DC had Bon Scott (RIP), Rose Tattoo heeft Angry Anderson. Het zijn twee zangers met veel rauwheid in hun stemtimbre maar ook met heel veel gevoel, durf ik haast zeggen “soulvol”. Rock ‘n’ Roll for the working class, the blue collar workers. Een heel tof album en een heel opgewekte Sir is het resultaat. Haast ideale plaat om het hoofd leeg te maken.

Niks aan toe te voegen Sir! Op de één of andere band bevalt Rose Tattoo me beter dan grote broer AC/DC. Waarom weet ik niet eerlijk gezegd. De attitude? De slide? De frontman (zéker na de dood van Scott!)? Zeg het maar. Misschien heeft het iets met de underdog te maken. Want dat is Rose Tattoo t.o.v. AC/DC natuurlijk wel. Anyway, ik vind het heerlijke muziek!

Heb jij ze wel eens live gezien Vielip?
Live vind ik ze namenlijk beter dan studio.
Maar dat komt wel vaker bij dit soort bands voor.
Geinige hoes trouwens.

Jep, ik heb ze 2 x live gezien geloof ik. Overigens pas sinds ze begin 2000 weer bij elkaar kwamen. Dus niet in de jaren 80. Het optreden op het Bang Your Head festival in 2001 staat bij mij nog altijd te boek als één van de meest indrukwekkende optredens die ik ooit gezien heb. Ik kende de band niet echt. Eigenlijk alleen van naam. Had dus geen idee wat ik kon verwachten. Vanaf het moment dat Angry Anderson het podium op kwam wandelen met een fles Jack Daniels in z'n hand ging het echter 'loss'. 15.000 man ging he-le-maal uit z'n dak! Wat een feest! Dat had z'n effect op de band, die er nog wat schepjes bovenop deed. Echt memorabel!!

Ik vind het heerlijk hoe deze plaat uit de startblokken schiet met het lekker snoeiharde "Out of This Place". Een geweldige opener van een zeer degelijke hard rock plaat van deze Australiërs.
Vanwege veel gerommel met de line-up en mede hierdoor wat platen van wisselende kwaliteit zijn Angry Anderson en co. nooit echt goed doorgebroken bij het grote publiek. Deze plaat kent toch wel een aantal goude momenten, zoals "Assault & Battery" en "Rock 'N Roll is King".
Voor liefhebbers van wat harder/sneller werk, zoals bijvoorbeeld Motörhead, is dit wel een gaaf album.

Heerlijke hard rock plaat, met inderdaad een geweldige opener. Ook de opener van kant B is geweldig, Rock n Roll is King, verder bied deze plaat eigenlijk alleen maar heerlijke hard rock met herkenbare zang.

Als het debuut van Rose Tattoo de beste plaat is die AC/DC nooit maakte, dan is deze opvolger Assault & Battery de één na beste. Net wat minder fel en verrassend dan die plaat, maar verre van tam.
Integendeel, met teksten die vaak over de zelfkant van de maatschappij gaan, is het straatgevoel hier vele malen groter dan hetgeen de grote broer dat jaar bracht.

De snelle nummers vind ik traditiegetrouw de beste, met All the Lessons, Magnum Maid en afsluiter Suicide City als grootste favootjes van de plaat. Maar vlak bijvoorbeeld het slepende Sidewalk Sally niet uit...

De slidegitaar huilt weer welig, Angry Anderson brult zijn keeltje extra schor en alleen de foute broer-zusliefde van Chinese Dunkirk is met z'n verhaal een nummer dat ik liever oversla.

Vuige pubhardrockenroll met de gympen in het straatvuil, recht voor z'n raap met een alcohollucht. Ik vraag me weer eens af waarom Anderson niet Bon Scott verving na diens noodlottige einde, maar ben daar wel blij mee. Anders hadden we deze en navolgende platen gemist.