Ulver - Perdition City (2000)

Heerlijk dromerige muziek van Ulver, dat na Themes from William Blake's The Marriage of Heaven & Hell nog meer de rustieke, filmmuziek-achtige drum ’n bass-getinte luistermuziek op ging.

Het klinkt nog steeds als Ulver, tegendraads dus soms, maar Perdition City is vooral een voorbeeld van de volwassen richting, waar de band naar toe wil gaan: het creëren van sferische, voor de koptelefoon bestemde (film)muziek.
Het merendeel van de songs is instrumentaal. Slechts soms laat Trickster G horen waar hij met zijn stem toe in staat is.

Zeer aan te raden voor wie van dromerige, tripperige sferen houdt (variërend van The Gathering tot bijvoorbeeld Sigur Rós). Een echte luistertip van mij dus.

Echt vergelijkbaar kan ik deze muziek niet noemen. Trickster G. en co weten op dit album een geweldige balans te vinden tussen sfeer, structuur en soundscape. Absoluut een van de beste platen out there!

ik heb even wat geshcoven en aangespast in mn top 10 maar dit is toch echt mijn nummer 1 album!

Nu niet meer je nummer 1 hoor. Maar begrijp het wel.

Vind het zelf ook een geweldig goed album. Enorm sfeervolle en donkere ambient. Bij de eerste luisterbeurt sprak het me meteen aan! Nog meer geperfectioneerd dan hun voorgaande albums.

Ik twijfel al heel lang tussen Marriage en dit album, nu staat Marriage op nummer 1 .

Is dit nog steeds de zelfde Ulver die ooit in de noorse black metal scene actief was en platen maakten als Nattens Madrigal en Kveldssanger, twee parels van weleer. Ulver is noit overdreven extreem geweest dus het zou me niets verbazen als het dezelfde ulver is.

Het is dezelfde Ulver die je op dit album hoort.

Hmm, niet al te boeiend vind ik. Klinkt als een album dat men met alle moeite van de wereld sfeervol heeft proberen maken, maar net daardoor faalt het nogal hard vind ik.

Beetje saai, onavontuurlijk, druilerig album. Een verloren herfstdag die je zonder enige emotie verslaapt. Niet echt mijn ding. 1.5*

Juist net daardoor slaagt dit album zo enorm goed in mijn ogen.

Tja, ik vind het erg geforceerd overkomen. Uiteindelijk hard geprobeerd, maar veel sfeer vind ik er niet in terug jammer genoeg.

Ja, smaken verschillen blijkbaar, ik vind het helemaal niet geforceerd klinken, ik ken ook alle andere albums van Ulver en die klinken ook totaal niet geforceerd en ook enorm sfeervol. Maar ik heb nu aardig wat albums gehoord die jij leuk vindt, een deel daarvan vind ik ook goed te pruimen en wat dat betreft ligt dit ook niet in jouw straatje (wat ik overigens eerst wel dacht).

Het album heeft mij nog niet helemaal overtuigd, maar al wel behoorlijk eigenlijk. Normalieter ben ik niet de electronica man, maar voor bands als Ulver en bijvoorbeld Radiohead maak ik graag een uitzondering aangezien ze het erg goed meesteren.

Ik weet ook nog niet welke kant van Ulver is beter vind, ik denk dat ik toch nog naar de Blekkie kant van ze neig maar niet sterk.

En hoera, ik ben overtuigd. Jaja das snel heh maar het pakt je gewoon. Briljante muziek.

Héél erg sfeervol album dit. Door de nogal schizofrene geluidscomposities is het niet zo'n makkelijke zit, maar interessant is het zeker.

Blijft een bijzonder plaatje dit. De wat electronischere nummers (hallways of always, tommorow never knows en the future sound of music) verliezen toch wat in kracht na meedere malen luisteren. Het beatwerk en de simpele synths maken het weinig bijzonder. Zeker als je dat in vergelijking trekt met geweldige en goed doordachte Dead city centres of het poppy porn piece or the scars of cold kisses. Lost in moments is daarnaast ook nog een hele mooie binnenkomer die meteen de sfeer van het album neerzet.

Wat dat betreft had het album wat mij betreft veel meer mogen draaien om de mooie zanglijnen van Garm met als ondersteuning wat simpele melodieen en effecten. Om vervolgens over tegaan in een wat meer op soundscape gerichte plaat met het nodige film noir jazz werk zoals op Dead city centres. Nu is het iets teveel een ratjetoe geworden. Desalniettemin nogsteeds 4,5* want emotioneren doet dit album toch altijd in die 2,5 jaar dat ik het ken.

Nu een paar luisterbeurten achter de rug, en ik ben al aardig enthousiast. Toch wacht ik nog met stemmen, ik ken Ulver en weet dat dit een groeiplaat is, zoals zoveel van hun werk. Een stem volgt wanneer het album wat meer geheimen prijs heeft gegeven.

Intigrerende plaat, fantastisch!

Menig luisterbeurt later blijf ik eenzelf mening behouden. De eerste nummers (vooral het allereerste dan) zijn erg leuk, maar zo halfweg begint het allemaal wat flauwer te worden.

