Afgelopen weekend 2 lange autoritten gehad. Tijdens deze reis wilde ik 2 albums weer eens wat extra aandacht geven. Maar twee albums werd een aantal keren achter elkaar.
For Alto is Anthony Braxton's zijn 2e album. Braxton was één van de eerste leden van het Association for Advanced Creative Musians.
Het "getoeter" op deze plaat ligt een aantal voorname jazz liefhebbers niet en dit vrije getoeter was er vroeg of laat uiteindelijk ook wel gekomen. Peter Brötzman, Joe McPhee, Evan Parker allen blaasden op hun instrumenten waardoor het perspectief van muziek een nieuwe beleving kreeg. Dus waarom Anthony Braxton's - For Alto zul je misschien afvragen.
Alleen op For Alto, was Anthony Braxton de eerste die het deed. Hij veranderde het muzikale landschap voorgoed, voor de AACM als voor de al gehele jazz.
De afstandelijkheid van de gespeelde composities op deze plaat die sommigen beschrijven ervaar ik niet, ik zal proberen te beschrijven waarom niet. Jazz is een definitie wat ik vrij moeilijk te bepalen vind. Wat is jazz? Muziek wat zich heeft laten ontstaan op basis van vrijheid en creativiteit kunnen daar grenzen aan gesteld worden? Zo kan ik de vraag stellen is
Moha! nu wel of geen jazz? George Lewis geeft hiervoor een mooie aanvulling:
It is becoming increasingly difficult to decide where jazz starts or where it stops.
Jazz is een muziekvorm wat verschillende klassen omvangt. Braxton begrijpt dit kaderprobleem van jazz heel goed. Maar juist op For Alto breekt hij met deze grenzen van de jazz. In de begin tijden van AACM hielden veel leden zich bezig met de superioriteit van "zwart nationalisme". De muziek van AACM kon in het begin gezien worden als een "zwarte getto". De muziek was hoofdzakelijk gericht op de eigen zwarte bevolking. Ook werden alleen invloeden vanuit zwarte muziek als relevant beschouwd. Braxton breekt met deze gewoonte zoals ik al schreef. Geheel begrijpelijk begint For Alto dan ook met een eerbetoon aan een musicus uit de klassieke orde (To Composer John Cage). O.a. door de ode aan John Cale trok Braxton de jazz van AACM direct in een breder gebied. Het vormt een band met de klassieke avant-garde.
Voor mij ligt Braxton kracht in zijn intensieve manier van spelen. Hij moet zich zeer bewust zijn geweest van het effect van slechts een geluid. Braxton laat de luisteraar zeer bewust worden van het effect van slechts een toon van de altsax. Elk nummer is een verwijzing naar een componist die Braxton beïnvloede. Hierdoor ontstaan er 8 zeer verschillende composities en zijn de invloeden duidelijk terug te horen in de composities die gespeeld worden. Persoonlijk raak ik steeds weer ontroerd door het intensieve en krachtige spel. De constante variaties en veranderlijke thema komen prachtig tot uiting Elk nummer ervaar ik als een achtbaan van tonen en emotie. For Alto is en blijft een sterk maar te gelijk een zeer teder album, wat ik diep koester.