Pieter Paal schreef:
Deze CD is een prima aanvulling op hun latere RCA-werk, heeft een lange speelduur en in de inlay veel informatie over de tracks en foto's.
En zo staat-ie bij mij ook in de kast, naast een aantal latere RCA- en Arista-CD's. Dit is inderdaad een effectieve samenvatting van hun eerste drie albums, die ze opnamen voor het Atlantic-label. De eerste zes nummers (inclusief die interessante outtake) zijn van hun debuut en daar hoor je nog een behoorlijk folky inslag, met veel akoestische gitaar.
Het derde album, het door Todd Rundgren geproduceerde War babies, heeft wat steviger momenten, met af en toe zelfs een hardrock-achtige gitaarsolo. Niettemin overheerst in alle gevallen de blue eyed-soul inbreng door de vocale bijdragen van vooral Daryl Hall, die op deze vroege opnamen al bewijst dat hij een schitterende soulzanger is in de traditie van Marvin Gaye en Al Green.
Maar het meest interessant op dit schijfje is het aandeel van hun tweede album Abandoned luncheonette. Zoals Pieter Paal hierboven al schrijft: bijna het gehele album staat er op, met uitzondering van het lange slotnummer. En laat dat nou net het enige nummer zijn dat ik veel minder goed kan pruimen dan de rest van het album. Prima songselectie dus wat mij betreft, die bovendien de afzonderlijke aanschaf van Abandoned Luncheonette overbodig maakt. Ook al vind ik dat een van hun beste albums.
Mooi ook dat er twee nummers op staan van hun eerste verzamelalbum
No Goodbyes uit 1977, die die eerste drie albums niet hebben gehaald. Ondanks het feit dat de drie afzonderlijke albums elk een iets andere muzikale invalshoek kennen, vind ik dat deze verzamelaar zich laat beluisteren als een vrij coherent geheel. Want ondanks de lange speelduur verveel ik me geen moment. En eigenlijk blijkt dat H&O al vroeg in hun carrière de juiste vorm gevonden hadden die hun muzikale mix zo bijzonder zou maken.
Aparte vermelding nog even voor She's gone, met dat prachtige opgebouwde intro van een minuut, en vervolgens de vocale glansrol van Hall. In eerste instantie genegeerd door het grote publiek, maar niet toevallig dat soulgroep Tavares met hun coverversie een Amerikaanse hit scoorde. Pas daarna, bij het verschijnen van die No Goodbyes-verzamelaar, werd ook de versie van Hall & Oates een succes. Een verlate erkenning voor het vroege werk van dit duo, dat nog steeds staat als een huis.