Vooral de eerste 5 nummers vind ik overtuigend en stralen een bepaalde sfeer uit die mij aantrekt. Helaas kan het 2e deel van dit album me een stuk minder bekoren. 3*

The Future Sound of Music is werkelijk waar fenomenaal. De rest vind ik wat minder. Blijft een vreemde band, Ulver. Vreemd met enkele steengoede nummers, waarvan een hierop te vinden is.

Ik moet het nog steeds proberen met Ulver. Hoewel ik 'Lost in Moments' nu al zeker 100 keer gehoord heb, ik kan geen genoeg krijgen van die sfeer. De sax doet me heel erg denken aan de film 'Sea of Love' (Al Pacino). Mensen die 'm gezien hebben weten genoeg, denk ik.

Als ik dan bij het tweede nummer aankom, irriteert de zang van Trickster G. me echt mateloos. Lyrics ook echt tenenkrommend. Whatever, zometeen de nacht afsluiten met het hele Perdition City. Kom maar op. Die hoge frequenties in Dead City Centres ga ik overslaan hoor, ik (en mijn hond!) hebben daar ECHT geen trek in.

Dit doet me bij momenten meer aan fusion jazz denken dan wat anders.

Prachtig album. Ken naast dit album niet echt veel andere nummers van Ulver, maar deze sfeer vind ik echt heel goed, net name Lost in Moments, met die saxofoon.
Sluit me wel aan bij de rest wat betreft dat de eerste helft van het album beter is, daarna wordt het wat minder.

Ik heb hem net voor de eerste keer beluisterd en ik weet echt niet wat ik ervan moet vinden. Het grijpt mij niet echt, het is allemaal vrij afstandelijk. Wanneer de saxofoon erin komt bij Lost In Moments, dat is echt prachtig! Ik vind het jammer dat ze niet meer gebruik van de saxofoon hebben gemaakt.

Voor de rest ging het een beetje voorbij en dat was het dan. We Are The Dead is wel heel erg creepy. Maar albums van Ulver hebben meestal meerdere luisterbeurten nodig op ze op hun waarde te schatten en dat zal bij deze ook wel het geval zijn. Ik geef daarom ook nog geen beoordeling.

En hier gooit Ulver het roer om. Bij William Blake zijn de koerswijzigingen al duidelijk te horen en hier wordt het echt compleet anders. Jazz, trip-hop en zelfs een vleugje klassiek. Het is een zeer creepy plaat die erg gedetailleerd is. Bij We Are The Dead lopen de rillingen over mijn lijf. Van mij wat er wel wat meer saxofoon in mogen zitten, dat zijn de mooiste momenten. 4,5 ster voor Perdition City.

Wat ik denk over de plaat heeft Onderhond eigenlijk al perfect verwoordt.
Na nummer 2 kreeg ik het al moeilijk om m'n aandacht erbij te horen.
Krappe 2*

Dat is een heel stuk lager dan ik had verwacht, Glenn. Op Soundrop was je namelijk heel enthousiast over nummers van dit album. Bij mij heeft het een tijdje geduurd voordat het album mij echt greep.

Op Soundrop heb ik alleen maar de opener gehoord, en die is inderdaad m'n favoriet. Een erg mooi nummer. Maar alle andere nummers hangen me teveel in die sfeer waardoor ik na 2 songs al zin heb om iets anders te draaien. Jammer, want ik verwachtte er wel veel van. Maar ik zal hem nog wel eens draaien.

Zeer spannende plaat. Donkere Electronische muziek. Hier en daar ligt de lugubere sfeer er net iets te veel bovenop, maar ik kan er over het algemeen goed van genieten.

Ik vind dit een vrij fenomenaal album. Zelden zo'n smaakvolle toepassing van electronica gehoord.

Voor mij verreweg de beste van deze groep, de stijl en dosering die ze hier hanteren is onovertroffen.

Hele album is sterk maar de eerste twee nummers zijn altijd mijn favorieten geweest. En dan zo'n dingetje als die kick op het einde van Lost in Moments. Luister hier nu alweer enkele jaren op z'n tijd met veel plezier naar, onsterfelijke plaat.

Dit hebben ze voor mij nooit meer overtroffen.

Ik ben compleet weggeblazen. Ik weet niet eens zo goed hoe ik dit stukje moet schrijven joh.
Het voelt als een combinatie van dark-wave met jazz en een stukje trip hop erin. Geen combinatie die je snel als succes zal zien, maar bij dit album is dat wel degelijk zo!
Emotioneel weet dit album me compleet mee te nemen in het duistere sfeertje en het voelt bijna eng aan.
Dit album van Ulver raakt mij tot nu toe het meeste en ik weet niet of dit nog overtroffen zal worden in de komende albums!
Het is ongelofelijk hoe een van oorsprong black metal band zulke uitzonderlijke elektronische muziek kan maken.
Favoriete tracks:
- Lost in moments
- Tomorrow never knows
- We are the dead
- Nowhere- catastrophe