Uit de tijd dat borsthaar nog 'in' was. En dat is al heel lang geleden, geloof ik
Zie ook: Tom Jones...
Afgezien daarvan gaat er achter die behaarde en ontblote borstkas een warm kloppend hart schuil. Muzikaal gezien in elk geval. Want dit is een fijnproeversplaatje: een mix van swingende pop en jazzy randjes. De band van Gino was in die jaren heerlijk op dreef, en dat merk je hier ook. De openingsnummers van beide (korte) plaatkanten zijn wel het sterkst.
Kwalitatief een fractie minder dan voorganger Powerful people, die met de titeltrack en het hitje People gotta move nog net wat hogere uitschieters had, maar veel scheelt het niet. En het beste moest nog komen (lees: Gist of the gemini en Brother to brother).
En de enige keer dat ik Gino Vannelli op 'pure jazz' heb kunnen betrappen, was op de overigens prachtige plaat Yonder tree uit de jaren negentig. Hij treedt nog steeds op, woont zelfs in Nederland, meen ik. Maar die combinatie van pop en jazz vent-ie nog steeds uit, dacht ik. Al is het accent, na een pure popperiode in de jaren tachtig, naderhand wel verschoven naar de jazz-hoek.
EDIT: gezien de commentaren bij dat album, vermoed ik dat A good thing (2009) ook redelijk pure vocale jazz bevat. Maar die heb ik helaas nog nooit gehoord...