Feeën bestaan. Echt waar. Soms tonen ze zich weer even aan ons gewone stervelingen. Zoals Isobel. Een klein, ietwat dikkig feetje uit de magische wereld van bosfaunen, eenhoorns en andere mythische wezens. Ze zingt liedjes die geuren naar een zonnige voorjaarsochtend in een bloemenwei. Er klinken magische belletjes en in de verte danst de gekke bosgod Pan met zijn sappige maagden. Zelfs de zwanenliedjes betoveren wel weer zodanig, dat je er niet van in een dip kunt raken. Alles is lichtelijk vreemd maar door en door goed in het feeënland van Isobel. Trek je kleren uit en dans met haar in het knipogende zonlicht door de bloemen en het warme gras. Dans en vergeet. Vergeet je verleden, vergeet hoe je heet. Vergeet de hemel, vergeet de hel. Onthou alleen deze dans en die stem. De elvendans en honingstem van Campbell, voornaam Isobel.
p.s.
Er zijn ook nog mensen die in kabouters geloven. Voor degenen onder jullie dat doen is er sinds kort op muzikaal gebied ook weer nieuwe hoop. En dan heb ik het niet over Plop. k heb het over van VanVelzen, een ruig uitgevallen minimens die zijn piano al staand (anders kan hij niet bij de toetsen) van katoen geeft. Dat gaat zo ongeveer als volgt:
'Well, its one for the money,
Two for the show,
Three to get ready,
Now go, cat, go.
But don't you step on me with your blue suedeshoes.
You can do anything but don't step on me with your blue suede shoes'.
U ziet het, u kunt met mij werkelijk alle kanten op.